Abstract. Lidokaina była stosowana w leczeniu 93 epizodów arytmii u 68 pacjentów na oddziale opieki wieńcowej. U czterdziestu dziewięciu pacjentów wystąpił ostry zawał mięśnia sercowego. Początkowo podawano dawkę przypominającą 25, 50 lub 100 mg. Gdy było to skuteczne, po tym wstrzyknięciu następował wlew dożylny 1/2-4 mg/min, gdy pożądany był przedłużony efekt. W tej serii lidokaina okazała się skuteczna w leczeniu ekstrasystolii i częstoskurczów komorowych oraz ułatwiała kardiowersję u niektórych chorych z częstoskurczem komorowym lub migotaniem komór, natomiast niewiele przypadków arytmii nadkomorowych można było opanować w ten sposób. Objawy uboczne, zwłaszcza hipotensja, występowały rzadko i z reguły ustępowały po krótkim odstawieniu leku. Dotyczyło to również dwóch przypadków częstoskurczu nadkomorowego po leczeniu lidokainą. Lek ten może być jednak obciążony odpowiedzialnością za przyczynienie się do zgonu dwóch chorych z zawałem mięśnia sercowego. Zaletą lidokainy w porównaniu z chinidyną i prokainamidem jest szybki początek działania i szybka eliminacja. Poza tym szkodliwe efekty uboczne ze strony układu krążenia wydają się być bardzo rzadkie.