Dzisiaj katolicy i wielu innych chrześcijan obchodzi uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Ten ważny dzień świąteczny wspomina duchowe i fizyczne odejście matki Jezusa Chrystusa z ziemi, kiedy to zarówno jej dusza, jak i ciało zostały wzięte do obecności Boga.
Czcigodny papież Pius XII potwierdził to przekonanie o Dziewicy Maryi jako odwieczne nauczanie Kościoła, kiedy zdefiniował je formalnie jako dogmat wiary katolickiej w 1950 roku, powołując się na papieską nieomylność, aby ogłosić, „że Niepokalana Matka Boga, wiecznie Dziewica Maryja, ukończywszy bieg swego ziemskiego życia, została przyjęta ciałem i duszą do chwały niebieskiej.”Konstytucja apostolska „Munificentissimus Deus” (Najwspanialszy Boże), która zdefiniowała dogmat, zawierała relacje Papieża o wielu długich tradycjach, według których Kościół obchodził Wniebowzięcie w ciągu całej swojej historii.
Chociaż cielesne wniebowzięcie Maryi nie jest wyraźnie odnotowane w Piśmie Świętym, tradycja katolicka identyfikuje ją z „niewiastą obleczoną w słońce”, która jest opisana w 12 rozdziale Księgi Apokalipsy.
Fragment ten nazywa wygląd tej niewiasty „wielkim znakiem”, który „ukazał się w niebie”, wskazując, że jest ona matką żydowskiego Mesjasza i ma „księżyc pod stopami, a na głowie koronę z dwunastu gwiazd”. Odpowiednio, katolicka ikonografia tradycji zachodniej często przedstawia w ten sposób wniebowzięcie Dziewicy Maryi.
Chrześcijanie wschodni również tradycyjnie uważali wniebowzięcie Maryi za istotny składnik ich wiary. Pius XII przytoczył kilka wczesnych bizantyjskich tekstów liturgicznych, jak również VIII-wiecznego arabskiego teologa chrześcijańskiego, św. Jana z Damaszku, w jego własnej autorytatywnej definicji wniebowzięcia.
„To było stosowne”, napisał św. Jan Damasceński napisał w kazaniu o wniebowzięciu, „że Ona, która zachowała nienaruszone dziewictwo podczas porodu, powinna zachować swoje własne ciało wolne od wszelkiego zepsucia nawet po śmierci” i „że Ona, która nosiła Stwórcę jako dziecko przy piersi, powinna zamieszkać w boskich przybytkach.”
W tradycji wschodniego chrześcijaństwa to samo święto obchodzone jest w tym samym dniu kalendarzowym, chociaż zazwyczaj znane jest jako Zaśnięcie (zasypianie) Maryi. Wschodniokatolickie obchody Zaśnięcia poprzedzone są dwutygodniowym okresem postu, który jest podobny do Wielkiego Postu. Pius XII, w „Munificentissimus Deus”, wymienił ten sam okres postu jako należący do tradycyjnego dziedzictwa również chrześcijan zachodnich.
Święto Wniebowzięcia jest zawsze Świętym Dniem Obowiązkowym zarówno dla katolików obrządku rzymskiego, jak i wschodniego, w którym są oni zobowiązani do uczestnictwa we Mszy św. lub Boskiej Liturgii.