Kot „balijski” nie pochodzi właściwie z Bali ani z żadnej części Indonezji. Jego historia zaczyna się od pierwszych kotów syjamskich, które zostały przywiezione z Tajlandii do USA i Wielkiej Brytanii w połowie XIX wieku, z których niektóre nosiły recesywny gen długowłosości. Rasa balijska wywodzi się następnie z celowych wysiłków hodowlanych opartych na tej naturalnie wyrażonej cechy genetycznej.
Początkowo sporadyczne długowłose kocięta w miotach syjamskich były uważane za wadę linii krwi i sprzedawane wyłącznie jako zwierzęta domowe. Istnieją zapisy dotyczące tych kotów już w 1900 roku; „długowłose syjamy” zostały po raz pierwszy zarejestrowane jako koty wystawowe w American Cat Fanciers’ Federation w 1928 roku. W połowie lat 50-tych hodowcy w USA rozpoczęli poważne starania, aby rozwinąć odmianę długowłosą jako odrębną rasę. Uznając nazwę długowłosy syjamski za zbyt kłopotliwą, pierwsza hodowczyni Helen Smith nazwała nową rasę „balijski” jako odniesienie do gracji balijskich tancerek.
Hodowca o nazwisku Sylvia Holland (która była również ilustratorką dla Walt Disney Studios) pracowała nad dalszym ustanowieniem standardu rasy w latach 60-tych i 70-tych. Uznała tylko koty pokazujące klasyczne syjamskie punkty w kolorze foczym, czekoladowym, niebieskim i liliowym za prawdziwe balijskie, odmawiając przyjęcia innych na podstawie tego, że prawdopodobnie pochodzą z krzyżówek z innymi rasami. W międzyczasie Amerykańskie Stowarzyszenie Miłośników Kotów oficjalnie sklasyfikowało syjamy z nowszymi czerwonymi i kremowymi, a także rysimi (tabby) i żółwiowymi (lub „tortie”) wzorami jako osobną rasę, Colorpoint Shorthair, a długowłose koty wywodzące się z tych kolorów i wzorów zostały następnie również sklasyfikowane oddzielnie jako „jawajskie”, zgodnie z indonezyjskim tematem wyspiarskim.
Podobnie jak ich syjamscy przodkowie, Balijczycy stopniowo podzielili się na dwie odrębne odmiany oparte na typie fizycznym. Tradycyjny syjam (zwany również old-style lub „apple-head”, obecnie rozwijany oddzielnie jako Thai), był typem modnym w momencie powstania Balijczyków, a zatem został wykorzystany w ich rozwoju; te stare odmiany Balijczyków nadal bardzo przypominają te z wczesnych programów hodowlanych.
W miarę jak rodzicielskie krótkowłose Syjamy zyskiwały na popularności, rozwijał się jednak trend na rzecz bardziej ekstremalnie wydłużonego, smukłego typu z wyraźnie klinowatą głową. Nowoczesny (lub „współczesny”) Balijczyk został następnie wyprowadzony bezpośrednio z tego nowszego ideału syjamskiego. Do połowy lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku balijskie koty w starym stylu, podobnie jak ich syjamskie odpowiedniki, zniknęły z większości wystaw, z wyjątkiem kilku hodowców, którzy zachowali oryginalny typ balijski. Obie odmiany balijczyków mają więc bardzo niewielu, jeśli w ogóle, wspólnych przodków.
Balijczyk-JawańczykEdit
Już w 2006 r. w Stowarzyszeniu Miłośników Kotów odbyła się dyskusja na temat połączenia tych dwóch ras w jedną rasę z dwoma kolorami. Javanese jest hybrydą pomiędzy Colorpoint Shorthair i Balinese. W 2008 roku hodowcy zrzeszeni w Balinese Breed Council i Javanese Breed Council zagłosowali za połączeniem Balijczyków i Jawajczyków w jedną rasę i uznali Jawajczyka za kolorystyczny odłam Balijczyka. Cat Fanciers’ Association była jedyną organizacją, która uważała, że Javanese jest oddzielną rasą. Nie ma to wpływu na kolory czy opis Balijczyka, ponieważ są to dwie oddzielne dywizje, ale po prostu są one umieszczone pod Balijczykiem. Javanese nadal będzie miał te same kolory, co wcześniej, wraz z Balijczykami mającymi te same kolory wymienione poniżej.
Ten ruch przyniósł The Cat Fanciers’ Association więcej w linii z innymi światowymi rejestrami. The Cat Fanciers’ Association dokonało tej zmiany, ponieważ dwie rady w ich organizacji (balijska i jawajska) pokrywały się średnio w 50 do 75% z tymi samymi członkami, którzy hodowali i wystawiali te dwa typy. Połączenie tych dwóch ras pozwoli, miejmy nadzieję, na zwiększenie rejestracji balijskich kotów w Cat Fanciers’ Association, poprzez zachęcanie nowych hodowców i wystawców balijskich kotów do ujawnienia się i zaprezentowania swoich kotów. Chcieliby oni również pokazać na wystawach więcej jawajskich kotów o odpowiedniej długości sierści. Pomoże to również zmniejszyć liczbę kotów potrzebnych do utrzymania zdrowego programu hodowlanego.