Jak w przypadku wszystkich operacji fuzji kręgosłupa, tylna lędźwiowa fuzja międzytrzonowa (PLIF) obejmuje dodanie przeszczepu kostnego do obszaru kręgosłupa w celu ustanowienia odpowiedzi biologicznej, która powoduje wzrost kości między dwoma elementami kręgowymi, a tym samym zatrzymanie ruchu w tym segmencie.
Zobacz: Posterior Lumbar Interbody Fusion (PLIF) Video
W przeciwieństwie do tylno-bocznego zespolenia rynienkowego, PLIF osiąga zespolenie kręgosłupa w dolnej części pleców poprzez wprowadzenie klatki wykonanej z alloprzeszczepu kości lub materiału syntetycznego (PEEK lub tytanu) bezpośrednio do przestrzeni dyskowej. Kiedy podejście chirurgiczne do tego typu procedury jest od tyłu, nazywa się to tylną lędźwiową fuzją międzytrzonową (PLIF).
Fuzja PLIF jest często uzupełniana przez jednoczesną operację tylno-bocznej fuzji kręgosłupa.
Opis operacji tylnej lędźwiowej fuzji międzytrzonowej
Po pierwsze, do kręgosłupa podchodzi się przez nacięcie o długości od trzech do sześciu cali w linii środkowej pleców, a lewe i prawe mięśnie dolnej części pleców (erector spinae) są odrywane od blaszek po obu stronach i na wielu poziomach.
Po zbliżeniu się do kręgosłupa, blaszka jest usuwana (laminektomia), co pozwala na uwidocznienie korzeni nerwowych. Następnie można podciąć (przyciąć) stawy czołowe, które znajdują się bezpośrednio nad korzeniami nerwowymi, aby zapewnić korzeniom nerwowym więcej miejsca.
Korzenie nerwowe są wycofywane na bok, a przestrzeń międzykręgowa jest oczyszczana z materiału dysku.
Klatkę wykonaną z alloprzeszczepu kostnego lub tylne lędźwiowe klatki międzytrzonowe z przeszczepem kostnym wprowadza się do przestrzeni międzykręgowej, a kość zrasta się z trzonu kręgu.
Potencjalne zalety i wady PLIF
Wykonanie czystej operacji PLIF ma tę zaletę, że może zapewnić przednie zespolenie przestrzeni międzykręgowej bez konieczności wykonywania drugiego nacięcia, co byłoby konieczne w przypadku operacji zespolenia przednio-tylnego kręgosłupa. Ma jednak pewne wady:
- Przy podejściu tylnym (od tyłu) nie można usunąć tak dużej części przestrzeni międzykręgowej.
- Podejście przednie (ALIF, od przodu) umożliwia znacznie dokładniejsze opróżnienie przestrzeni międzykręgowej, co prowadzi do zwiększenia powierzchni dostępnej dla zespolenia.
- Przy podejściu przednim można wprowadzić większy implant kręgosłupa, co zapewnia lepszą stabilizację.
- W przypadkach deformacji kręgosłupa (np. spondylolisteza cieśniowa) samo podejście tylne jest trudniejsze do zredukowania deformacji.
- Istnieje niewielkie, ale ograniczone ryzyko, że wprowadzenie klatki w kierunku tylnym pozwoli na jej wsteczne przemieszczenie do kanału i spowoduje ucisk nerwów.
ChirurgiaPLIF ma większy potencjał do uzyskania solidnego zespolenia niż zespolenie tylno-boczne, ponieważ kość jest wprowadzana do przedniej części (przodu) kręgosłupa. Kość w części przedniej zespala się lepiej, ponieważ jest tam większa powierzchnia niż w rynience tylno-bocznej, a także dlatego, że kość jest poddana kompresji. Kość poddana kompresji goi się lepiej, ponieważ kość reaguje na naprężenia (prawo Wolffa), podczas gdy kość poddana naprężeniom (fuzje tylno-boczne) nie jest poddawana tak dużym naprężeniom.
Potencjalne ryzyko i powikłania PLIF
Głównym ryzykiem PLIF jest to, że nie uda się uzyskać solidnego zespolenia (nonunion) i może być konieczna dalsza operacja kręgosłupa w celu ponownego zespolenia. Odsetek zrostów w PLIF powinien wynosić 90-95%.
Zobacz: Nieudana operacja zespolenia kręgosłupa
Odsetek zrostów jest wyższy u pacjentów, którzy mieli wcześniej operacje kręgosłupa, u pacjentów palących lub otyłych, u pacjentów, którzy mieli operacje zespolenia na wielu poziomach oraz u pacjentów, którzy byli leczeni radioterapią z powodu raka. Nie u wszystkich pacjentów, u których doszło do nonunion, konieczne będzie przeprowadzenie kolejnego zabiegu zespolenia kręgosłupa. Tak długo, jak staw jest stabilny, a objawy pacjenta są lepsze, kolejne operacje kręgosłupa nie są konieczne.
Inne niż nonunion, zagrożenia związane z operacją zespolenia kręgosłupa obejmują infekcję lub krwawienie. Te powikłania są dość rzadkie (około 1% do 3% występowania). Ponadto istnieje ryzyko, że operacja zespolenia kręgosłupa zakończy się sukcesem, ale ból u pacjenta nie ustąpi.
.