W przeciwieństwie do morwy białej, istnieje tak naprawdę tylko jedna odmiana i kilka kultywarów morwy czarnej.
Kształt: Średniej wielkości drzewo (do 12 m) o krótkim pniu i długich rozłożystych gałęziach, które u starszych drzew często wsparte są na podpórkach. Dojrzałe drzewa bardzo często pochylają się pod kątem, jak wieża w Pizie, a pnie mogą być nawet prawie poziome. Gałęzie często mają wiele cienkich, powyginanych gałązek na końcach.
Kora jest pomarańczowo-brązowa, często sękata z dużymi zadziorami i pęknięciami.
Pąki są naprzemianległe, ciemne i spiczaste, otwierają się bardzo późno (maj).
Kwiaty to małe, zielone, kolczaste kotki. Morwy mogą mieć zarówno męskie, jak i żeńskie kwiaty na tym samym drzewie, ale mogą też być na oddzielnych drzewach.
Liście mają około 8 cm długości, są grube, sercowate, o ząbkowanych brzegach. Mogą być owłosione z wierzchu i puchate od spodu. Niektóre dolne liście i te na nowych pędach mogą być klapowane lub z głębokimi wcięciami. Na jednym drzewie może występować kilka różnych form liści.
Owoce wyglądają trochę jak duża jeżyna lub loganberry. Te „jagody” to tak naprawdę pestkowce, składające się z grona małych owoców, każdy z nasionem. Początkowo zielone, później różowieją, a po dojrzeniu stają się ciemnofioletowe (lipiec-wrzesień w Wielkiej Brytanii). Pyszne, słodko-kwaśne, bardzo soczyste i plamią palce i ubrania!
.