Leo I, właściwie Leo Thrax Magnus, (zm. 3 lutego 474), cesarz wschodniorzymski od ad 457 do 474 r.
Leo był Trakiem, który rozpoczynając karierę w wojsku, został protegowanym generała Aspara. Ogłaszając Leona Wschodniego cesarzem w Konstantynopolu (7 lutego 457 r.), Aspar spodziewał się wykorzystać go jako marionetkowego władcę. Leon, który w 457 r. uznał Majeriana za cesarza Zachodu, w 461 r. odmówił uznania następcy Majeriana, Libiuszowi Severusowi. Sześć lat później zainstalował Anthemiusa jako cesarza zachodniego.
W 468 roku Leon rozpoczął katastrofalną wspólną kampanię z Anthemiusem przeciwko Wandalom pod wodzą króla Gaiserica w Afryce Północnej. Mówi się, że Leon zebrał flotę liczącą 1113 okrętów i zaokrętował armię liczącą 100 000 ludzi, ale popełnił błąd, powierzając dowództwo Bazyliszkowi, bratu swojej żony. Gajeryk przechytrzył Bazyliszka i zniszczył flotę rzymską. W wyniku tej porażki skarbiec rzymski przez pokolenie pozostawał niemal bankrutem.
W sprawach kościoła Leon był zdecydowanie ortodoksyjny. Wpływ Aspara na politykę wewnętrzną utrzymywał się przez kilka pierwszych lat panowania Leona. Aby wyzwolić się spod kontroli generała, Leon zaczął polegać na siłach Izauryjczyków z gór południowej Anatolii, którzy mieli stanowić przeciwwagę dla niemieckich oddziałów Aspara. Gdy Aspar został obalony i zamordowany w 471 r., władza Leona była niezagrożona. W październiku 473 roku, rok przed śmiercią, Leon mianował swojego wnuka, Leona II, swoim współpracownikiem i następcą.