Pląsawica Sydenhama stała się dobrze zdefiniowaną jednostką chorobową dopiero w drugiej połowie XIX wieku. Postępowi temu sprzyjała dostępność dużych serii danych klinicznych dostarczanych przez nowo powstałe szpitale pediatryczne. W badaniu z 2005 roku przeanalizowano cechy demograficzne i kliniczne pacjentów z pląsawicą przyjętych do pierwszego brytyjskiego szpitala pediatrycznego (Hospital for Sick Children, Great Ormond Street, Londyn) w latach 1852-1936. Sezonowość i cechy demograficzne pląsawicy Sydenhama w tym czasie wydają się uderzająco podobne do obserwowanych obecnie, opisy przypadków ze szpitala przy Great Ormond Street dostarczają szczegółowych opisów „typowych przypadków” pląsawicy Sydenhama i pokazują, że brytyjscy lekarze pracujący we wczesnym okresie istnienia szpitali pediatrycznych rozpoznali najbardziej charakterystyczne cechy kliniczne tego schorzenia.
Przez cały XIX wiek termin „pląsawica” odnosił się do źle zdefiniowanego spektrum hiperkinez, włączając te rozpoznawane dzisiaj jako pląsawica, tiki, dystonia lub mioklonie. William Osler stwierdził: „W całym zakresie terminologii medycznej nie ma takiej oli podrida jak pląsawica, która przez stulecie służyła jako swego rodzaju garnek nosologiczny, do którego autorzy bezkrytycznie wrzucali przypadłości charakteryzujące się nieregularnymi, bezcelowymi ruchami.”
Pląsawica Sydenhama, częsta przyczyna ostrej pląsawicy dziecięcej, jest główną manifestacją gorączki reumatycznej. Związek pląsawicy z reumatyzmem został po raz pierwszy opisany w 1802 roku, a w kolejnych dekadach potwierdzony przez kilku autorów francuskich i angielskich. Włączenie pląsawicy pod parasol reumatologii pomogło odróżnić pląsawicę Sydenhama od innych zespołów „choreicznych”. Częstość występowania ostrej gorączki reumatycznej i choroby reumatycznej serca nie maleje. Ostatnie dane podają zapadalność na ostrą gorączkę reumatyczną jako 0,6-0,7/1000 ludności w Stanach Zjednoczonych i Japonii w porównaniu z 15-21/1000 ludności w Azji i Afryce. Częstość występowania ostrej gorączki reumatycznej i pląsawicy Sydenhama w krajach rozwiniętych w ciągu ostatnich dziesięcioleci stopniowo się zmniejszała. Lekarze pracujący we wczesnych szpitalach dziecięcych rozpoznawali nowe zespoły kliniczne poprzez definicję „typowych przypadków klinicznych”. Złożone choroby wieloukładowe, takie jak gorączka reumatyczna, zostały sklasyfikowane dopiero po obserwacji dużych serii szpitalnych. Dlatego szpitale pediatryczne stopniowo stawały się ważnym miejscem dla zastosowania nowoczesnej techniki „uśredniania statystycznego” do zespołów dziecięcych. Historyczne autorytety w dziedzinie pediatrii, takie jak Walter Butler Cheadle i Octavius Sturges, pracowały w londyńskim Hospital for Sick Children, a ich notatki kliniczne pomagają wyjaśnić, w jaki sposób zdefiniowano typowy przypadek pląsawicy Sydenhama.
W latach 1860-1900 odsetek pacjentów z pląsawicą wahał się między 5% a 7% całkowitej liczby przyjętych pacjentów (średnia roczna, 1003), natomiast od 1900 do 1936 roku był stale poniżej 4% (średnia roczna). W latach 1860-1900 pląsawica była czwartą co do częstości przyczyną przyjęć, a w latach osiemdziesiątych XIX wieku stała się przejściowo drugim co do częstości rozpoznaniem wśród pacjentów hospitalizowanych. Współczesne artykuły donoszą o jednorodnej dystrybucji pląsawicy dziecięcej w całej Anglii Jednak, ponieważ wiele dzieci z pląsawicą zostało „wyleczonych” w domu, wskaźniki oparte na hospitalizacji prawdopodobnie zaniżają częstość występowania pląsawicy w ogólnej populacji dziecięcej.
Większa liczba przypadków była przyjmowana w chłodniejszych miesiącach, zgodnie z referencyjnym raportem epidemiologicznym dotyczącym pląsawicy pod koniec wieku. W latach 50. i 60. ubiegłego wieku w kilku krajach Europy Północnej i Środkowej największą częstość pląsawicy odnotowano w miesiącach zimowych. Zachorowalność na reumatyzm wśród pacjentów szpitala Great Ormond Street Hospital osiągnęła szczyt w październiku, poprzedzając pląsawicę o około dwa miesiące. Jest to zgodne z obecną wiedzą, że większość objawów gorączki reumatycznej pojawia się około 10 dni po zakażeniu paciorkowcem, podczas gdy pląsawica Sydenhama występuje zwykle 2-3 miesiące po zakażeniu.
Ponad 80% pacjentów z pląsawicą było w wieku od 7 do 11 lat (średnia 9,2). Ze względu na tendencyjność skierowań, wiek ten może być fałszywie niski. Rzeczywiście, Brytyjskie Stowarzyszenie Medyczne (1887) podało szczytowy wiek między 11 a 15 rokiem życia. W obecnej serii stosunek kobiet do mężczyzn wynosił 2,7, zgodnie z ogólną choreograficzną populacją Wielkiej Brytanii pod koniec XIX wieku. U dzieci poniżej 7 roku życia, przewaga kobiet jest mniej widoczna. Zauważył to również Charles West (lekarz założyciel Great Ormond Street Hospital), a następnie Osler, który stwierdził, że „druga pół-dekada zawiera największą liczbę przypadków u mężczyzn, a trzecia największą liczbę u kobiet”. W większości badań XX-wiecznych przewaga kobiet jest widoczna tylko u dzieci powyżej 10 roku życia. Obserwacje te sugerują rolę estrogenów w ekspresji pląsawicy Sydenhama. Wspierając ten pogląd, doustne środki antykoncepcyjne i ciąża mogą powodować nawroty choroby.
Ten procent z 1,548 pacjentów, których zapisy zostały zbadane dla brytyjskiego badania, zostało następnie przyjętych z nawrotem pląsawicy. Biorąc pod uwagę, że przyjęcia z nawrotem choroby miały negatywny wpływ na wskaźnik wyleczeń szpitalnych, wskaźnik ten może zaniżać rzeczywistą częstość występowania nawrotów w ogólnej populacji pacjentów.
.