PMC

SEKCJA

Angiokeratoma sromu występuje jako liczne, małe (2-5 mm), jednostronne, powoli rozwijające się rogowaciejące grudki o kolorze od czerwonego do brązowego. Zmiany początkowo bezobjawowe, później stają się swędzące, bolesne, powodują krwawienie i dyspareunię, rozwijają się zwykle między 20. a 40. rokiem życia. Uważa się, że przyczyną choroby jest zwiększone miejscowe ciśnienie żylne i wynikająca z niego ektazja brodawkowatych kapilar skórnych. Naczynia warg sromowych, otoczone tkanką elastyczną, mięśniami gładkimi i strukturami żylnymi, są podatne na zapalenie i niedrożność, co prowadzi do wzrostu miejscowego ciśnienia żylnego. Utrata podparcia lokalnych naczyń w wyniku wrodzonego niedoboru tkanki elastycznej, malformacji żylnych, żylaków powrózka nasiennego lub zakrzepicy w następstwie przewlekłego stanu zapalnego są innymi czynnikami towarzyszącymi. Podobne pochodzenie embriologiczne warg sromowych i moszny z fałdów wargowo-mosznowych przypisuje się występowaniu zmian na sromie i mosznie. Za czynniki predysponujące uważa się ciążę, zwiększoną liczbę ciąż, otyłość, hemoroidy, choroby zapalne miednicy mniejszej oraz przebytą histerektomię. Opisywano również angiokeratomy sromu po przewlekłym zakażeniu wirusem brodawczaka ludzkiego. Również u naszej pacjentki zmiany pojawiły się w czasie ciąży po zabiegu perineoplastyki.

Clinically, angiokeratoma of Fordyce over the vulva should be differentiated from angiomas (cherry angiomas, pyogenic granuloma, and lymphangioma), verrucous lesions (seborrhoeic keratosis, condyloma acuminata, nodular prurigo, condyloma lata, and certain nevi), and malignanies (melanoma and vulvar intraepithelial neoplasia). Diagnostyka histopatologiczna jest potwierdzająca i ujawnia hiperkeratozę, brodawczakowatość i ektazję naczyń włosowatych w brodawkowatej skórze właściwej, bez znaczącej proliferacji śródbłonka. Istnieje wiele opcji leczenia, takich jak elektrokauteryzacja, radiofrekwencja, krioterapia i lasery ablacyjne, takie jak CO2 i erbowy granat itrowo-glinowy.

Angiokeratoma sromu, łagodny stan, wydaje się być znacznie częstszy niż sugeruje literatura i powinien być różnicowany histopatologicznie ze złośliwymi stanami i infekcjami wirusowymi przenoszonymi drogą płciową. Pacjentka powinna być poinformowana o nieszkodliwym charakterze tych zmian i poddana leczeniu po zbadaniu, czy nie występują u niej choroby predysponujące.