Po pierwsze, skupił się na różnych projektach budowlanych. Pierwsze lata jego panowania upłynęły pod znakiem budowy miast, pomników i świątyń. Założył też nową stolicę w delcie Nilu, która jeszcze kilka tysięcy lat temu znajdowała się w północno-wschodnim regionie kraju. Lokalizacja nowej stolicy nie była przypadkowa, gdyż nowa stolica stała się najlepszym punktem strategicznym do obrony sąsiednich państw (Brand, 2016). Pomimo podróży Ramzesa II po kraju, wszystkie decyzje zarządcze pochodziły z Memfis lub Pi-Ramesses. Miasto było podzielone na cztery części; każda z nich była poświęcona osobnemu bóstwu. W Egipcie, azjatyckie bóstwa stały się coraz bardziej popularne, a Ramzes II miał również pasję do nich.
Później młody faraon starał się zabezpieczyć granice Egiptu i podbić nowe terytoria. Panowanie faraona naznaczone było walkami z Libijczykami i Nubijczykami. Powstanie w Nubii stało się szczególnie znaczące, więc faraon musiał je stłumić. Tutaj jego zwycięstwo przeciwko Hetytom w bitwie pod Kadesz było jednym z najbardziej znanych. Bitwa ta wybuchła między imperium hetyckim i egipskim. Została nazwana na cześć miasta Kadesz, gdzie rozegrały się wydarzenia. Historia ta rozpoczęła się, gdy Ramzes II najechał Hetytów i zaatakował hetycki rydwan, docierając do Kadesz od południa („Ramzes II. Biografia”). Hetyci zwyciężyli, gdyż Egipcjanie nie byli w stanie zająć Kadesz i pokonać armii hetyckiej, co doprowadziło do niepowodzenia inwazji. W rezultacie obie strony przypisywały sobie zwycięstwo. Współcześni historycy doszli do wniosku, że w tej bitwie nie było zwycięzców, a moralne zwycięstwo odnieśli Egipcjanie, którzy rozwinęli nowe technologie, zjednoczyli swoją armię i odwrócili losy wojny, uciekając przed śmiercią i niewolą. Marino powoływał się na różne źródła, pisząc, że Ramzes II zabił dwa tysiące samych wrogów (Marino, 2017). Autor wątpił w prawdziwość tej historii; zauważył jednak, że faraon prawdopodobnie wykazał się doskonałymi umiejętnościami przywódczymi (Marino, 2017). Wszyscy oprócz faraona poddali się, gdy ich rzeczywiste życie było w niebezpieczeństwie (Marino, 2017). Kiedy historykom udało się zinterpretować prawdziwe wydarzenia tamtego dnia, doszli do wniosku, dlaczego Ramzes II zawarł traktat pokojowy między Egipcjanami a Hetytami. Faraon wiedział, że Hetyci stanowili zagrożenie, ponieważ posiadali silną linię obrony. Traktat pokojowy był jedynym sposobem na zapewnienie bezpieczeństwa publicznego, a Ramzes II był pierwszym królem, któremu udało się negocjować z wrogami. Obie strony nawiązały stosunki dyplomatyczne, a faraon poślubił najstarszą córkę króla Hetytów. Historycy przypuszczają również, że później wziął inną hetycką księżniczkę jak królową („Ramzes II. Biografia”).