Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych lub wirusowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych występuje u około 0,8 do 1,5% osób poddanych kraniotomii. Ból po kraniotomii jest częsty i ma charakter od umiarkowanego do ciężkiego. Ból ten był kontrolowany za pomocą infiltracji skóry głowy, blokad nerwów głowy, parecoxibu i morfiny, przy czym morfina była najskuteczniejsza w zapewnianiu analgezji.
Według Journal of Neurosurgery, Infections in patients undergoing craniotomy: risk factors associated with post-craniotomy meningitis, ich badania kliniczne wskazały, że „ryzyko zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych było niezależnie związane z okołooperacyjnym stosowaniem steroidów i drenażem komorowym”.
Wśród 334 procedur, które przeprowadzili z mężczyzn i kobiet, ich wyniki stwierdziły, że traumatyczne urazy mózgu były dominującymi przyczynami bakteryjnego zapalenia opon mózgowych.
Co najmniej 40% pacjentów stało się podatnych na co najmniej jedną infekcję, tworząc więcej wzajemnie powiązanych czynników ryzyka po drodze. Od Kliniki Chorób Zakaźnych Szpitala Erasme, były raporty o infekcjach początkowo zaczynających się albo od czasu chirurgii, intruzji skóry, hematogennego siewu, albo wstecznych infekcji.
Sztuczne przetaczanie płynu mózgowo-rdzeniowego (CSF) wiąże się z ryzykiem zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych z powodu następujących czynników: infekcje związane z przetaczaniem przed operacją, pooperacyjny wyciek płynu mózgowo-rdzeniowego, brak doświadczenia neurochirurga, przedwczesny poród/młody wiek, zaawansowany wiek, rewizje przetaczania z powodu dysfunkcji oraz neuroendoskopy.
Sposób, w jaki przetaczanie jest wykonywane u każdego pacjenta, w dużym stopniu zależy od czystości miejsca operacji. Gdy bakterie przenikną do obszaru CSF, procedura staje się bardziej skomplikowana.
Skóra jest szczególnie konieczna do zajęcia się nią, ponieważ jest to organ zewnętrzny. Drapanie miejsca nacięcia może łatwo wywołać infekcję, ponieważ nie ma bariery między otwartym powietrzem a raną.
Oprócz drapania, odleżyny i tkanki w pobliżu miejsca shuntu są również wiodącymi drogami podatności na infekcje.
Wspólne jest również podawanie pacjentom siedmiu dni leków przeciwdrgawkowych po operacji. Tradycyjnie była to fenytoina, ale obecnie coraz częściej jest to lewetyracetam, ponieważ ma on mniejsze ryzyko interakcji lek-lek.
.