„Przykro mi, nie możesz odwiedzić najwyższego wodospadu świata. Nie ma żadnego widoku, nie będzie żadnego oooh-ing i ahhh-ing nad tęczami w strumieniu katarakty. Nie ma żadnych tęcz w ogóle, w rzeczywistości, a to dlatego, że katarakta w Cieśninie Duńskiej jest całkowicie pod wodą.
Położony w małym kawałku oceanu między Grenlandią a Islandią, gigantyczny wodospad znany jako katarakta w Cieśninie Duńskiej ma 100 mil (160 kilometrów) szerokości. Z Morza Grenlandzkiego do Morza Irmingera spada 11 500 stóp (3 505 metrów) prosto w dół, unosząc około 175 milionów stóp sześciennych (5 milionów metrów sześciennych) wody na sekundę – co przyćmiewa każdy gigantyczny wodospad, jaki można znaleźć na lądzie. Dla przykładu, Angel Falls w Wenezueli, najwyższy wodospad nad poziomem morza, jest trzy razy krótszy niż katarakta w Cieśninie Duńskiej, a wodospad Niagara niesie 2000 razy mniej wody, nawet podczas szczytowych przepływów.
Reklama
Najbardziej zdumiewającą rzeczą w katarakcie w Cieśninie Duńskiej nie jest, być może, to, jak stał się tak wysoki i potężny, ale to, że podmorski wodospad może w ogóle istnieć. Łatwo jest wyobrazić sobie ocean jako gigantyczną wannę, która chlupocze wraz z pływami, ale woda morska jest w rzeczywistości bardzo dynamiczna; wody o różnych temperaturach i zasoleniu – a zatem i gęstości – zawsze oddziałują na siebie w dużych i małych skalach.
Katarakt w Cieśninie Duńskiej powstaje w wyniku różnicy temperatur między ultra-zimnymi wodami arktycznymi Morza Grenlandzkiego spotykającymi te z nieco cieplejszego Morza Irmingera. Ponieważ cząsteczki w zimnej wodzie są mniej aktywne i zajmują mniej miejsca niż w ciepłej wodzie, są one upakowane ciaśniej, co sprawia, że zimniejsza woda jest gęstsza. Oznacza to, że kiedy woda z Morza Grenlandzkiego spotyka się z wodą z Morza Irmingera, ześlizguje się przez nią aż na dno oceanu.
Ta animacja pokazuje, jak interakcja zimnej i ciepłej wody pod morzem może wpływać na warunki na powierzchni:
Reklama
.