Carvel został założony i był prowadzony przez Toma Carvela przez pierwsze 60 lat działalności. W 1929 r. Carvel pożyczył 15 dolarów (dziś 200 dolarów) od swojej przyszłej żony Agnes i wykorzystał je na zakup i prowadzenie ciężarówki z lodami. W 1934 roku, w weekend Memorial Day, ciężarówka Carvela złapała gumę w Hartsdale, w stanie Nowy Jork. Carvel sprzedawał swoje lody w miejscu awarii. W ciągu dwóch dni Carvel sprzedał cały swój zapas, z którego większość częściowo się roztopiła. Zdał sobie sprawę, że stała lokalizacja i miękkie (w przeciwieństwie do twardych) mrożone desery to dobry pomysł na biznes. W pierwszym roku działalności zarobił ponad 3,500 dolarów. Do 1937 roku miał stoisko z kremem w miejscu Hartsdale, z zamrażarką, która pozwalała mu na robienie własnego mrożonego kremu. Do 1939 roku, brutto było ponad $6,000.
W początkach 1940 roku, Tom Carvel podróżował, sprzedając krem w karnawale, podczas gdy jego żona Agnes prowadziła lokalizację w Hartsdale. Podczas II wojny światowej prowadził stoiska z lodami w Fort Bragg w Karolinie Północnej, zdobywając doświadczenie w technologii chłodniczej. Wynalazł i opatentował zamrażarkę „Custard King”, a w 1947 roku sprzedał 71 zamrażarek po 2 900 dolarów za sztukę. Niektórzy nabywcy zamrażarek nie wywiązali się z płatności za urządzenia. Po przeprowadzeniu dochodzenia Carvel stwierdził, że prowadzili oni swoje firmy nieefektywnie, wybierali złe lokalizacje i nie zawsze utrzymywali wysokie standardy sanitarne. Carvel zdecydował, że najlepszym wyjściem będzie uczestniczenie w prowadzeniu działalności swoich klientów zamrażarek. Później twierdził, że to doprowadziło go do opracowania koncepcji franchisingu.
Franchising i reklamaEdit
W 1949 roku firma Carvel rozpoczęła franczyzę pod nazwą „Carvel Dari-Freez”. Do początku lat 50. firma miała ponad 50 sklepów. Nowi franczyzobiorcy przeszli 18-dniowy program szkoleniowy w „Carvel College of Ice Cream Knowledge” i otrzymali wewnętrzny magazyn o nazwie „The Shopper’s Road”. Ponadto Carvel dostarczył plany budynków dla franczyzy, które początkowo były samodzielne sklepy z przeszklonymi frontami.
W 1955 roku Tom Carvel zaczął nagrywać swoje własne reklamy radiowe. Niepotwierdzone anegdota mówi, że był jazdy w Nowym Jorku, i usłyszał reklamę nowego sklepu Carvela, który nie wspomina nowy sklep lokalizacji. Przekonany, że może zrobić to lepiej, pojechał do stacji radiowej i sam zrobił następną reklamę. Prawda czy nie, od 1955 roku, Carvel nagrał prawie wszystkie reklamy sieci, w końcu utrzymanie w domu studio produkcyjne w biurach centrali, i staje się czymś w rodzaju regionalnej celebrity.
Carvel reklamy wyróżniały się i podniósł świadomość marki przede wszystkim przez ich brak wyrafinowania. Carvel miał charakterystyczny „gravelly” głos, brak „slick” dźwięk większości profesjonalnych artystów voice-over, a wszystkie jego narracja była unrehearsed. Jego słownictwo było konwersacyjne, a reklamy często kończyły się słowami „Thank You”. Reklamy telewizyjne, emitowane głównie na obszarze trzech stanów: Nowy Jork, New Jersey i Connecticut, zaczęły się w 1971 roku. W towarzystwie znajomego narracji Tom Carvel, materiał filmowy pokazał produktów i pracowników w sklepach, bardzo niewiele grafiki lub efekty były used.
Promocje były częścią Carvel praktyk z ich najwcześniejszych dni. W 1936 roku, mieli „Buy One Get One Free” promocji, a w późniejszych latach miał różne konkursy. Były one wczesne przyjęcie korporacyjnego sponsoringu różnych wydarzeń i tie-in promocji, w tym tie-in z New York Yankees. Długo trwającą i dobrze znaną kampanią była zniżka „Wednesday is Sundae at Carvel!”.
Dalszy rozwójEdit
W 1956 roku Carvel przekształcił lokalizację w Hartsdale w swój pierwszy „Supermarket Lodów”, dodając zamrażarki zawierające gotowe ciasta i nowości, które klienci mogli wybierać i kupować. W 1955 roku Carvel rozpoczął program „dzierżawy zwrotnej ziemi”, w którym potencjalny inwestor mógł kupić ziemię, zbudować franczyzę, a następnie wydzierżawić ją z powrotem korporacji.
Carvel eksperymentował z różnymi opcjami pojazdów do lodów przez większość swojej wczesnej historii. Koncepcje pojazdów obejmowały skuter (ok. 1957 r.) i niestandardową ciężarówkę „Carvehicle”, na którą firma złożyła kilka wniosków patentowych (ok. 1958 r.).
W 1962 r. doszło do sporu z franczyzobiorcami. Niezależni właściciele próbowali kupować produkty spoza korporacyjnego łańcucha dostaw (w sprzeczności z ich umowami), utrzymując, że firma celowo zawyżała im opłaty. Carvel twierdził, że franczyzobiorcy próbowali używać gorszych składników. Poza bezpośrednim wpływem na przepływy pieniężne firmy, zaszkodziło to wizerunkowi firmy, redukując sieć do 175 sklepów. Kiedy korporacja próbowała wyegzekwować tę umowę, Federalna Komisja Handlu pozwała ją za ograniczanie handlu. Postępowanie sądowe dotarło do Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych w 1964 r., z którego korporacja wyszła zwycięsko.
W 1967 r. korporacja kupiła motel Westchester Town House przy Tuckahoe Road w Yonkers w stanie Nowy Jork i zmieniła jego nazwę na Carvel Inn, przekształcając go na siedzibę korporacji, a jednocześnie nadal prowadząc go jako hotel, zapewniając sobie centrum konferencyjne na coroczne konwencje franczyzobiorców.
Pod koniec lat 70. firma Carvel próbowała odróżnić się od innych dostawców lodów bezalkoholowych, twierdząc, że jej maszyny do lodów nie napełniają produktu powietrzem, w przeciwieństwie do konkurencji. W latach 70., kiedy dieta i fitness stały się bardziej popularne, Carvel zaczął oferować niskotłuszczowy mrożony deser o nazwie Thinny-Thin („Thinny-Thin, dla twoich tłustych przyjaciół”) oraz produkt z mrożonego jogurtu o nazwie Lo-Yo. W latach 1973-1975 Carvel opublikował promocyjny komiks.
W 1983 roku Saturday Night Live sparodiował kampanie reklamowe Carvela podczas swojego sezonu 9 odcinek 7 show, z Joe Piscopo portretującym Toma Carvela coraz bardziej zaniepokojonego linią franczyzobiorcy X-rated ciastek świątecznych w kształcie piersi, pośladków, jąder i penisów. W tym samym roku Beastie Boys wydali swój pierwszy singiel, Cooky Puss, który zawierał dźwięk zespołu rapowego wykonującego żartobliwe telefony do sklepu Carvel.
Do 1985 r. było 865 sklepów z dochodem ponad 300 milionów dolarów.
Pod koniec lat 80. i na początku lat 90. Howard Stern używał harmonizatora wokalnego, aby imitować „kosmiczny” głos Cookie Puss, który był używany w reklamach telewizyjnych Carvela. Stern również wykonane częste odniesienia do długoletniego współpracownika Fred Norris’s cluelessness i taniość w po raz dał swojej matce Cookie Puss ciasto jako prezent Mother’s Day.
W 1989 roku, starzejące Tom Carvel sprzedał korporację do Investcorp za 80 milionów dolarów. W 1991 roku, jego siedziba została przeniesiona do Farmington, Connecticut. 11 grudnia 2001 r. Roark Capital Group, firma private equity, nabyła od Investcorp pakiet kontrolny akcji Carvel Corporation. Investcorp stała się mniejszościowym udziałowcem.
Carvel przez większość swojej historii był firmą regionalną, najsilniej osadzoną na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych. W miarę jak zmieniał się klimat biznesowy, zmieniały się też niektóre punkty ciężkości marki. Na rok 2018 istnieje około 418 franczyz detalicznych i lokali gastronomicznych, znacznie mniej niż w szczytowym okresie działalności. Produkty marki Carvel są dostępne w około 9 500 supermarketach. Celebration Foods popchnęła obecność marki z 30 stanów w 2004 r. do 49 w 2008 r., co pozwoliło im tworzyć partnerstwa merchandisingowe z markami krajowymi, takie jak torty lodowe z udziałem postaci M&M’s firmy Mars. Focus Brands ma siedzibę w Atlancie, Georgia, Celebration Foods ma siedzibę w New Britain, Connecticut.
W sierpniu 2007 roku, Abdul Faghihi, właściciel oryginalnej lokalizacji Carvel w Hartsdale ujawnił, że złożył wniosek o pozwolenie na wyburzenie sklepu i rozwój pasa handlowego na nieruchomości. Sklep w Hartsdale został zamknięty 5 października 2008 roku. W marcu 2009 r. sklep został zburzony, aby zrobić miejsce dla japońskiej restauracji.
W 2015 roku Carvel zaczął otwierać sklepy co-branded z Auntie Anne’s i Cinnabon.
W 2018 roku było 371 franczyz Carvel na całym świecie, z 324 w USA.
.