Monada, (z greckiego monas „jednostka”), elementarna substancja jednostkowa, odzwierciedlająca porządek świata, z której wynikają własności materialne. Termin ten został po raz pierwszy użyty przez pitagorejczyków jako nazwa liczby początkowej szeregu, od której wywodzą się wszystkie następne liczby. Giordano Bruno w De monade, numero et figura liber (1591; „O monadzie, liczbie i figurze”) opisał trzy podstawowe rodzaje: Boga, dusze i atomy. Idea monad została spopularyzowana przez Gottfrieda Wilhelma Leibniza w Monadologii (1714). W systemie metafizyki Leibniza monady są podstawowymi substancjami, które tworzą wszechświat, ale nie mają przestrzennej rozciągłości i dlatego są niematerialne. Każda monada jest unikalnym, niezniszczalnym, dynamicznym, podobnym do duszy bytem, którego własności są funkcją jego percepcji i apetytów. Monady nie mają prawdziwej relacji przyczynowej z innymi monadami, ale wszystkie są doskonale zsynchronizowane ze sobą przez Boga w ustalonej wcześniej harmonii. Obiekty świata materialnego są po prostu pozorami zbiorów monad.