Ten artykuł przedstawia krótką syntezę obecnego stanu wiedzy na temat formowania i rozpadu wczesno-neoproterozoicznego superkontynentu Rodinia, oraz późniejszego złożenia Gondwanalandu. Nasze dyskusje opierają się zarówno na ograniczeniach paleomagnetycznych, jak i na geologicznych korelacjach prowincji bazowych, historii orogenicznych, proweniencji osadów, rozwoju ryftów kontynentalnych i pasywnych marginesów oraz zapisie zdarzeń związanych z pióropuszami płaszcza.
Rodinia powstała w wyniku ogólnoświatowych zdarzeń orogenicznych między 1300 Ma a 900 Ma, przy czym wszystkie lub praktycznie wszystkie bloki kontynentalne, o których wiadomo, że istniały w tym czasie, prawdopodobnie brały w nich udział. W preferowanym przez nas modelu Rodinii, proces składania obejmuje akrecję lub kolizję bloków kontynentalnych wokół marginesu Laurentii. Podobnie jak superkontynent Pangaea, Rodinia trwała około 150 milionów lat po całkowitym złożeniu. Lawiny płaszczowe, spowodowane zapadaniem się zastygłych płyt nagromadzonych w strefie przejściowej płaszcza otaczającej superkontynent, plus izolacja termiczna superkontynentu, doprowadziły do powstania superwulkanu płaszczowego (lub superwulkanu) pod Rodinią 40-60 milionów lat po zakończeniu jej składania. W wyniku tego między ok. 825 mln lat temu a 740 mln lat temu nastąpiło rozległe ryftowanie kontynentu, z epizodycznymi wydarzeniami piórowymi w ok. 825 Ma, ok. 780 Ma i ok. 750 Ma.
Podobnie jak jego składanie, rozpad Rodinii nastąpił diachronicznie. Pierwszy poważny rozpad nastąpił wzdłuż zachodniej krawędzi Laurentii (obecne współrzędne), prawdopodobnie już w 750 roku. Rifting między kraterem Amazonii a południowo-wschodnim marginesem Laurentii rozpoczął się mniej więcej w tym samym czasie, ale doprowadził do rozpadu dopiero po ok. 600 mln lat temu. Do tego czasu większość zachodnich kontynentów gondwańskich połączyła się, choć formowanie się Gondwanalandu zakończyło się dopiero ok. 530 mln lat temu.