Wczesne życieEdit
Jonathan Edwards urodził się 5 października 1703 roku i był synem Timothy’ego Edwardsa (1668-1759), pastora i właściciela niewolników w East Windsor w stanie Connecticut (dzisiejsze South Windsor), który zarabiał, udzielając korepetycji chłopcom na studia. Jego matka, Esther Stoddard, córka ks. Solomona Stoddarda z Northampton w stanie Massachusetts, była kobietą o niezwykłych zdolnościach umysłowych i niezależnym charakterze. Jonathan, ich jedyny syn, był piątym z jedenaściorga dzieci. Timothy Edwards zniewolił co najmniej jedną osobę w ich domu, czarnego mężczyznę o imieniu Ansars. Jonathan był przygotowywany do studiów przez ojca i starsze siostry, z których wszystkie otrzymały doskonałe wykształcenie, a jedna z nich, Esther, najstarsza, napisała na wpół żartobliwy traktat o niematerialności duszy, często błędnie przypisywany Jonathanowi.
Do Yale College wstąpił w 1716 r., mając niespełna 13 lat. W następnym roku zapoznał się z Essay Concerning Human Understanding Johna Locke’a, która wywarła na niego głęboki wpływ. W czasie studiów prowadził zeszyty zatytułowane „The Mind”, „Natural Science” (zawierający dyskusję na temat teorii atomu), „The Scriptures” i „Miscellanies”, miał wielki plan stworzenia dzieła na temat filozofii naturalnej i umysłowej oraz opracował dla siebie zasady jego kompozycji. Interesował się historią naturalną i jako jedenastolatek zaobserwował i napisał esej opisujący zachowanie balonowe niektórych pająków. Edwards zredagował ten tekst tak, by pasował do rozwijającego się gatunku literatury naukowej, a jego „Latający pająk” łatwo wpasował się w ówczesne badania nad pająkami. Mimo że po ukończeniu studiów Edwards przez dwa lata studiował teologię, nie przestał interesować się nauką. Jednakże, podczas gdy wielu europejskich naukowców i amerykańskich duchownych odkryło, że implikacje nauki popychają ich w kierunku deizmu, Edwards poszedł w drugą stronę i postrzegał świat przyrody jako dowód mistrzowskiego projektu Boga, i przez całe życie Edwards często chodził do lasu jako ulubionego miejsca do modlitwy i uwielbienia w pięknie i ukojeniu natury.
Edwards był zafascynowany odkryciami Isaaca Newtona i innych naukowców jego wieku. Zanim podjął się pełnoetatowej pracy duszpasterskiej w Northampton, pisał na różne tematy z zakresu filozofii naturalnej, w tym o latających pająkach, świetle i optyce. Choć martwił go materializm i wiara w sam rozum niektórych współczesnych mu ludzi, uważał prawa natury za pochodzące od Boga i dowodzące Jego mądrości i troski. Edwards pisał również kazania i traktaty teologiczne, które podkreślały piękno Boga i rolę estetyki w życiu duchowym, w czym antycypował dwudziestowieczny nurt estetyki teologicznej, reprezentowany przez postaci takie jak Hans Urs von Balthasar.
W latach 1722-1723 był przez osiem miesięcy pastorem „zaopatrzeniowym” (duchowny zatrudniony do obsługi ambony na określony czas, ale nie osadzony jako pastor) małego kościoła prezbiteriańskiego w Nowym Jorku. Kościół zaprosił go do pozostania, ale on odmówił. Po dwóch miesiącach nauki w domu, w latach 1724-26 był jednym z dwóch wykładowców w Yale, którym powierzono kierowanie uczelnią pod nieobecność rektora. Poprzedni rektor Yale, Timothy Cutler, stracił stanowisko, gdy odszedł do Kościoła anglikańskiego, a po dwóch latach nadal nie było następcy.
Lata 1720-1726 są częściowo zapisane w jego dzienniku i w postanowieniach dotyczących jego własnego postępowania, które sporządził w tym czasie. Długo był gorliwym poszukiwaczem zbawienia i nie był w pełni zadowolony ze swego nawrócenia, aż do pewnego doświadczenia na ostatnim roku studiów, kiedy to stracił poczucie, że wybór jednych do zbawienia, a drugich na wieczne potępienie jest „straszną doktryną” i uznał ją za „nadzwyczaj przyjemną, jasną i słodką”. Teraz czerpał wielką i nową radość z podziwiania piękna natury i zachwycał się alegoryczną interpretacją Pieśni Salomona. Równoważącym te mistyczne radości jest surowy ton jego Postanowień, w których jest niemal ascetyczny w swoim zapale, by żyć poważnie i trzeźwo, nie marnować czasu, zachować najsurowszą wstrzemięźliwość w jedzeniu i piciu. 15 lutego 1727 roku Edwards został wyświęcony na pastora w Northampton i asystenta swego dziadka Solomona Stoddarda. Był uczonym pastorem, a nie wizytującym pastorem, jego regułą było 13 godzin nauki dziennie.
W tym samym roku ożenił się z Sarą Pierpont. Mając 17 lat, Sarah pochodziła z piętrowej rodziny duchownych z Nowej Anglii: jej ojcem był James Pierpont (1659-1714), główny założyciel Yale College, a jej matka była prawnuczką Thomasa Hookera. Duchowa pobożność Sary nie miała sobie równych, a jej związek z Bogiem od dawna stanowił inspirację dla Edwardsa. Po raz pierwszy zwrócił uwagę na jej wielką pobożność, gdy miała 13 lat. Miała pogodne usposobienie, była praktyczną gospodynią, wzorową żoną i matką jego 11 dzieci, wśród których była Esther Edwards. Solomon Stoddard zmarł 11 lutego 1729 roku, pozostawiając swemu wnukowi trudne zadanie sprawowania wyłącznej opieki ministerialnej nad jedną z największych i najbogatszych kongregacji w kolonii, dumną ze swej moralności, kultury i reputacji. Edwards, podobnie jak wszyscy reformatorzy i purytanie jego czasów, wyznawał komplementarne poglądy na małżeństwo i role płciowe.
Podsumowując wpływy Edwardsa w jego młodości, badacz John E. Smith pisze: „Medytując między Berkeleyem z jednej strony a Locke’em, Kartezjuszem i Hobbesem z drugiej, młody Edwards miał nadzieję uratować chrześcijaństwo przed martwym ciężarem racjonalizmu i paraliżującą inercją sceptycyzmu.”
Wielkie PrzebudzenieEdit
8 lipca 1731 roku Edwards wygłosił w Bostonie „Wykład publiczny”, opublikowany później pod tytułem „Bóg uwielbiony w dziele odkupienia, przez wielkość zależności człowieka od Niego, w całym tym dziele”, który był jego pierwszym publicznym atakiem na arminianizm. Nacisk w wykładzie położony był na absolutną suwerenność Boga w dziele zbawienia: że chociaż Bóg powinien był stworzyć człowieka czystym i bez grzechu, to jednak z Jego „dobrej woli” oraz „zwykłej i arbitralnej łaski” mógł udzielić każdemu człowiekowi wiary koniecznej do skłonienia go ku świętości, i że Bóg mógł odmówić tej łaski bez żadnego uszczerbku dla któregokolwiek ze swych charakterów. W 1733 r. w Northampton rozpoczęło się protestanckie odrodzenie, które zimą 1734 r. i wiosną następnego roku osiągnęło taką intensywność, że zagroziło interesom miasta. W ciągu 6 miesięcy prawie 300 z 1100 młodych ludzi zostało przyjętych do kościoła.
Odrodzenie dało Edwardsowi okazję do studiowania procesu nawrócenia we wszystkich jego fazach i odmianach, a on zapisał swoje obserwacje z psychologiczną dokładnością i dyskryminacją w A Faithful Narrative of the Surprising Work of God in the Conversion of Many Hundred Souls in Northampton (1737). Rok później opublikował Discourses on Various Important Subjects, pięć kazań, które okazały się najbardziej skuteczne w przebudzeniu, a żadne z nich nie było tak natychmiastowo skuteczne, jak to o sprawiedliwości Bożej w potępieniu grzeszników, z tekstu „Aby każde usta zostały powstrzymane”. Inne kazanie, opublikowane w 1734 roku, A Divine and Supernatural Light, Immediately Imparted to the Soul by the Spirit of God, przedstawiało to, co uważał za wewnętrzną, poruszającą zasadę odrodzenia, doktrynę specjalnej łaski w natychmiastowym i nadprzyrodzonym boskim oświeceniu duszy.
Do 1735 roku odrodzenie rozprzestrzeniło się i wyskoczyło niezależnie w całej Dolinie Rzeki Connecticut, i być może aż do New Jersey. Jednakże rozpoczęła się krytyka odrodzenia i wielu mieszkańców Nowej Anglii obawiało się, że Edwards doprowadził swoją trzodę do fanatyzmu. Latem 1735 roku religijny zapał przybrał mroczny obrót. Wielu mieszkańców Nowej Anglii zostało wstrząśniętych przez przebudzenie, ale nie nawróconych, i przekonało się o swoim nieubłaganym potępieniu. Edwards napisał, że „tłumy” czuły się przynaglane – przypuszczalnie przez szatana – do odebrania sobie życia. Przynajmniej dwie osoby popełniły samobójstwo w głębi swego duchowego cierpienia, jedna z nich z własnego zgromadzenia Edwardsa – jego wuj Joseph Hawley II. Nie wiadomo, czy inni odebrali sobie życie, ale „szaleństwo samobójstw” skutecznie zakończyło pierwszą falę przebudzenia, z wyjątkiem niektórych części Connecticut.
Jednakże, pomimo tych niepowodzeń i ochłodzenia religijnego zapału, wieść o przebudzeniu w Northampton i przywódczej roli Edwardsa dotarła aż do Anglii i Szkocji. To właśnie w tym czasie Edwards poznał George’a Whitefielda, który w latach 1739-40 podróżował po Trzynastu Koloniach w ramach tournee odnowy. Obaj mężczyźni mogli nie zgadzać się ze sobą w każdym szczególe. Whitefieldowi o wiele bardziej odpowiadały silnie emocjonalne elementy przebudzenia niż Edwardsowi, ale obaj byli pasjonatami głoszenia Ewangelii. Współpracowali razem, aby zorganizować podróż Whitefielda, najpierw przez Boston, a potem do Northampton. Kiedy Whitefield wygłosił kazanie w kościele Edwardsa w Northampton, przypomniał im o przebudzeniu, którego doświadczyli zaledwie kilka lat wcześniej. To głęboko poruszyło Edwardsa, który płakał przez całe nabożeństwo, a duża część kongregacji również była poruszona.
Odrodzenie zaczęło się ponownie pojawiać, a Edwards wygłosił swoje najsłynniejsze kazanie „Sinners in the Hands of an Angry God”, w Enfield, Connecticut w 1741 roku. Chociaż kazanie to było szeroko przedrukowywane jako przykład głoszenia „ognia i siarki” w czasach kolonialnych odrodzeń, nie jest to zgodne z faktycznym stylem kaznodziejskim Edwarda. Edwards nie krzyczał ani nie mówił głośno, ale mówił cichym, pełnym emocji głosem. Powoli przenosił swoich słuchaczy z punktu do punktu, w kierunku nieuchronnego wniosku: byli zgubieni bez łaski Bożej. Podczas gdy większość czytelników w XXI wieku dostrzega potępienie, które czai się w takim tekście kazania, historyk George Marsden przypomina nam, że Edwards nie głosił niczego nowego ani zaskakującego: „Edwards mógł przyjąć za pewnik (…), że słuchacze z Nowej Anglii dobrze znali ewangeliczne lekarstwo. Problemem było skłonienie ich do poszukiwania go”.
Ruch ten spotkał się z opozycją ze strony konserwatywnych ministrów kongregacjonalistycznych. W 1741 roku Edwards opublikował w jego obronie The Distinguishing Marks of a Work of the Spirit of God, zajmując się w szczególności najbardziej krytykowanymi zjawiskami: omdleniami, okrzykami i konwulsjami. Te „cielesne efekty”, jak podkreślał, nie były wyróżniającymi znakami działania Ducha Bożego w taki czy inny sposób; ale tak gorzkie były uczucia przeciwko odrodzeniu w bardziej rygorystycznych kościołach purytańskich, że w 1742 roku został zmuszony do napisania drugiej apologii, Thoughts on the Revival in New England, gdzie jego główny argument dotyczył wielkiej moralnej poprawy kraju. W tym samym pamflecie broni odwołania do emocji i opowiada się za głoszeniem terroru, gdy jest to konieczne, nawet dzieciom, które w oczach Boga „są młodymi żmijami… jeśli nie Chrystusowymi.”Uważa on „efekty cielesne” za przypadkowe dla prawdziwego działania Boga, ale jego własne mistyczne oddanie i doświadczenia jego żony podczas przebudzenia (które szczegółowo opisuje) skłaniają go do myślenia, że boskie nawiedzenie zwykle obezwładnia ciało, na poparcie którego cytuje Pismo Święte. W odpowiedzi na Edwardsa, Charles Chauncy napisał Seasonable Thoughts on the State of Religion in New England w 1743 r. i anonimowo napisał The Late Religious Commotions in New England Considered w tym samym roku. W tych pracach Edwards nawoływał do postępowania jako jedynego testu nawrócenia, a generalna konwencja kongregacjonalnych ministrów w prowincji Massachusetts Bay protestowała „przeciwko zaburzeniom w praktyce, które ostatnio pojawiły się w różnych częściach kraju”. Pomimo zdolnego pamfletu Edwardsa, wrażenie stało się powszechne, że „efekty cielesne” zostały uznane przez promotorów Wielkiego Przebudzenia jako prawdziwe testy nawrócenia.
Aby zrównoważyć to uczucie, Edwards głosił w Northampton, w latach 1742 i 1743, serię kazań opublikowanych pod tytułem Religious Affections (1746), restatement w bardziej filozoficznym i ogólnym tonie swoich pomysłów co do „znaków rozpoznawczych”. W 1747 r. przyłączył się do ruchu zapoczątkowanego w Szkocji, zwanego „koncertem modlitwy” i w tym samym roku opublikował An Humble Attempt to Promote Explicit Agreement and Visible Union of God’s People in Extraordinary Prayer for the Revival of Religion and the Advancement of Christ’s Kingdom on Earth. W 1749 roku opublikował wspomnienie o Davidzie Brainerdzie, który mieszkał z jego rodziną przez kilka miesięcy i zmarł w Northampton w 1747 roku. Brainerd był stale odwiedzany przez córkę Edwardsa, Jerushę, z którą podobno miał się ożenić, choć nie ma na to żadnych zachowanych dowodów. W trakcie opracowywania swoich teorii nawrócenia, Edwards wykorzystał Brainerda i jego służbę jako studium przypadku, robiąc obszerne notatki na temat jego nawróceń i wyznań.
Późniejsze lataEdit
Edwards posiadał jako niewolników kilkoro czarnych dzieci i dorosłych za życia, w tym młodą nastolatkę o imieniu Venus, która została porwana w Afryce i którą kupił w 1731 r., chłopca o imieniu Titus i kobietę o imieniu Leah. W pamflecie z 1741 roku Edwards bronił zniewalania ludzi, którzy byli dłużnikami, jeńcami wojennymi lub urodzili się zniewoleni w Ameryce Północnej, ale odrzucał transatlantycki handel niewolnikami.
Po zwolnieniu z pastoratu, służył plemieniu Mohikanów w Stockbridge, Massachusetts. W 1748 r. nastąpił kryzys w jego stosunkach z kongregacją. Przymierze połowy drogi, przyjęte przez synody w latach 1657 i 1662, uczyniło sam chrzest warunkiem cywilnych przywilejów członkostwa w kościele, ale nie warunkiem uczestnictwa w sakramencie Wieczerzy Pańskiej. Dziadek i poprzednik Edwardsa w pastoracie, Solomon Stoddard, był jeszcze bardziej liberalny, utrzymując, że Wieczerza była obrzędem nawracającym, a chrzest był wystarczającym tytułem do wszystkich przywilejów kościoła.
Już w 1744 roku Edwards, w swoich kazaniach na temat uczuć religijnych, wyraźnie dał do zrozumienia, że nie podoba mu się ta praktyka. W tym samym roku, na zebraniu zborowym opublikował nazwiska pewnych młodych ludzi, członków zboru, którzy byli podejrzani o czytanie niewłaściwych książek, a także nazwiska tych, którzy mieli być powołani na świadków w tej sprawie. Często podawano, że świadkowie i oskarżeni nie wyróżniali się na tej liście, więc cała kongregacja była wzburzona. Jednak badania Patricii Tracy poddają w wątpliwość tę wersję wydarzeń, zauważając, że na liście, z której czytał, nazwiska były zdecydowanie wyróżnione. Osoby zaangażowane w sprawę zostały ostatecznie zdyscyplinowane raczej za brak szacunku dla śledczych niż za pierwotny incydent. W każdym razie incydent ten jeszcze bardziej pogorszył stosunki między Edwardsem a kongregacją.
Wygłaszanie kazań przez Edwardsa stało się niepopularne. Przez cztery lata żaden kandydat nie zgłosił się do przyjęcia do kościoła, a kiedy w końcu jeden się zgłosił, w 1748 roku, spotkał się z formalnymi testami Edwardsa, wyrażonymi w Znakach wyróżniających, a później w Kwalifikacjach do pełnej komunii, 1749. Kandydat odmówił poddania się im, kościół go poparł, a rozłam między kościołem a Edwardsem był całkowity. Odmówiono nawet pozwolenia na omawianie jego poglądów na ambonie. Zezwolono mu na przedstawianie swoich poglądów w czwartkowe popołudnia. Jego kazania były dobrze słuchane przez gości, ale nie przez jego własną kongregację. Zwołano radę, która miała rozstrzygnąć sprawę komunii między pastorem a jego ludźmi. Kongregacja wybrała połowę rady, a Edwardsowi pozwolono wybrać drugą połowę rady. Jego kongregacja jednak ograniczyła jego wybór do jednego hrabstwa, gdzie większość ministrów była przeciwko niemu. Rada kościelna przegłosowała, że związek pastoralny powinien zostać rozwiązany.
Członkowie kościoła, głosami ponad 200 do 23, ratyfikowali działanie rady, a w końcu zebranie miejskie przegłosowało, że Edwards nie powinien być dopuszczony do zajmowania ambony w Northampton, chociaż nadal mieszkał w mieście i głosił kazania w kościele na prośbę kongregacji do października 1751 roku. W swoim „Kazaniu pożegnalnym” wygłosił kazanie na podstawie 2 Listu do Koryntian 1:14 i skierował myśli swoich wiernych ku dalekiej przyszłości, kiedy to pastor i jego wierni staną przed Bogiem. W liście do Szkocji, który napisał po swoim zwolnieniu, wyraził swoją preferencję dla polityki prezbiteriańskiej i kongregacyjnej. Jego stanowisko w tamtym czasie nie było niepopularne w całej Nowej Anglii. Jego doktryna, że Wieczerza Pańska nie jest przyczyną regeneracji i że komunikujący powinni być wyznawcami protestantyzmu, stała się od tego czasu (w dużej mierze dzięki wysiłkom jego ucznia Josepha Bellamy’ego) standardem kongregacjonalizmu Nowej Anglii.
Edwards był bardzo poszukiwany. Parafia w Szkocji mogła być pozyskana, a on został wezwany do kościoła w Wirginii. Odrzucił oba, by w 1751 roku zostać pastorem kościoła w Stockbridge, Massachusetts i misjonarzem Indian Housatonic, zastępując niedawno zmarłego Johna Sergeanta. Indianom głosił kazania przez tłumacza, a ich interesów odważnie i skutecznie bronił, atakując białych, którzy wykorzystywali swoje oficjalne stanowiska wśród nich do powiększania swoich prywatnych fortun. W tym czasie poznał sędziego Josepha Dwighta, który był powiernikiem szkół indiańskich. W Stockbridge napisał Humble Relation, zwaną również Reply to Williams (1752), która była odpowiedzią dla Solomona Williamsa (1700-76), krewnego i zgorzkniałego przeciwnika Edwardsa, co do kwalifikacji do pełnej komunii. Tam też skomponował traktaty, na których głównie opiera się jego reputacja jako teologa filozoficznego, esej o grzechu pierworodnym, Dissertation Concerning the Nature of True Virtue, Dissertation Concerning the End for which God created the World, oraz wielkie dzieło o woli, napisane w ciągu czterech i pół miesiąca i opublikowane w 1754 r. pod tytułem An Inquiry into the Modern Prevailing Notions Respecting that Freedom of the Will which is supposed to be Essential to Moral Agency.
Aaron Burr, Sr., zięć Edwardsa, zmarł w 1757 roku (ożenił się z Esther Edwards pięć lat wcześniej, a dzięki nim Edwards został dziadkiem Aarona Burra, późniejszego wiceprezydenta USA). Edwards czuł się „u schyłku życia” i nie nadawał się do tego urzędu, ale dał się namówić na zastąpienie Burra na stanowisku prezesa College of New Jersey. Przybył w styczniu i został zainstalowany 16 lutego 1758 roku. Dał cotygodniowe zadania esejowe z teologii dla starszych klas. Niemal natychmiast po objęciu stanowiska prezesa, Edwards, zdecydowany zwolennik szczepień przeciwko ospie, postanowił sam się zaszczepić, aby zachęcić innych do tego samego. Nigdy nie cieszył się dobrym zdrowiem i zmarł w wyniku szczepienia 22 marca 1758 roku. Edwards miał trzech synów i osiem córek.
GravesiteEdit
Grób Edwardsa znajduje się na cmentarzu Princeton. Długa emocjonalna inskrypcja epitafijna na poziomym nagrobku eulogizuje jego życie i karierę oraz opłakuje wielką stratę jego odejścia. Ten niezwykły łaciński napis czerpie z tradycji klasycznej w wychwalaniu cnót zmarłego i bezpośrednim zapraszaniu przechodniów do zatrzymania się i opłakiwania. W języku łacińskim napis brzmi następująco:
| Inskrypcja | Tłumaczenie |
|---|---|
|
M. S. |
Poświęcony pamięci Zmarł w tej miejscowości 22 marca następnego roku, w Nowym Stylu, |
LegacyEdit
Naśladowcy Jonathana Edwardsa i jego uczniowie stali się znani jako ministrowie kalwińscy Nowego Światła, w przeciwieństwie do tradycyjnych staro-światłych kalwinistów. Do wybitnych uczniów należeli Samuel Hopkins ze szkoły New Divinity, Joseph Bellamy, syn Jonathana Edwardsa, Jonathan Edwards Jr. oraz Gideon Hawley. Poprzez praktykę zamieszkiwania praktykantów w domach starszych pastorów, ostatecznie obsadzili oni dużą liczbę pastoratów na obszarze Nowej Anglii. Wielu potomków Jonathana i Sarah Edwardsów stało się prominentnymi obywatelami Stanów Zjednoczonych, w tym trzeci wiceprezydent USA Aaron Burr oraz prezydenci College’u Timothy Dwight, Jonathan Edwards Jr. i Merrill Edwards Gates. Jonathan i Sarah Edwards byli również przodkami Edith Roosevelt, pisarza O. Henry’ego, wydawcy Franka Nelsona Doubledaya i pisarza Roberta Lowella.
Piśmiennictwo i przekonania Edwardsa do dziś wywierają wpływ na jednostki i grupy. Wczesni misjonarze Amerykańskiego Zarządu Komisarzy Misji Zagranicznych byli pod wpływem pism Edwardsa, co jest udowodnione w raportach w czasopiśmie ABCFM „The Missionary Herald”, a począwszy od przełomowej pracy Perry’ego Millera, Edwards cieszył się renesansem wśród uczonych po zakończeniu drugiej wojny światowej. The Banner of Truth Trust i inni wydawcy kontynuują wznawianie dzieł Edwardsa, a większość jego najważniejszych prac jest obecnie dostępna w serii wydawanej przez Yale University Press, która obejmuje trzy dekady i dostarcza krytycznych wstępów redaktora każdego tomu. Yale stworzyło również internetowy projekt Jonathan Edwards Project. Autorka i nauczycielka, Elisabeth Woodbridge Morris, upamiętniła go, swego ojcowskiego przodka (trzeciego pradziadka) w dwóch książkach, The Jonathan Papers (1912) i More Jonathan Papers (1915). W 1933 r. został imiennikiem Jonathan Edwards College, pierwszego z 12 kolegiów rezydencjalnych Yale, a Centrum Jonathana Edwardsa na Uniwersytecie Yale zostało założone w celu dostarczania naukowych informacji o pismach Edwardsa. W 2009 r. w Nashville (TN) powstała klasyczna szkoła protestancka nosząca jego imię i poświęcona upamiętnianiu przykładu Edwardsa – żarliwej pobożności i rygorystycznych nauk akademickich: Jonathan Edwards Classical Academy. Edwards jest dziś wspominany jako nauczyciel i misjonarz przez Kościół Ewangelicko-Luterański w Ameryce w dniu 22 marca. Współczesna poetka Susan Howe często opisuje skład rękopisów i notatników Edwardsa przechowywanych w Beinecke Rare Book and Manuscript Library w wielu swoich książkach poetyckich i prozatorskich, w tym w Souls of the Labadie Tract (2007) i That This (2010). Zauważa ona, że niektóre z notatników Edwardsa były ręcznie szyte z jedwabnego papieru, który jego siostry i żona używały do robienia wachlarzy. Howe twierdzi również w My Emily Dickinson, że Emily Dickinson pozostawała pod formalnym wpływem pism Edwardsa, i że „wzięła zarówno jego legendę, jak i naukę, wyrwała je z jego własnego braku poczucia humoru i martwego ciężaru doktrynalnego kalwinizmu, a następnie zastosowała świeżość jego percepcji do martwego ciężaru amerykańskiej poezji, jaką znała.”
Ostatnio teksty Edwardsa są również badane przy użyciu metod cyfrowych. Uczeni z Instytutu Anglistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego zastosowali stylometrię, aby ustalić powiązania stylistyczne między różnymi grupami kazań Edwardsa. Podobnie Rob Boss z Southwestern Baptist Theological Seminary wykorzystał oprogramowanie do grafiki wizualnej, aby zbadać konceptualne powiązania między Pismem Świętym a naturą w teologii Edwardsa.
ProgenyEdit
Wybitność wielu potomków Edwardsa doprowadziła niektórych uczonych epoki postępu do postrzegania go jako dowodu eugeniki. Jego potomkowie wywarli nieproporcjonalnie duży wpływ na kulturę amerykańską: jego biograf George Marsden zauważa, że „rodzina Edwardsów wydała wielu duchownych, trzynastu prezydentów szkół wyższych, sześćdziesięciu pięciu profesorów i wiele innych osób o znaczących osiągnięciach”
.