Podwyższone poziomy receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR), kinazy tyrozynowej receptora czynnika wzrostu, i/lub jego ligandów poznawczych zostały zidentyfikowane jako wspólny składnik wielu typów nowotworów i wydają się promować wzrost guzów litych. Niniejszy artykuł analizuje związek pomiędzy ekspresją EGFR a rokowaniem nowotworów na podstawie literatury zebranej w PubMed pomiędzy 1985 a wrześniem 2000 roku. Zidentyfikowano ponad 200 badań, w których analizowano czas wolny od nawrotu choroby lub dane dotyczące przeżycia bezpośrednio w odniesieniu do poziomu EGFR u ponad 20000 pacjentów. Analiza danych wykazała, że 10 typów nowotworów wykazuje podwyższony poziom EGFR w stosunku do tkanek prawidłowych i zostało przebadanych na tyle dokładnie, aby można było dokonać rzetelnej oceny związku pomiędzy EGFR a rokowaniem pacjentów. Stwierdzono, że EGFR działa jako silny wskaźnik prognostyczny w rakach głowy i szyi, jajnika, szyjki macicy, pęcherza moczowego i przełyku. W tych nowotworach zwiększona ekspresja EGFR wiązała się ze zmniejszeniem odsetka przeżyć wolnych od nawrotu choroby lub przeżyć całkowitych w 70% (52/74) badań. W rakach żołądka, piersi, endometrium i jelita grubego EGFR dostarczał skromniejszych informacji prognostycznych, korelując z gorszymi wskaźnikami przeżycia w 52% (13/25) badań, podczas gdy w niedrobnokomórkowym raku płuca (NSCLC) ekspresja EGFR tylko rzadko (3/10 badań) wiązała się z rokowaniem dla pacjentów. Jest jednak prawdopodobne, że prawdziwe znaczenie prognostyczne EGFR zostało niedoszacowane, ponieważ w opublikowanych badaniach oceniano jedynie całkowity poziom komórkowego EGFR, a nie aktywowaną postać receptora, i nie były one standaryzowane pod względem populacji pacjentów lub metod oznaczania. Na koniec należy podkreślić, że niewykrycie znaczenia prognostycznego EGFR w jakimkolwiek typie nowotworu nie musi wykluczać korzyści z terapii anty-EGFR u pacjentów.