Lambeosaurus, (rodzaj Lambeosaurus), dinozaur z kaczym dziobem (hadrozaur) wyróżniający się wydrążonym grzebieniem kostnym w kształcie siekierki na szczycie czaszki. Skamieniałości tego roślinożercy pochodzą z późnej kredy (99,6 mln do 65,5 mln lat) Ameryki Północnej. Lambeosaurus został po raz pierwszy odkryty w 1914 roku w formacji Oldman w prowincji Alberta w Kanadzie. Okazy te mierzyły około 9 metrów (30 stóp) długości, ale większe okazy o długości do 16,5 metra znaleziono ostatnio w Baja California w Meksyku. Lambeosaurus i pokrewne rodzaje są członkami podgrupy hadrozaurów, Lambeosaurinae.
Kilka lambeozaurów posiadało szereg dziwacznych grzebieni czaszkowych, a różne funkcje dla tych grzebieni zostały zaproponowane. Na przykład sugerowano, że skomplikowane komorowe rozszerzenia przejścia oddechowego między nozdrzami a tchawicą zawarte w grzebieniu służyły jako komory rezonacyjne do wytwarzania dźwięku lub jako rozszerzone błony węchowe poprawiające zmysł powonienia. Inne proponowane funkcje, takie jak magazynowanie powietrza, nurkowanie czy walka, zostały z różnych powodów odrzucone. Wydaje się, że żadna pojedyncza funkcja czy zestaw funkcji nie pasuje do wszystkich grzebieni lambeozaurynów i możliwe, że ich dziwne kształty były głównie cechami, dzięki którym przedstawiciele różnych gatunków rozpoznawali się nawzajem od przedstawicieli innych gatunków. Podobnie jak u wszystkich innych dinozaurów kaczodziobych, uzębienie było rozbudowane i przystosowane do żucia dużych ilości szorstkich tkanek roślinnych.
Lambeosaurinae i Hadrosaurinae to dwie główne linie rodziny dinozaurów kaczodziobych, Hadrosauridae. Członkowie tych dwóch podgrup wyróżniają się obecnością lub brakiem grzebieni czaszkowych i ornamentów oraz kształtem kości miednicy.