Abstract
Myiasis of the ear is an infestation of the ear by maggots (the larval stage of flies). W piśmiennictwie opisano tylko kilka przypadków grzybicy ucha. Występuje ona częściej w rejonach tropikalnych, gdzie wilgotność i ciepła pogoda sprzyjają rozwojowi tej infekcji. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 12-letniego chłopca z jednostronnym bólem ucha trwającym od 3 dni. Badanie bolesnego ucha wykazało perforację błony bębenkowej z larwami (larwami) w uchu środkowym. Zostały one usunięte za pomocą kleszczyków i delikatnego płukania ucha w celu wydalenia resztek. Dalsze postępowanie obejmowało ocenę słuchu, tomografię komputerową (TK) i obserwację ambulatoryjną.
1. Wprowadzenie
Myiasis jest powszechną infestacją wśród ssaków. U ludzi, to jest postrzegane bardziej w obszarach wiejskich, gdzie ludzie są w bardziej bezpośredni kontakt ze zwierzętami. Choroba występuje, gdy samica muchy składa jaja, które wkrótce spowodują objawy kliniczne, które są związane z miejscem ciała zaangażowanego . W dziedzinie otolaryngologii, może mieć wpływ na uszy, nos i zatoki przynosowe, nosogardło, jamy ustnej i skóry głowy i szyi regionu. Czynnikami ryzyka wystąpienia grzybicy u ludzi są: przewlekłe ropne zapalenie ucha środkowego, niski status socjoekonomiczny, pływanie w wodach stojących oraz cukrzyca. Inne możliwe czynniki predysponujące to zaniedbane dzieci, podeszły wiek, upośledzenie umysłowe i niewłaściwa higiena osobista.
2. Opis przypadku
Dwunastoletni chłopiec, wcześniej zdrowy, zgłosił się na oddział ratunkowy skarżąc się na ból ucha prawego trwający od 3 dni. Ten ból ucha rozpoczął się nagle i pacjent opisał go jako łagodny do umiarkowanego w nasileniu. Pacjent skarżył się również na niewielkie pogorszenie słuchu i swędzenie w przewodzie słuchowym. W wywiadzie nie stwierdzono ropnej, krwawej ani przezroczystej wydzieliny z ucha, szumów usznych, zawrotów głowy ani osłabienia twarzy. Nie było wywiadu sugerującego zajęcie wewnątrzczaszkowe. Wywiad społeczny wykazał, że pacjent mieszka na deserze z rodziną, w kulturze beduińskiej.
Ogólne badanie kliniczne, parametry życiowe oraz badanie nosa, gardła, lewego ucha, głowy i szyi były w normie. Badanie zewnętrznego ucha prawego było bez zmian; występuje łagodna do umiarkowanej tkliwość przy nacisku na małżowinę uszną lub przy delikatnym poruszaniu małżowiną. Badanie otoskopowe i mikroskopowe wykazało łagodny obrzęk i rumień przewodu słuchowego zewnętrznego, czystą centralną perforację błony bębenkowej o długości około 5 mm (ryc. 1) oraz 2 larwy w uchu środkowym, wystające przez perforację. Do usunięcia tych 2 larw użyto kleszczyków krokodylkowych (rysunek 2). Następnie przeprowadzono irygację ucha sterylną wodą, po czym ujawniły się 4 kolejne larwy, które znajdowały się w okolicy poddasza i nie były widoczne, a następnie wydostały się do przewodu słuchowego zewnętrznego przez perforację i zostały usunięte. Przeprowadzono dalszą dokładną inspekcję i irygację, która nie wykazała już żadnych pozostałości. Usunięte larwy zostały zidentyfikowane przez mikrobiologa jako należące do rodziny Sarcophagidae, rodzaju Wohlfahrtia i gatunku Wohlfahrtia magnifica. Znana jest również jako mucha miąższowa plamista lub mucha miażdżycowa ran Wohlfahrta. Larwy mają cylindryczny kształt ze spłaszczoną powierzchnią brzuszną, długość od 8 do 12 mm, kolor biały z szarawym odcieniem. Od segmentów ciała larw odchodzą kolce. Mają charakterystyczny sarkofagowaty tylny koniec, z tylnymi spiracjami osadzonymi we wgłębieniu.
Pacjent został przyjęty na oddział na noc w celu dalszego postępowania. Zastosowano u niego łagodne leki przeciwbólowe oraz profilaktyczną antybiotykoterapię w celu zapobieżenia ewentualnym wtórnym zakażeniom. W drugim dniu po przyjęciu, ponowne badanie wykazało poprawę w zakresie bólu, obrzęku i rumienia oraz brak larw w uchu.
Pacjent został poddany ocenie audiologicznej (tympanometria i audiogram czystego tonu), która wykazała płaski tympanogram (typ B) i łagodny przewodzeniowy ubytek słuchu w zaatakowanym uchu. Wykonano również tomografię komputerową w celu wykluczenia zajęcia wewnątrzczaszkowego, która wykazała prawidłowe struktury ucha środkowego i struktur wewnątrzczaszkowych oraz nienaruszony dach ucha środkowego i wyrostka sutkowatego.
Po tym zabiegu pacjent został wypisany do domu, a następnie zorganizowano dla niego obserwację ambulatoryjną. Po 3 tygodniach od wypisu perforacja zagoiła się całkowicie, a kolejne oceny audiologiczne były w granicach normy.
3. Dyskusja
Mikoza uszu jest rzadkim zakażeniem uszu. Zgodnie z niedawno opublikowanym artykułem przeglądowym, istnieje tylko 45 zgłoszonych przypadków grzybicy uszu. Grzybicę można podzielić na obligatoryjną lub fakultatywną. W pierwszym przypadku żywiciel, najczęściej koza i owca, jest obowiązkową częścią cyklu życiowego larw, podczas gdy w drugim nie jest. Zarażenie stwierdzone u tego pacjenta (rodzina Sarcophagidae, gatunek Wohlfahrtia magnifica) jest pasożytem obligatoryjnym. Samica muchy jest przyciągana przez normalne i patologiczne wydzieliny z otworów gębowych ssaków.
Pacjenci zwykle zgłaszają się do szpitala skarżąc się na ból ucha, utratę słuchu, ropną lub krwawą wydzielinę z ucha, swędzenie w uchu i/lub szumy uszne. Inne możliwe prezentacje mogą obejmować zawroty głowy, osłabienie twarzy, i/lub objawy neurologiczne wtórne do zajęcia wewnątrzczaszkowego. Objawy zaczynają się po tym, jak zdeponowane larwy zaczynają żerować na otaczających tkankach. Zarażenie jest zwykle rozpoznawane na podstawie wywiadu i badania klinicznego, które wykaże obecność larw w uchu. Jest mniej prawdopodobne, aby potrzebować dalszych badań w celu zdiagnozowania, ponieważ larwy są zwykle obecne w pobliżu zewnętrznego przewodu słuchowego, ponieważ potrzebują powietrza do oddychania.
Leczenie grzybicy ucha jest zwykle proste w większości przypadków, wymagając nic więcej niż usunięcie larw i irygacji ucha przez jeden lub więcej z następujących rozwiązań: alkohol, chloroform, normalna sól fizjologiczna, olej, iwermektyna lub jodyna . Ponadto, profilaktyczne antybiotyki o szerokim spektrum działania są zwykle przepisywane w celu zapobiegania wtórnym infekcjom.
Larwy powinny być usunięte pod mikroskopem z dokładną inspekcją pod kątem jakichkolwiek pozostałości. Najlepszy wybór roztworu do irygacji jest dyskusyjny, ponieważ wszystkie z nich osiągają ten sam rezultat. Celem irygacji jest zwykle zabicie i wydalenie wszelkich pozostałych larw, głównie tych, które nie są widoczne lub dostępne podczas badania.
Poszukiwania chirurgiczne są czasem potrzebne u pacjentów, u których istnieje podejrzenie co do zakresu choroby lub choroby resztkowej. W takich przypadkach zwykle wykonuje się eksplorację wyrostka sutkowatego i określa się zasięg zakażenia, a w przypadku stwierdzenia resztek usuwa się je. W opisywanym przypadku nie było podejrzenia choroby resztkowej i nie było żadnych objawów, które mogłyby wzbudzić podejrzenie rozszerzenia wewnątrzczaszkowego. Również tomografia komputerowa wykazała nienaruszone kostne punkty orientacyjne i prawidłową przestrzeń wewnątrzczaszkową, bez podejrzenia jakiejkolwiek choroby resztkowej. Sugerujemy, że jeśli pacjent ma być poddany eksploracji chirurgicznej, tomografia komputerowa powinna być wykonana wcześniej. Może ona wyeliminować potrzebę interwencji chirurgicznej, szczególnie u pacjentów z niskim podejrzeniem choroby, a jeśli nie, będzie przydatna jako przygotowanie przedoperacyjne i ocena chirurgicznych punktów orientacyjnych.
Zarządzanie tymi pacjentami powinno również obejmować ocenę słuchu w celu udokumentowania wszelkich zmian w poziomie słuchu i dla przyszłych porównań.
Rozszerzenie wewnątrzczaszkowe, przynajmniej teoretycznie, jest możliwym niebezpiecznym powikłaniem mięśniaków auralnych. Przegląd 45 zgłoszonych przypadków, w których rozpoznano grzybicę osłuchową, nie wykazał zajęcia wewnątrzczaszkowego wtórnego do zainfekowanego ucha. Wewnątrzczaszkowe zajęcie ucha u pacjentów z grzybicą musi być uważnie obserwowane u wszystkich pacjentów, zwłaszcza w obecności objawów, które mogą wzbudzić podejrzenie, na przykład wyraźnego otorrhea, bólu głowy lub napadu drgawek.
Podsumowując, grzybica ucha jest rzadkim zakażeniem ucha. Występuje zwykle u pacjentów z czynnikami ryzyka, takimi jak przewlekłe ropne zapalenie ucha środkowego, niski status socjoekonomiczny, zaniedbane dzieci, podeszły wiek, upośledzenie umysłowe i słaba higiena osobista. Objawy kliniczne mogą być różne, od łagodnego bólu ucha do objawów rozszerzenia wewnątrzczaszkowego, takich jak napady drgawkowe. Leczenie jest zazwyczaj proste, polega na usunięciu larw, płukaniu ucha i podawaniu antybiotyków w celu zapobieżenia ewentualnym wtórnym zakażeniom.
Konflikt interesów
Autor oświadcza, że nie ma konfliktu interesów w związku z publikacją tej pracy.
.