Po ponad dwóch wiekach spędzonych w pałacu królewskim Luwr zostaje otwarty jako muzeum publiczne w Paryżu przez rząd rewolucji francuskiej. Obecnie kolekcja Luwru jest jedną z najbogatszych na świecie, zawierającą dzieła sztuki i artefakty reprezentatywne dla 11 000 lat ludzkiej cywilizacji i kultury.
Pałac w Luwrze został zbudowany przez króla Franciszka I w 1546 roku w miejscu XII-wiecznej fortecy wzniesionej przez króla Filipa II. Franciszek był wielkim kolekcjonerem sztuki, a Luwr miał służyć jako jego królewska rezydencja. Prace, które nadzorował architekt Pierre Lescot, były kontynuowane po śmierci Franciszka, aż do panowania królów Henryka II i Karola IX. Prawie każdy kolejny francuski monarcha rozbudowywał Luwr i jego otoczenie, a największe zmiany wprowadzili Ludwik XIII i Ludwik XIV w XVII wieku. Ludwik XIV nabył kolekcję sztuki Karola I po jego egzekucji w angielskiej wojnie domowej. W 1682 roku Ludwik XIV przeniósł swój dwór do Wersalu, a Luwr przestał być główną rezydencją królewską.
W duchu oświecenia wielu we Francji zaczęło domagać się publicznego wystawienia królewskich kolekcji. Denis Diderot, francuski pisarz i filozof, był jednym z pierwszych, którzy zaproponowali utworzenie narodowego muzeum sztuki dla publiczności. Choć w 1750 roku król Ludwik XV tymczasowo wystawił wybrane obrazy w Pałacu Luksemburskim, dopiero po wybuchu rewolucji francuskiej w 1789 roku nastąpił prawdziwy postęp w tworzeniu stałego muzeum. 10 sierpnia 1793 roku rząd rewolucyjny otworzył Musée Central des Arts w Grande Galerie Luwru.
Kolekcja w Luwrze szybko się rozrastała, a armia francuska przejmowała dzieła sztuki i przedmioty archeologiczne z terytoriów i narodów podbitych w wojnach rewolucyjnych i napoleońskich. Znaczna część zrabowanej sztuki została zwrócona po klęsce Napoleona w 1815 roku, ale obecne zbiory egipskich starożytności i inne działy Luwru zawdzięczają wiele podbojom Napoleona. Dwa nowe skrzydła zostały dodane w XIX wieku, a wielobudynkowy kompleks Luwru został ukończony w 1857 roku, za panowania Napoleona III.
W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku, Wielki Luwr, jak muzeum jest oficjalnie znane, przeszedł gruntowną przebudowę. Dodano nowoczesne udogodnienia muzealne i otwarto tysiące metrów kwadratowych nowej przestrzeni wystawienniczej. Chińsko-amerykański architekt I.M. Pei zbudował stalowo-szklaną piramidę w centrum dziedzińca Napoleona. Tradycjonaliści nazwali to skandalem. W 1993 r., w 200. rocznicę powstania muzeum, otwarto dla publiczności przebudowane skrzydło zajmowane wcześniej przez francuskie ministerstwo finansów. Po raz pierwszy cały Luwr został przeznaczony na cele muzealne.
CZYTAJ WIĘCEJ: Metropolitan Museum of Art otwiera się w Nowym Jorku