Czym jest duszpasterstwo kościelne

Czym jest duszpasterstwo kościelne?

– by –

Dr Roger Pascoe, President

The Institute for Biblical Preaching

(Cambridge, ON, Canada)

Wprowadzenie

Mówimy o „służbie” tak, jakby było oczywiste, co ten termin oznacza i implikuje. Niniejszy artykuł będzie próbą krótkiego zdefiniowania mojej biblijnej filozofii posługi kościelnej poprzez odpowiedź na następujące pytania: Jaki jest cel posługi? O co chodzi w „kościele”? Dlaczego Kościół istnieje? Są to fundamentalne pytania, na które musi odpowiedzieć biblijna teologia posługi.

Służba chrześcijańska jest działalnością i odpowiedzialnością Kościoła lokalnego w wypełnianiu jego biblijnie określonego mandatu w świecie. Posługę Kościoła można zdefiniować na kilka sposobów. Po pierwsze, służba kościoła chrześcijańskiego może być zdefiniowana jako wypełnianie Wielkiego Przykazania naszego Pana: „Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem” oraz „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego” (Mat. 22:37, 39). Po drugie, służba chrześcijańska może być zdefiniowana w kategoriach Wielkiego Nakazu naszego Pana: „Idźcie więc i czyńcie uczniami wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem” (Mt 28, 19-20). Po trzecie, proces i cel chrześcijańskiej posługi można określić w terminologii apostoła Pawła jako „przysposabianie świętych do wykonywania posługi, do budowania ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary, jaką jest pełnia Chrystusowa, abyśmy (…) wzrastali we wszystkim w Tego, który jest głową, to znaczy w Chrystusa” (Ef 4,12-15). Po czwarte, służba może być zdefiniowana w kategoriach modelu wczesnego Kościoła – tzn. nauczania nauki apostołów, angażowania się w społeczność, upamiętniania łamania chleba, wspólnej modlitwy, troski o siebie nawzajem, oddawania czci Bogu i aktywnego ewangelizowania wspólnoty (Dz 2,42-47). To nadal jest podstawą biblijnej, zrównoważonej służby dzisiaj.

Z tych tekstów podsumowujących i z szerokiego zakresu Pisma Świętego wynika, że służba chrześcijańska ma za swój priorytet uwielbienie Boga, następnie służbę dla Boga w głoszeniu ewangelii (której owocem jest chrzest pokutujących grzeszników) i budowanie świętych.

Dlaczego warto formułować biblijną filozofię służby?

Tendencją jest, abyśmy tworzyli własną filozofię służby, opartą na naszej własnej koncepcji tego, co kościół powinien robić. Prawda jest jednak taka, że Bóg jasno przedstawił nam w Piśmie Świętym, na czym polega służba kościoła. To nie my decydujemy, dlaczego kościół istnieje (jego cel), ani co ma robić (jego misja). Bóg już to zrobił, ponieważ Kościół jest Jego instytucją na ziemi, a nie naszą! Naszą odpowiedzialnością jest określenie, w jaki sposób najskuteczniej i najodpowiedniej osiągnąć nasz biblijny mandat w naszej lokalnej społeczności w naszym czasie historycznym.

Zarysowanie procesu analizy obecnej posługi twojego kościoła wykracza poza zakres tego artykułu. Wystarczy powiedzieć, że jest bardzo ważne, aby sformułować biblijną filozofię służby, która umożliwi kierownictwu waszego kościoła przeprowadzenie obiektywnej analizy jego służby w celu zapewnienia, że wasz kościół skutecznie i w pełni służy zgodnie ze swoim biblijnym mandatem.

Filozofia służby jest stwierdzeniem, które konsoliduje i syntetyzuje biblijny materiał na ten temat w systematycznej formie. Formułując filozofię posługi, ustanawiasz punkt odniesienia, który działa jak standard, do którego dążysz. Jest to miernik, który pozwala ci zmierzyć stopień, w jakim realizujesz swoje obowiązki duszpasterskie. Jest to „konstytucja”, która pomaga ci decydować o każdym sposobie działania w służbie w twoim kościele.

Istnieje wiele praktycznych korzyści, które płyną z określenia biblijnej filozofii służby. 1

1. Zmusza cię to do bycia biblijnym. To powstrzymuje cię przed wymyślaniem własnej filozofii, która może być niebiblijna. Kiedy narzucasz własną filozofię na biblijne nauczanie o służbie, zaczynasz oddalać się od Bożego fundamentu i skupiasz się na swoich celach, ulubionych posługach i działaniach.

2. Ma sens praktyczny. Pomaga ci wyznaczyć rzeczywiste cele, które są zgodne z twoim biblijnym mandatem (por. 1 Kor. 9:26), tak aby filozofia służby stała się praktyczna w twojej kulturze i społeczności.

3. Poprawia efektywność, zapobiegając poświęcaniu czasu na działania lub rozpoczynaniu wysiłków w służbie, które nie są częścią biblijnego mandatu dla kościoła. Określa granice/zakres posługi. Jest obiektywnym miernikiem, dzięki któremu można podejmować decyzje dotyczące potencjalnych działań w służbie.

4. Zwiększa twoją skuteczność. Jeśli nie masz jasno określonych parametrów operacyjnych lub filozoficznych, to nie będziesz miał jasno określonych osiągalnych celów, które są zgodne z tymi parametrami – tzn. nie będziesz miał mapy drogowej i dlatego nie będziesz wiedział, dokąd zmierzasz, a w konsekwencji prawdopodobnie tam nie dotrzesz. Wczesny kościół dokładnie wiedział, po co istnieje i dokąd zmierza, a cała jego działalność skupiała się na osiągnięciu tych celów.

5. Pomaga ci być wiernym swojemu powołaniu do posługi. Ministerstwo jest powołaniem, w którym bardzo łatwo jest dać się wciągnąć w działania, które nie są konieczne lub nie są częścią programu Kościoła na ziemi. Musimy trzymać się kursu w naszej własnej służbie, robiąc to, do czego Bóg nas powołał i upoważnił.

6. Motywuje kościół do postępowania zgodnie z Bożym planem dla kościoła.

Biblijna teologia służby kościelnej

Ta teologia jest zorganizowana w ramach siedmiu obszarów służby kościelnej. Kolejność, w jakiej te tematy są przedstawione, nie ma na celu wskazania ich priorytetu, lecz jedynie zapewnienie systematycznych nagłówków dla tych istotnych aspektów posługi opartej na Biblii.

Po pierwsze, podstawą posługi jest dokładne i istotne nauczanie i głoszenie Słowa Bożego (Dz 2:42a; 2 Tm 4:2; Kol 1:28; 1 Kor 1:23; 2:1-5). Wykład Pisma Świętego i jego zastosowanie do słuchaczy są fundamentalne dla duchowego wzrostu i rozwoju ludu Bożego (2 Tm 3,16; 4,2). Obowiązkiem pastora (oraz innych osób posiadających dar głoszenia i nauczania) jest pouczanie ludu Bożego o „całej radzie Bożej” (Dz 20,27). Najlepiej jest to czynić poprzez systematyczne głoszenie przez księgi Biblii, zarówno Starego, jak i Nowego Testamentu, tak aby objąć cały zakres Pisma Świętego. Takie zwiastowanie i nauczanie (1) dostarcza ludowi Bożemu duchowego pokarmu, którego potrzebuje, aby „wzrastać w łasce i poznaniu Pana naszego i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa” (2 Pet. 3:18); (2) dostarcza duchowego pokarmu, którego potrzebuje, aby „wzrastać w łasce i poznaniu Pana naszego i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa” (2 Pet. 3:18); (2) wyposaża świętych „do wykonywania posługi”; i (3) buduje ciało Chrystusa, tak aby lud Boży „doszedł do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary, jaką jest pełnia Chrystusowa” (Ef 4:7-16).

Służba kazalnicy, choć bardzo ważna, jest tylko częścią całego procesu chrześcijańskiego wychowania i karmienia. Wierzę, że edukacja, napominanie i zachęcanie wierzących odbywa się w zrównoważonym środowisku osobistego studiowania Słowa, małych grup, indywidualnego mentoringu i uczniostwa oraz posługi kazalnicy. Najważniejsze jest to, że Słowo jest głoszone i nauczane w sposób dokładny i odpowiedni.

Po drugie, zaufaniem dla posługi jest modlitwa (Dz 2:42d). Aktywna i dynamiczna posługa modlitewna jest niezbędna dla przetrwania i wzrostu każdego wierzącego z osobna oraz całego Kościoła. Posługa modlitewna powinna być zróżnicowana w swojej formie (np. małe grupy, zespoły modlitewne, partnerzy modlitewni, modlitwa zbiorowa, modlitwa indywidualna), szeroka w swoich celach i rozpowszechniona w całym Kościele. Modlitwa powinna być konsekwentnie częścią życia kościoła (por. Dz 1,14; 4,23-31; 12,5; 1 Tes 5,17) i musi zaczynać się od przykładu przywódców kościoła (Dz 6,4; Kol 4,12). Kościół ma się modlić między innymi za swoich przywódców (1 Tes 5,25; 2 Tes 3,1), za siebie nawzajem (Jk 5,16), za władze (1 Tm 2,1-4), o szerokie i odważne głoszenie ewangelii (Ef 6,18-20; 2 Tes 3,1), za chorych (Jk 5,14-16) oraz o jedność i świadectwo kościoła (J 17,11-23). Wiele o formie i treści naszych modlitw możemy się nauczyć z przykładu modlitw apostoła Pawła (por. Ef 1,15-23; 3,14-21; Flp. 1:2-11; Kol. 1:3-6, 9-14; 1 Tes. 1:2-4; 5:23; 2 Tes. 1:3-5, 11-12).

Po trzecie, mocą do służby jest Duch Święty (Dz. 1:8; 1 Kor. 2:1-5; 1 Tes. 1:5; 1 Ptr. 1:12). Duch Święty może i czyni posługę Kościoła skuteczną i potężną. Tylko On zmienia życie ludzi, aby było zgodne z wolą Bożą i na obraz Syna Bożego (Rz 8,29; Ef 1,11-14; Kol 1,9). Tylko On ma moc, aby skazać ludzi na grzech (J 16,8) i dać nam nowe życie w Chrystusie (J 3,5; Tyt. 3,5); uzdolnić nas do świętego życia (1 Kor 6,19; 1 P 1,2); do skutecznej modlitwy (Rz 8,26; Jud 20); do posługiwania Słowem z mocą (1 Kor. 2:1-5; 1 Tes. 1:5-6); aby wielbić Boga w naszym życiu (1 Kor. 6:20); i aby oświecać nasze rozumienie Słowa Bożego (1 Kor. 2:13-16; 1 J 2:20, 27).

Po czwarte, więzią posługi jest wspólnota wierzących (Dz 2:42b, 44-45). Nasza wspólna więź w Chrystusie jest źródłem naszej wspólnoty i naszej jedności. Poprzez wspólnotę wierzący wyrażają lokalną reprezentację Ciała Chrystusa (1 J 1:7; 1 Kor 12:26; Ef 2:19-22). Kiedy wierzący są połączeni autentycznymi, pełnymi miłości relacjami, tworzą jedność, która daje Kościołowi siłę i stabilność. Ta wspólnota przejawia się w dbaniu o siebie nawzajem pod względem fizycznym, emocjonalnym, psychicznym, ekonomicznym i duchowym. Troska o lud Boży jest posługą obejmującą cały kościół, w której wszystkie członki ciała dbają o interesy siebie nawzajem, wspierając się w praktyczny sposób, w modlitwie i w miłości (por. Dz 4,32-37; 6,1; 1 Kor 12,25; Ga 5,13; 6,2; Ef 4,32; 5,21).

Jak ujął to Gene Getz: „Chrześcijanie nie mogą skutecznie wzrastać w izolacji! Muszą doświadczać siebie nawzajem.” 2 Przywódcy kościelni powinni zatem zadbać o to, by ciało kościelne angażowało się w regularną społeczność jako wspólnota wierzących, których łączy wspólne życie w Chrystusie, wspólne cele, wspólne potrzeby i wspólne zainteresowania.

Po piąte, wyrazem służby jest pełne pasji uwielbienie (Dz 2:42c). W uwielbieniu Kościół wyraża zbiorowo swój podziw dla Boga i swój dług wdzięczności wobec Niego za to, kim jest i co uczynił. Don Carson opisuje uwielbienie jako „właściwą odpowiedź wszystkich moralnych, czujących istot na Boga, przypisującą wszelką cześć i wartość ich Stwórcy – Bogu właśnie dlatego, że jest tego godny, zachwycająco godny „3. Wibrujące i dynamiczne uwielbienie jest istotne dla życia i zdrowia kościoła jako ciała i jego członków z osobna. Uwielbienie musi być codzienną, trwającą przez całe życie praktyką dla wszystkich wierzących indywidualnie, aby uwielbienie zbiorowe było skuteczne i znaczące. Publiczne uwielbienie obejmuje śpiew uwielbienia Boga, czytanie Pisma Świętego, modlitwę zbiorową, głoszenie Słowa i przestrzeganie obrzędów kościelnych.

Stół Pański jest centralnym elementem naszego uwielbienia, ponieważ symbolizuje podstawę naszego istnienia jako wierzących i jako kościoła. Skupia nas na wspominaniu śmierci Chrystusa z perspektywy Jego zmartwychwstania i oczekuje na Jego powrót (1 Kor. 11:23-26). Wydarzenie, na które czekał cały Stary Testament i które stanowi punkt odniesienia dla historii odkupienia, powinno być niezwykle ważne i regularnie pojawiać się w naszej posłudze kościelnej.

Po szóste, istotą posługi jest zbawienie zgubionych (Dz 2,47; 5,42; Mt 28,20; Mk 16,15; Rz 10,14-15). Praktyczna posługa chrześcijańska wyraża się nie tylko w trosce o siebie nawzajem jako wierzących, ale także w trosce o niewierzących. Posługa chrześcijańska odważnie głosi dobroć Boga w Ewangelii, aby dotrzeć do zagubionych dla Chrystusa (Rz 2,4). Powinno się to czynić w sposób właściwy dla danej kultury, zarówno osobiście, jak i wspólnotowo. Poselstwo ewangelii o „nawróceniu ku Bogu i wierze w Pana naszego Jezusa Chrystusa” (Dz 20:21; Rz 10:9-10) powinno być regularnie głoszone z ambony, a ludzie powinni być przeszkoleni i zmotywowani do opowiadania innym o drodze zbawienia. W ten sposób kościół i jego członkowie stają się światłem dla Boga w społeczności (Mat. 5:14-16). Poprzez modlitwę i wsparcie finansowe mogą oni również przyczynić się do ewangelizacji świata poprzez misje.

Przywódcy kościoła powinni ułatwiać korporacyjną służbę zewnętrzną, zachęcać i szkolić członków w osobistej służbie zewnętrznej oraz motywować do udziału w światowej służbie zewnętrznej.

Po siódme, zakres służby jest ogólnokościelny (1 Kor. 12-14; Rzym. 12:1-8; 1 Piotra 4:10-11). Służba jest zadaniem, do którego został powołany każdy wierzący (Ef 4,12; Rz 12,4-8). W miarę jak chrześcijanie uczą się i wzrastają, muszą wykorzystywać dary dane im przez Boga w Jego służbie i dla dobra całego kościoła (1 Kor. 12:1-31). Przywódcy kościoła powinni utwierdzać członków w ich darach duchowych, szkolić ich w posługiwaniu się nimi, dawać im możliwość korzystania z nich, motywować ich do tego (Ef 4,11-16) i zlecać im posługę (2 Tm 1,6; 1 Tm 1,18; 1 Tm 4,6-11; Dz 13,3) w ich własnym kościele, na polu misyjnym lub gdziekolwiek, gdzie Bóg ich powoła. W tym procesie są również wyłaniani i szkoleni nowi liderzy, którzy mają zapewnić duchowe przywództwo.

Służba ogólnokościelna nie ogranicza się do poszczególnych kościołów lokalnych, ale rozciąga się na całe ciało Chrystusa w jego najszerszym zakresie. Dlatego kościoły o podobnych przekonaniach teologicznych powinny współpracować ze sobą na poziomie lokalnym i krajowym (1) w celu zorganizowania pełnego zakresu posługi kościelnej, której kościół lokalny może nie być w stanie wykonywać samodzielnie; (2) aby kościoły lokalne były odpowiedzialne przed szerszym gremium; (3) aby dać widzialny dowód prawdy, że stanowimy zjednoczone ciało; oraz (4) aby podejmować wspólne decyzje w sprawach, które w przeciwnym razie mogłyby być podzielone. Praktyka ta była widoczna we wczesnym kościele w zakresie uczniostwa (Dz 11:26), pomocy ekonomicznej (Dz 11:27-30) oraz ważnych decyzji doktrynalnych i praktycznych (Dz 15:1-36).

Jeżeli kościół staje się skupiony na sobie i separatystyczny w swojej postawie, ryzykuje, że stanie się kultowy, jeśli nie jest prawdziwą sektą; odcina się od większego ciała wierzących i nie działa w praktyce jako kościół N.T.

Wniosek

Czym zatem jest służba? Podsumowując, celem posługi jest (1) doprowadzenie ludzi do zbawczej wiary w Chrystusa, a następnie pomaganie im we wzroście w podobieństwie do Chrystusa; oraz (2) doprowadzenie każdego wierzącego do żywotnej, autentycznej relacji z Bogiem poprzez łaskę Chrystusa i moc Ducha Świętego, tak aby każdy wierzący chwalił Boga w myślach, słowach i czynach zarówno w kościele, jak i w świecie, a ostatecznym celem jest ukazanie każdego jako kompletnego w Chrystusie (Kol. 1:28).

Celem posługi nie jest „robienie” kościoła. Jak zauważa Glenn Wagner: „Istota kościoła musi być czymś więcej niż tylko robieniem. Kościół musi czerpać swoją istotę z Boga, z Jego sprawiedliwości i świętości. Musi przybierać kształt oparty na Jego wartości jako Stwórcy. Musi odzwierciedlać Jego chwałę jako Boga, a kiedy spotyka się i służy, powinien oddawać Bogu chwałę należną Jego imieniu. W kościele musi być coś więcej niż proste psychologiczne zachęty, wskazówki dotyczące poprawy relacji międzyludzkich i pomocne seminaria religijne. „4

Ministerstwo nie polega na rytuale czy rutynowej religii, ale na żywej relacji z Bogiem. Nie chodzi o wzrost liczbowy, ale o wzrost duchowy. Nie chodzi o programy, ale o ludzi – ludzi, którzy są całkowicie skoncentrowani na Bogu, potężnie napełnieni Duchem Świętym i szczęśliwie zjednoczeni we wspólnocie łaski; ludzi, którzy żywiołowo wywyższają Chrystusa, otwarcie wykonują uczynki wiary, dokładnie nauczają prawdy, odważnie głoszą Ewangelię słowem i czynem i autentycznie polegają na modlitwie. Soli Deo Gloria.

.