Zawroty głowy lub vertigo jest błędne postrzeganie self-motion lub obiekt-ruchu, jak również nieprzyjemne zniekształcenie statycznej orientacji grawitacyjnej. Przyczyną zawrotów głowy jest dysharmonia pomiędzy układem przedsionkowym, wzrokowym i somatosensorycznym. Dzięki funkcjonalnemu nakładaniu się tych trzech układów, są one w stanie częściowo kompensować wzajemne braki. Z tego powodu zawroty głowy nie są dobrze zdefiniowaną jednostką chorobową, ale raczej wielozmysłowym zespołem, który powstaje w wyniku patologicznej dysfunkcji któregokolwiek ze stabilizujących układów sensorycznych (np. centralne zaburzenia przedsionkowe, obwodowe choroby przedsionkowe z asymetrycznym wejściem do jąder przedsionkowych). W artykule przedstawiono przegląd najważniejszych i najczęstszych postaci zespołów zawrotów głowy pochodzenia ośrodkowego, w tym migreny podstawno-przedsionkowej, które charakteryzują się objawami ruchowymi, posturalnymi i percepcyjnymi. W prostej klasyfikacji klinicznej można je wyodrębnić na podstawie trzech głównych płaszczyzn działania odruchu przedsionkowo-ocznego: odchylenia, obrotu i skoku. Toniczne zaburzenie równowagi w odchyleniu charakteryzuje się oczopląsem poziomym, lateropulsją oczu, przeszłością, rotacyjnymi i bocznymi upadkami ciała oraz bocznym odchyleniem postrzeganej prostej głowy. Toniczne zaburzenie równowagi w przechylaniu jest definiowane przez oczopląs skrętny, odchylenie skośne, skręcenie gałek ocznych, przechylenie głowy, ciała i postrzeganego pionu. Wreszcie, toniczna nierównowaga w wysokości może być scharakteryzowana przez pewne formy oczopląsu w górę lub w dół, przechylenia i upadki przód-tył oraz pionowe odchylenie postrzeganej pozycji na wprost. Tak zdefiniowane zespoły pozwalają na precyzyjną diagnozę topograficzną co do ich poziomu i strony.