In the present study, the thenar muscles were evaluated using magnetic resonance imaging (MRI), in addition, the correlations between thenar muscle changes, clinical findings and electrodiagnostic results from patients with carpal tunnel syndrome were investigated. Grupę badaną stanowiło 13 pacjentów (17 nadgarstków), u których klinicznie rozpoznano zespół cieśni nadgarstka. U wszystkich pacjentów zebrano wywiad i przeprowadzono badanie przedmiotowe, a także dokonano oceny za pomocą systemu punktowego Kapandji, wizualnej skali analogowej (VAS), skali Q-DASH (quick-disabilities of the arm, shoulder and hand), wyników elektrodiagnostycznych nerwu pośrodkowego oraz MRI mięśni nadgarstka. Objętość mięśnia naramiennego nie była istotnie skorelowana z danymi klinicznymi i wynikami badań elektrodiagnostycznych. Oś główna mięśnia naramiennego była istotnie skorelowana z siłą chwytu (P<0.05) i wynikiem Kapandji (P<0.05), podczas gdy oś mniejsza mięśnia naramiennego była istotnie skorelowana z dystalną latencją ruchową mięśnia dwugłowego ramienia (APB DML) (P<0.01). Ponadto, stosunek osi mniejszej mięśnia naramiennego do osi większej mięśnia naramiennego był istotnie skorelowany z APB DML i stopniem Kanataniego. Warto zauważyć, że cienkość mięśnia naramiennego była istotnie skorelowana z nasileniem zmian elektrodiagnostycznych, podczas gdy siła chwytu i wynik Kapandji były skorelowane z grubością mięśnia naramiennego. Ponadto wykazano, że cienkość mięśnia naramiennego była istotnie skorelowana z nasileniem zmian elektrodiagnostycznych, a ponadto istniała istotna korelacja pomiędzy osią główną mięśnia naramiennego a siłą chwytu i punktacją Kapandji. Podsumowując, wyniki te wykazały, że zanik mięśnia nadgarstka nie miał wpływu na oceny dokonywane przez pacjentów, w tym VAS i Q-DASH, ale odzwierciedlał wyniki elektrodiagnostyczne, szczególnie DML i nasilenie zmian. Wyniki niniejszego badania sugerują, że zanik mięśnia nadgarstka może być wykorzystany do oceny ciężkości zespołu cieśni nadgarstka.