AMA Journal of Ethics

40-letni stolarz, mąż i ojciec czworga nastoletnich dzieci, spadł z drabiny w pracy i doznał poważnego urazu głowy. Leczenie podczas hospitalizacji obejmuje intubację i wentylację mechaniczną w celu ochrony dróg oddechowych oraz zabieg chirurgiczny w celu zmniejszenia ciśnienia w mózgu, które powstało w wyniku krwiaka podtwardówkowego. Lekarze założyli mu również sondę do żołądka w celu sztucznego odżywiania. W trakcie rekonwalescencji w ośrodku rehabilitacyjnym jest w stanie ponownie oddychać bez konieczności stosowania respiratora. Otwiera oczy i rozgląda się po pokoju. Przyjmuje prawie normalny cykl snu i czuwania i od czasu do czasu wydaje jakieś dźwięki głosowe, które nie wydają się być znaczące. Nie jest w stanie samodzielnie jeść i aspiruje jedzenie, jeśli zostanie mu ono włożone do ust. Po sześciu miesiącach tej marginalnej poprawy neurolog stwierdził, że jest w trwałym stanie wegetatywnym (PVS), a rodzina zaczyna się zastanawiać nad jego przyszłością. Oni niechętnie rozważa pomysł wstrzymania sztucznego odżywiania, stwierdzając, że nie chciałby żyć w ten sposób.

Historia Terri Schiavo i jej męża dążenie do prawa do usunięcia jej rurki żywieniowej sprowokował debatę publiczną i wiele indywidualnych introspekcji na temat wstrzymania sztucznego odżywiania u pacjentów z PVS. Następnie lider większości Senatu USA i znany chirurg serca William Frist poszedł na rekord kwestionując opinię kilku neurologów, którzy oświadczyli, że pani Schiavo był w PVS „na podstawie przeglądu materiału wideo, które spędziłem godzinę lub tak patrząc na ostatniej nocy w moim biurze” . Jaśniejsze zrozumienie kryteriów diagnostycznych dla PVS jest potrzebne, zarówno dla społeczności medycznej, jak i laików, gdy zastanawiamy się nad tym problemem. Otwarte oczy i obecność funkcji autonomicznej może być zarówno mylące i kłopotliwe dla rodzin i personelu medycznego i może prowadzić do fałszywych oczekiwań i błędnych decyzji.

Termin PVS został wprowadzony w 1972 roku przez szkockiego neurochirurga Bryana Jennetta i amerykańskiego neurologa Freda Pluma . Wybór słowa „wegetatywny” był celowy i miał na celu podkreślenie faktu, że taka osoba jest organicznie żywa, ale pozbawiona aktywności intelektualnej lub czucia. Po drugie, zostało ono wybrane dlatego, że jest to termin zrozumiały dla rodzin osób dotkniętych tym schorzeniem. Niefortunne użycie terminu „warzywo” w odniesieniu do takich pacjentów poddało w wątpliwość adekwatność określenia PVS przy opisie tego stanu.

PVS wynika z uszkodzenia mózgu po przerwaniu dopływu krwi (anoksyczne uszkodzenie mózgu), z zakażenia ośrodkowego układu nerwowego (jak w zapaleniu mózgu) lub po ciężkim urazie głowy. Pacjent zachowuje funkcje autonomiczne i funkcje pnia mózgu, ale nie jest w stanie odbierać bodźców czuciowych ani komunikować się. Wzorce snu i czuwania często wracają do normy; oczy są zwykle otwarte, a pacjent może wykonywać grymasy lub wydawać odgłosy chrząkania. Diagnoza PVS jest odpowiednio wstrzymywana do co najmniej miesiąca po wystąpieniu zaburzeń świadomości.

W 1994 roku New England Journal of Medicine opublikował raporty konsensusu grupy zadaniowej, której zadaniem było określenie klinicznych kryteriów rozpoznania PVS. Kryteria kliniczne są następujące:

  1. Brak dowodów świadomości siebie lub środowiska; brak interakcji z innymi.
  2. Brak dowodów trwałych, powtarzalnych, celowych lub dobrowolnych reakcji behawioralnych na bodźce wzrokowe, słuchowe, dotykowe lub szkodliwe.
  3. Brak dowodów rozumienia lub wyrażania języka.
  4. Powrót cykli sen-czuwanie, pobudzenie, nawet uśmiechanie się, marszczenie czoła, ziewanie.
  5. Wystarczające funkcje autonomiczne podwzgórza i pnia mózgu do przeżycia w przypadku zapewnienia opieki lekarskiej lub pielęgniarskiej.
  6. Nietrzymanie stolca i pęcherza moczowego.
  7. Zmiennie zachowane odruchy z nerwów czaszkowych i rdzenia.

PVS należy odróżnić od innych zaburzeń przedłużonego upośledzenia świadomości, takich jak stan minimalnej świadomości, mutyzm akinetyczny, zespół zamknięcia i śmierć mózgu. Typowe badania wykonywane podczas oceny PVS to elektroencefalogram (EEG), obrazowanie mózgu, takie jak MRI lub CT, i być może skanowanie PET. Najważniejszy w ocenie jest jednak wywiad z pacjentem – w tym jak najdokładniejsze zrozumienie początkowego znieważenia – oraz badanie przedmiotowe przeprowadzone przez neurologa.

Zarządzanie pacjentami z PVS zwykle obejmuje tymczasową tracheostomię i przezskórne założenie rurki do karmienia, ponieważ pacjenci nie są w stanie normalnie jeść. Decyzje rodzin o rozważeniu wstrzymania lub wycofania opieki często zapadają miesiące, a nawet lata po urazie. Do tego czasu, ponieważ funkcje autonomiczne są względnie normalne i nie ma już potrzeby sztucznego oddychania, pozostaje tylko sztuczne odżywianie i nawadnianie. W tym momencie rodziny, które zaakceptowały fakt, że stan jest rzeczywiście nieodwracalny, zazwyczaj kierują się w swoich decyzjach autorytetami moralnymi i religijnymi oraz znanymi preferencjami pacjenta.

.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.