Miller i współpracownicy przeprowadzili swoje badania zarówno wśród dorosłych, jak i dzieci. Pacjenci byli włączeni do badania, jeśli mieli dyskretny ropień skóry lub zapalenie tkanki łącznej, lub oba. Zostali wykluczeni, jeśli mieli jedną z następujących chorób:
- impetigo
- zakażenie bezpośrednie, narządów płciowych lub rąk
- ukąszenie przez człowieka lub zwierzę w miejscu zakażenia
- temperatura 38,5° C lub wyższa
- zakażenie immunologiczne
- masywna otyłość
- urządzenie protetyczne w miejscu zakażenia.
Pozostałych pacjentów podzielono następnie na 2 grupy:
- osoby z większym ropniem (>5 cm maksymalnej średnicy u dorosłych, proporcjonalnie mniejszy u dzieci) i/lub cellulitis
- osoby z mniejszym ropniem.
To badanie Millera i współpracowników skupia się tylko na pacjentach z tej pierwszej grupy.
Szczegóły badania
Wszystkie dyskretne ropnie zostały nacięte i zdrenowane, a pacjenci zostali losowo przydzieleni do:
- klindamycyny, 300 mg 3 razy na dobę przez 10 dni
- trimetoprimu-sulfametoksazolu, 2 tabletek o pojedynczej mocy doustnie dwa razy na dobę przez 10 dni.
Pierwotnym punktem końcowym było wyleczenie kliniczne w ciągu 7 do 10 dni po zakończeniu antybiotykoterapii.
Do badania włączono 524 pacjentów-264 w grupie klindamycyny i 260 w grupie trimetoprimu-sulfametoksazolu. Około 30% pacjentów stanowiły dzieci. Sto sześćdziesiąt pacjentów (30,5%) miało dyskretny ropień, 280 (53,4%) miało zapalenie tkanki łącznej, a 82 (15,6%) miało zarówno ropień, jak i zapalenie tkanki łącznej. Zabieg nacięcia i drenażu wykonano u 44,5% pacjentów. Nieco ponad 50% pacjentów miało wykonany posiew mikrobiologiczny.
Najczęstszym izolowanym drobnoustrojem był S. aureus (217 z 524 pacjentów, czyli 41,4%), z czego 167 (77%) to S. aureus oporny na metycylinę (MRSA). Spośród 217 izolatów zidentyfikowanych jako S. aureus, 27 (12,4%) było opornych na klindamycynę, a tylko jeden (0,5%) był oporny na trimetoprim-sulfametoksazol.
Wśród 466 pacjentów, którzy w pełni podlegali ocenie, odsetek wyleczeń wynosił 89,5% w grupie klindamycyny (95% przedział ufności , 85,2-93,7) i 88,2% w grupie trimetoprimu-sulfametoksazolu (95% CI, 83,7-92,7). Różnica w obserwowanej częstości wyleczeń klinicznych nie była istotna statystycznie.
Wyleczono 11 z 15 pacjentów w grupie klindamycyny, którzy mieli izolaty oporne na klindamycynę, w porównaniu z 77 z 84 pacjentów z izolatami wrażliwymi (73,3% vs 91,7%; P = .06). W ciągu 1 miesiąca po leczeniu wskaźniki wyleczeń pozostały podobne. Ogólny wskaźnik działań niepożądanych w 2 grupach był podobny i wynosił 19%. U żadnego pacjenta nie wystąpiła biegunka związana z Clostridium difficile.
Zakażenia skóry mogą zagrażać życiu
Zakażenia skóry i struktury skóry są powszechne – i mogą wpływać na decyzję, kiedy wykonać cesarskie cięcie, jak przygotować skórę przed operacją i gdzie umieścić nacięcie chirurgiczne. U niektórych pacjentów infekcje te mogą być bardzo osłabiające, a nawet zagrażające życiu. Jeśli obecny jest dyskretny ropień (furuncle, carbuncle), najbardziej prawdopodobnym organizmem jest S. aureus, a większość szczepów to MRSA. W przypadku cellulitis mniej prawdopodobne jest występowanie S. aureus, a dominującymi drobnoustrojami są zazwyczaj paciorkowce, zwłaszcza Streptococcus pyogenes.
Ropnie dowolnej wielkości wymagają nacięcia i drenażu oraz, w większości przypadków, antybiotykoterapii ogólnoustrojowej. W przypadku cellulitis bez wyodrębnionego ropnia kluczem do leczenia jest antybiotykoterapia.
CO TE DOWODY MOGĄ ZNACZYĆ DLA PRAKTYKI
W niepowikłanych zakażeniach skóry i struktur skórnych u kobiet o prawidłowej odporności doustna klindamycyna i doustny trimetoprim-sulfametoksazol są równie skuteczne; w obu przypadkach wyleczenie uzyskuje się u około 90% pacjentów.
Biorąc pod uwagę, że więcej szczepów S aureus było opornych na klindamycynę, trimetoprim-sulfametoksazol może być preferowanym środkiem. Jest on również tańszy i, przynajmniej w teorii, mniej prawdopodobne jest, że spowoduje biegunkę wywołaną lekami.
Zaatakowanych pacjentów należy uważnie obserwować, ponieważ nawroty są częste, a w pojedynczych przypadkach mogą rozwinąć się poważne powikłania, takie jak sepsa.
-Patrick Duff, MD
Podziel się swoimi przemyśleniami na temat tego artykułu! Wyślij swój list do redakcji na adres . Proszę podać swoje imię i nazwisko oraz miasto i stan, w którym Państwo praktykują.