Darrin Manning werd zonder aanleiding aangehouden en gefouilleerd door de politie van Philadelphia, waardoor hij in het ziekenhuis belandde met een gescheurde testikel. Neykeyia Parker werd met geweld uit haar auto gesleurd en voor de ogen van haar jonge kind agressief gearresteerd wegens “huisvredebreuk” in haar eigen appartementencomplex in Houston. Een peuter in Georgia liep brandwonden op toen de politie tijdens een inval een flitsgranaat in zijn box gooide, en de manager van een zonnestudio in Chicago werd geconfronteerd met een politieagent die schreeuwde dat hij haar en haar gezin zou vermoorden, wat werd vastgelegd op de bewakingscamera’s van de studio. Een bejaarde man in Ohio moest een reconstructieve operatie aan zijn gezicht ondergaan nadat de politie zonder huiszoekingsbevel zijn huis was binnengedrongen om een geschil over een aanhangwagen te beslechten.
Deze verhalen zijn een kleine selectie van recente meldingen van politiegeweld, aangezien wangedrag van de politie een vast onderdeel van de nieuwscyclus is geworden.
Maar het meervoud van anekdote is geen gegeven, en de media worden onvermijdelijk aangetrokken tot verhalen over conflicten. Ondanks de toenemende frequentie waarmee we horen van zich misdragende agenten, behouden veel Amerikanen een standaard respect voor de man in uniform. Zoals een assistent-chef van de NYPD het uitdrukte: “We willen niet dat een paar rotte appels of een paar losgeslagen agenten de goede naam van de politie schaden”.
Dit is een aantrekkelijk voorstel, zeker, maar helaas houdt het geen stand bij nadere beschouwing. Hier zijn zeven redenen waarom wangedrag van de politie een systemisch probleem is, niet “een paar slechte appels”:
1. Veel afdelingen bieden geen adequate training in geweldloze oplossingen.
Dit is vooral duidelijk als het gaat om de omgang met huisdieren. “Politie doodt familiehond” is praktisch zijn eigen subgenre van politie brutaliteitsrapporten, en de meeste van deze gevallen – zoals het verhaal van de kinderen uit Minnesota die geboeid naast hun dode en bloedende huisdier moesten zitten – zijn maar al te goed te voorkomen. Sommige politieafdelingen zijn begonnen hun agenten te trainen om beter met huisdieren om te gaan, maar Thomas Aveni van de Police Policy Studies Council, een adviesbureau voor de politie, zegt dat dit nog steeds uiterst zeldzaam is. Als deze training ontbreekt, zal de politie geweld minder snel als een laatste redmiddel beschouwen.
2. Normen voor wat brutaliteit is, lopen sterk uiteen.
“Excessiviteit is in de ogen van de toeschouwer,” legt William Terrill uit, een voormalig politieagent en professor strafrecht aan Michigan State. “Voor de ene agent betekent ‘objectief redelijk’ dat als je me je rijbewijs niet geeft, ik zachte handen mag gebruiken, en in een andere stad betekent dezelfde weerstand dat ik je door de autoruit mag trekken, dat ik je mag tasen.” Het speciale respect dat de politie in de Amerikaanse cultuur geniet, voedt deze inconsistentie van normen, waardoor een soort juridisch Wilde Westen ontstaat. Hoewel nationale wetgeving de zaken waarschijnlijk alleen maar ingewikkelder zou maken, zouden lokale of staatsbrede stembusvoorstellen het publiek – en niet de politie – in staat moeten stellen om te bepalen wat redelijk gebruik van geweld is.
3. De consequenties voor wangedrag zijn minimaal.
In centraal New Jersey, bijvoorbeeld, wordt 99 procent van de klachten over politiegeweld nooit onderzocht. Dat kan ook niet worden uitgelegd als stereotype New Jersey corruptie. Slechts één op de drie aangeklaagde agenten wordt landelijk veroordeeld, terwijl het percentage veroordelingen van burgers letterlijk het dubbele is. In Chicago zijn de cijfers nog schever: Tussen 2002 en 2004 werden er 10.000 klachten over misbruik ingediend tegen de politie van Chicago, en slechts 19 daarvan “leidden tot zinvolle disciplinaire maatregelen.” Op nationaal niveau wordt meer dan 95 procent van de zaken van wangedrag door de politie die voor federale vervolging worden doorverwezen, afgewezen door de aanklagers omdat, zoals USA Today meldde, “jury’s geconditioneerd zijn om agenten te geloven, en de geloofwaardigheid van slachtoffers vaak in twijfel wordt getrokken”. Het niet verhelpen van deze dubbele standaard tussen politie en burger cultiveert een misbruik-vriendelijke juridische omgeving.
4. Schikkingen worden verschoven naar de belastingbetaler.
Die agenten die schuldig worden bevonden aan geweldpleging vinden meestal de schikking aan hun slachtoffers betaald uit de stadskas. Uit onderzoek van Human Rights Watch blijkt dat op sommige plaatsen de belastingbetalers “drie keer betalen voor agenten die herhaaldelijk mishandelingen plegen: een keer om hun salaris te dekken terwijl ze mishandelingen plegen; vervolgens om schikkingen of civiele juryuitspraken tegen agenten te betalen; en een derde keer door betalingen in politie ‘verdedigingsfondsen’ die door de steden worden verstrekt.” In grotere steden kosten deze schikkingen het publiek gemakkelijk tientallen miljoenen dollars per jaar, terwijl ze een aanzienlijke stimulans tegen wangedrag door de politie wegnemen.
5. Minderheden zijn een oneerlijk doelwit.
“Simpel gezegd,” zegt professor in de rechten Katheryn K. van de Universiteit van Florida. Russell, “het publieke gezicht van een slachtoffer van politiegeweld is een jonge man die zwart of Latino is.” In dit geval suggereert onderzoek dat de perceptie overeenkomt met de werkelijkheid. Een bijzonder treffend voorbeeld: het “stop and frisk”-beleid van één stad in Florida is expliciet gericht op alle zwarte mannen. Sinds 2008 heeft dit geleid tot 99.980 aanhoudingen die niet tot een arrestatie leidden in een stad met slechts 110.000 inwoners. Alleen al één man werd in vier jaar tijd 258 keer aangehouden op zijn werk, en 62 keer gearresteerd wegens verboden toegang tijdens zijn werk. Als dit probleem niet wordt aangepakt, communiceert de politie dat minderheden een veilig doelwit zijn voor misbruik.
6. De politie wordt steeds meer gemilitariseerd.
Tijdens president Obama’s wapencontrole push, stelde hij dat “oorlogswapens geen plaats hebben op onze straten;” maar zoals Radley Balko ruimschoots heeft gedocumenteerd in zijn boek uit 2013, Rise of the Warrior Cop, is de lokale politie vaak uitgerust met wapens die krachtig genoeg zijn om een klein land te veroveren. Het gebruik van zwaarbewapende SWAT-teams door de politie is de afgelopen twee decennia met 1.500 procent gestegen, en veel politieafdelingen hebben een “wij vs. zij”-mentaliteit gecultiveerd tegenover het publiek dat zij ogenschijnlijk dienen. Hoewel het bezit van deze wapens geen wangedrag veroorzaakt, zoals het oude gezegde luidt, als je een hamer hebt begint alles op een spijker te lijken.
7. De politie zelf zegt dat wangedrag opmerkelijk wijdverbreid is.
Hier is de echte klapper. Een onderzoek van het Ministerie van Justitie onthulde dat maar liefst 84 procent van de politieagenten meldt dat ze collega’s buitensporig geweld hebben zien gebruiken op burgers, en 61 procent geeft toe dat ze niet altijd melding maken van “zelfs ernstige strafbare overtredingen waarbij sprake is van misbruik van gezag door collega-agenten.”
Deze zelfrapportage brengt ons veel verder dan anekdotes in het rijk van de gegevens: Politiegeweld is een wijdverbreid probleem, verergerd door systematisch falen om het in te dammen. Dat wil niet zeggen dat elke agent slechte bedoelingen heeft of mishandelt, maar het wil wel zeggen dat de algemene veronderstelling dat de politie haar gezag over het algemeen op een betrouwbare manier gebruikt, serieus moet worden heroverwogen. Zoals John Adams schreef aan Jefferson, “Macht denkt altijd dat het een grote ziel heeft,” en het kan niet worden vertrouwd als het ongecontroleerd blijft.
Het goede nieuws is dat de eerste stap in de richting van het voorkomen van politiegeweld goed gedocumenteerd is en vrij eenvoudig: Houd de politie voortdurend op camera. Een onderzoek uit 2012 in Rialto, Californië, wees uit dat toen agenten camera’s moesten dragen die al hun interacties met burgers vastlegden, “openbare klachten tegen agenten met 88% daalden in vergelijking met de 12 maanden daarvoor. Het gebruik van geweld door agenten daalde met 60%.” De simpele wetenschap dat ze in de gaten werden gehouden, veranderde het gedrag van de politie drastisch.
Gecombineerd met aanvullende hervormingen, zoals agenten laten betalen voor hun eigen schikkingen en het bieden van betere training voor de omgang met huisdieren, zou het gebruik van camera’s kunnen leiden tot een aanzienlijke afname van wangedrag van de politie. Het is niet onrealistisch om te denken dat meldingen van politiegeweld veel ongebruikelijker kunnen worden gemaakt – maar alleen als we erkennen dat het niet slechts om een paar rotte appels gaat.
Bonnie Kristian is een schrijfster die in de Twin Cities woont. Ze is een communicatie-adviseur voor Young Americans for Liberty en een afgestudeerde student aan Bethel Seminary. Je kunt haar vinden op bonniekristian.com en @bonniekristian.