Prusy, które miały stać się synonimem niemieckiego militaryzmu i autorytaryzmu, rozpoczęły swoją historię poza granicami Niemiec. Ludność zwana po niemiecku Preussen, zamieszkująca tereny na południowo-wschodnim wybrzeżu Bałtyku, była Słowianami, spokrewnionymi z Litwinami i Łotyszami. Zostali oni podbici i przymusowo schrystianizowani w XIII wieku przez Krzyżaków, przybyłych z Ziemi Świętej. Niemieccy chłopi zostali sprowadzeni, aby uprawiać ziemię i około 1350 roku większość ludności stanowili Niemcy, chociaż Polacy zaanektowali część Prus w następnym stuleciu, zostawiając Rycerzom Prusy Wschodnie. W międzyczasie Niemcy podbili leżącą na zachodzie Brandenburgię, a margrabiowie brandenburscy stali się elektorami Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Zarówno Brandenburgia, jak i Prusy Wschodnie znalazły się pod kontrolą rodu Hohenzollernów, który opanował brandenburską szlachtę dziedziczną, Junkrów, i rozpoczął długi marsz po władzę w Europie, który miał się zakończyć pierwszą wojną światową i abdykacją cesarza w 1918 r. Potężny Fryderyk Wilhelm Brandenburski, znany jako Wielki Elektor, który rządził od 1640 r. do swojej śmierci w 1688 r., uczynił Brandenburgię-Prusy najsilniejszym z północnych państw niemieckich, stworzył skuteczną armię i ufortyfikował Berlin. Jego syn, elektor Fryderyk III (1657-1713), nie był już taki jak dawniej. Znany w Berlinie jako „krzywy Fritz”, ponieważ w wyniku wypadku w dzieciństwie miał skręcony kręgosłup i garbate plecy, był zafascynowany wszystkim, co francuskie, i szukał korony w nagrodę za pomoc cesarzowi Leopoldowi I. Nie mógł być królem Brandenburgii, która była częścią Cesarstwa, ani Prus, ponieważ ich część należała do Polski. Dzięki pomysłowej formule Fryderyk mógł jednak obwołać się królem w Polsce. Włożył koronę na głowę z wielką ceremonią w Królewcu jako Fryderyk I i w ten sposób utworzył królestwo pruskie ze stolicą w Berlinie. Odtąd Brandenburgia, choć teoretycznie nadal była częścią Niemiec podległą cesarzowi, w praktyce była traktowana jako część królestwa pruskiego.
To syn i następca Fryderyka, Fryderyk Wilhelm I, jeden z sierżantów-majorów historii, przekształcił swoje królestwo w autokrację wojskową, która dała Prusom trwałą reputację. Rządził on do 1740 r., a jego syn, Fryderyk Wielki, wykorzystał swoją armię, by uczynić z Prus jedną z głównych potęg europejskich w XVIII w.
.