Według Katechizmu Kościoła Katolickiego:
1862 Grzech powszedni popełnia się wtedy, gdy w mniej poważnej sprawie nie zachowuje normy przepisanej przez prawo moralne lub gdy w poważnej sprawie jest nieposłuszny prawu moralnemu, ale bez pełnej wiedzy lub bez całkowitej zgody.
Definicja słowa „powszedni” to „wybaczalny”. Czyn, gdy nie jest skierowany ku temu, co dobre, jest uważany za grzeszny – albo powszedni, albo śmiertelny. Gdy taki czyn jest grzechem powszednim, pociąga za sobą przedmiot, który nie jest uważany za „ciężki”. Taki czyn, nawet jeśli jest popełniony z pełną świadomością i pełną zgodą, pozostaje grzechem powszednim, o ile jego przedmiot nie jest poważny. Jeśli jednak przedmiot danego czynu jest „ciężki”, to jego popełnienie może być grzechem śmiertelnym. Umyślna niewiedza i „zatwardziałość serca” zwiększają „dobrowolność grzechu”. Tomasz z Akwinu wskazał, że grzech powszedni różni się od grzechu śmiertelnego w ten sam sposób, w jaki coś niedoskonałego różni się od czegoś doskonałego.
W związku z tym, można dojść do tego, jaki rodzaj grzechu został popełniony, zadając następujące trzy pytania:
- Czy czyn dotyczył sprawy ciężkiej?
- Czy czyn został popełniony z pełną świadomością popełnionego zła?
- Czy czyn został popełniony za pełną zgodą woli?
Jeśli na wszystkie trzy pytania zostanie udzielona odpowiedź twierdząca, kryteria grzechu śmiertelnego zostały spełnione. Jeśli na którekolwiek z trzech pytań zostanie udzielona odpowiedź negatywna, spełnione zostały jedynie kryteria grzechu powszedniego. W przypadku wątpliwości dotyczących któregokolwiek z tych trzech pytań, zakłada się, że kryteria grzechu śmiertelnego nie zostały spełnione.
Każdy grzech powszedni, który ktoś popełnia, dodaje się do pokuty, którą musi odbyć. Pokuta nie odprawiona za życia zamienia się w karę w czyśćcu. Grzech powszedni może być pozostawiony bez wyznania, o ile istnieje jakiś cel poprawy. W sakramencie pojednania otrzymuje się łaskę, która pomaga w przezwyciężeniu grzechów powszednich, jak i śmiertelnych. Zaleca się, aby spowiadać się z grzechów powszednich. Grzechy powszednie wymagają pewnego rodzaju pokuty.
Według Magisterium, grzechy powszednie zazwyczaj pozostają powszednie, bez względu na to, ile się ich popełni. Nie mogą się one „sumować”, aby wspólnie stanowić grzech śmiertelny, ale ich nagromadzenie prowadzi do bycia bardziej podatnym na popełnienie grzechu śmiertelnego. Istnieją przypadki, w których powtarzające się przewinienia mogą stać się sprawą ciężką. Na przykład, jeśli ktoś ukradłby niewielką ilość mienia konkretnej osobie, z czasem ukradłby tyle, że przerodziłoby się to w poważną kradzież tej osoby.
W tym wszystkim nie należy lekceważyć grzechu powszedniego, zwłaszcza popełnionego umyślnie. Nikt bez szczególnej łaski (zwykle uważa się, że odnosi się ona tylko do Najświętszej Maryi Panny) nie może całkowicie uniknąć nawet półdobrowolnych grzechów powszednich (zgodnie z definicją trydencką). Aby jednak uniknąć grzechów śmiertelnych, należy starać się (na ile to możliwe) przezwyciężyć grzechy powszednie. Magisterium naucza, że chociaż kilka grzechów powszednich nie składa się samo w sobie na grzech śmiertelny, to jednak każdy grzech powszedni jeszcze bardziej osłabia wolę, a im bardziej człowiek dopuszcza się takich upadków, tym bardziej jest skłonny do grzechów śmiertelnych i nieuchronnie w nie popadnie, jeśli nadal będzie podążał tą drogą.
.