Niewiele symboli lepiej oddaje zimnowojenną przepaść między Europą Zachodnią a blokiem sowieckim niż mur berliński, bariera z betonu i drutu kolczastego, która dzieliła największe miasto Niemiec przez prawie 30 lat.
Kiedy II wojna światowa dobiegała końca, Niemcy i Berlin zostały podzielone na cztery strefy, z których każda była zarządzana przez jedno z mocarstw sprzymierzonych. Ponieważ Berlin znajdował się we wschodniej części Niemiec, strefy administrowane przez Wielką Brytanię, Francję i Stany Zjednoczone były całkowicie otoczone przez tereny zarządzane przez Sowietów. Sowieci utworzyli komunistyczne państwo w Niemczech Wschodnich i uszczelnili granicę, aby powstrzymać migrację do jednej szóstej ludności Niemiec Wschodnich na Zachód.
W dniu 13 sierpnia 1961 r. powstało pierwsze wcielenie muru w postaci drutu kolczastego rozciągniętego między rzędami zamurowanych budynków. Ostatecznie stał się on bardziej przerażający poprzez włączenie szeregu ścian pomocniczych, okopów, ogrodzeń elektrycznych i otwartego „pasa śmierci” nadzorowanego przez uzbrojonych strażników w 302 wieżach strażniczych. (Pokryta graffiti ściana z betonowych płyt, widoczna na najbardziej znanych fotografiach muru, została zbudowana w 1979 roku). Po ukończeniu mur miał 96 mil zygzakowatej ścieżki, ale tylko 27 mil muru dzieliło Berlin Wschodni i Zachodni; reszta bariery oddzielała Berlin Zachodni od otaczających go wschodnioniemieckich terenów wiejskich.
9 listopada 1989 roku rządy ZSRR i Niemiec Wschodnich złagodziły kontrole graniczne i natychmiast berlińczycy tłumnie zaczęli naruszać mur. W ciągu kilku miesięcy wszystkie odcinki muru, z wyjątkiem kilku, zostały zdemontowane i przeznaczone do muzeów, do kieszeni łowców pamiątek lub na wysypisko śmieci.
.