Herb Austrii, czerwona tarcza z białym poziomym pasem centralnym, jest przypisywany księciu Leopoldowi V pod koniec XII wieku. Legenda głosi, że król Henryk VI nadał mu tę tarczę, ponieważ książęca tunika po bitwie pod Ptolemais w 1191 r. w Ziemi Świętej była przesiąknięta krwią, z wyjątkiem białego obszaru pod pasem. Współcześni historycy dyskredytują tę historię, a najwcześniejszy znany przykład herbu pochodzi z pieczęci księcia Fryderyka II z 1230 roku. Nawet wtedy, gdy austriaccy władcy panowali nad sercem wielkiego europejskiego imperium, księstwo austriackie używało tego herbu i flagi o odpowiadającym mu wzorze.
Z końcem Świętego Cesarstwa Rzymskiego w 1806 r. i Austro-Węgier w 1918 r. Austria straciła swoje cesarskie sztandary i została zredukowana do obecnych granic. Nowa republika przyjęła prostą czerwono-biało-czerwoną flagę, która pojawiła się ponownie w 1945 r. po siedmioletniej amalgamacji Austrii z nazistowskimi Niemcami. Czarny orzeł cesarski, czasem z jedną głową, a czasem z dwiema, pojawia się na austriackich flagach od setek lat i do dziś przypomina o dziedzictwie narodu. W 1945 roku do nóg orła dodano zerwany łańcuch, jako symbol wolności. Sierp zaciśnięty w prawym szponie symbolizuje chłopów, młot – robotników, a korona na głowie – klasę średnią. Jak wiele starszych symboli, austriacka tarcza (na piersi orła) nie ma ustalonych symbolicznych atrybutów, chociaż czasami mówi się, że biel symbolizuje lśniące wody Dunaju.