PDF of Feature 0213
Iniekcje domięśniowe (IM) są jedną z wielu dróg podawania leków, w tym antybiotyków, szczepionek, terapii hormonalnych i kortykosteroidów.1,2 Nawet jeśli dostępne są alternatywne drogi podania, wstrzyknięcia IM mogą być preferowane, gdy pacjent nie toleruje leków doustnych lub gdy przestrzeganie zaleceń jest problemem.2 Wstrzyknięcia IM mogą być również korzystniejsze pod względem wchłaniania w porównaniu z innymi drogami podania (tj. szybsze niż wstrzyknięcie podskórne i wolniejsze niż podanie dożylne). Ponadto, niektóre leki zawierają składniki, które mogą podrażniać tkankę podskórną, ale nie tkankę mięśniową, która również może tolerować większe objętości płynów z minimalnym dyskomfortem.3,4
Duże objętości wstrzyknięć (3 mL lub większe) nie są jednak często podawane, a wielu klinicystów może nie być zaznajomionych z ich właściwym stosowaniem, możliwymi działaniami niepożądanymi i potencjalną skutecznością. Do leków podawanych we wstrzyknięciach dożylnych o dużej objętości należą ceftazydym (Fortaz, Tazicef, leki generyczne), cefuroksym (Ceftin, Zinacef, leki generyczne), ertapenem (Invanz), penicylina G benzatynowa (Bicillin L-A, Permapen) i fulwestrant (Faslodex).5-9 W niniejszym artykule omówiono praktyczne zagadnienia związane z podawaniem dużych objętości iniekcji IM, w kontekście podawania fulwestrantu w leczeniu raka piersi, ze szczególnym uwzględnieniem najlepszych praktyk w zakresie skuteczności i bezpieczeństwa.
Iniekcje IM są podawane w pięciu potencjalnych miejscach: deltoid (powszechnie stosowany do szczepień dorosłych), dorsogluteal, ventrogluteal, rectus femoris i vastus lateralis3,10,11 (Rycina 1). Zaproponowano maksymalne objętości w różnych miejscach IM u dorosłych pacjentów3,12-16 (Tabela 1). Ogólnie rzecz biorąc, dla dorosłych podawano 5 mL jako maksymalną objętość pojedynczego wstrzyknięcia IM, przy czym niższe wartości maksymalne proponowano dla dorosłych pacjentów z mniej rozwiniętą lub małą masą mięśniową.3,13,14
Continue Reading
INTRAMUSCULAR INJECTIONS
Once administered exclusively by physicians, IM injections became a primary-nurse responsibility during the 1960s.1. Dostępnych jest jednak niewiele wytycznych opartych na dowodach naukowych dotyczących wykonywania wstrzyknięć dożylnych, a w podręcznikach pielęgniarstwa zauważono rozbieżności w tym zakresie.10-13 Ponadto aktualne wytyczne nie uwzględniają podawania dużych objętości wstrzyknięć.
Dogrzbietowe miejsce wstrzyknięcia IM jest miejscem, z którym pielęgniarki mają największe doświadczenie, ponieważ jest ono tradycyjnie nauczane w szkołach pielęgniarskich i uwzględniane w podręcznikach pielęgniarstwa.16-18 W niedawnym badaniu wykazano, że pielęgniarki pracujące w ostrej opiece w Kanadzie preferowały grzbietowe miejsce wstrzyknięcia IM w stosunku do brzuszno-skroniowego.19 Większość respondentek jako główny powód tej preferencji podawała własny poziom komfortu. Jednak pielęgniarki w wieku powyżej 30 lat, z przygotowaniem dyplomowym i ponad 4-letnim doświadczeniem w pracy pielęgniarskiej częściej wybierały miejsce grzbietowo-skroniowe; natomiast pielęgniarki w wieku od 20 do 24 lat, z przygotowaniem dyplomowym i 1-4-letnim doświadczeniem w pracy pielęgniarskiej częściej wybierały miejsce brzuszno-skroniowe.19 Wyniki te potwierdzają tezę, że miejsce brzuszno-skroniowe może być częściej wykorzystywane przez osoby, które otrzymały konkretne wskazówki dotyczące podawania leku w tym miejscu.
.