General Reflections Based on Surveys in McLean and Woodford Counties
In de herfst van 2007 hebben Matthew Winks en ik een ongeveer 50 mijl lange winter raptor survey route gemaakt die begint en eindigt bij de Fraker Farm verblijfplaats. Deze route loopt oostelijk ten zuiden van de Mackinaw River langs Evergreen Lake naar Lake Bloomington waar hij noordelijk over de Mackinaw gaat, weer westelijk helemaal naar de Congerville Road, en dan weer zuidelijk over de Mackinaw voor een wevende, zwervende route die terug naar het oosten gaat naar het eindpunt.
Tijdens de bijna 10-jarige geschiedenis is deze route verbazingwekkend productief geweest voor roofvogels, met totaaltellingen die gewoonlijk eindigen in de 70 of 80, en de beste tellingen in de buurt van 100 vogels.
Een snelle samenvatting van de roofvogelrijkdom levert voor het grootste deel weinig of geen verrassingen op. Blauwe Kiekendieven zijn constant aanwezig, maar in wisselende aantallen, afhankelijk van het jaar. Cooper’s en Sharp-shinned Hawks, hoewel duidelijk aanwezig, zijn soms moeilijk te krijgen. Roodschouderbuizerds zijn in deze corridor van de Mackinaw-rivier aanwezig, zij het in kleine aantallen die altijd voor uitstekende ogenblikken zorgen als ze besluiten op onderzoeksdag op te duiken. Zeearenden zijn hier in de winter goed vertegenwoordigd en broeden nu ook op verschillende plaatsen langs de bovenloop van de Mackinaw. Merlijnen en Slechtvalken blijven zeer schaars op deze surveys, maar hebben ze bij een paar gelegenheden opgeluisterd, terwijl Amerikaanse Torenvalken hier een gezonde aanwezigheid hebben.
De twee soorten die voor de meest opvallende aanwezigheid op deze route zorgen, grotendeels als gevolg van hun migrerende aanwezigheid, zijn Roodstaartbuizerds en Ruige Pijlstaartbuizerds.
Ruige Pijlstaartbuizerds komen op delen van deze route met een indrukwekkende frequentie voor. De meeste vogels zijn juvenielen of volwassen mannetjes (niet verwonderlijk, want de mannetjes trekken in de meeste jaren verder zuidwaarts dan de vrouwtjes). We zien over het algemeen meer lichte dan donkere fasen, maar de donkere vogels zijn altijd minstens eenjarig.
Toch is het onze meest voorkomende roofvogel die het meest interessant is geworden. Roodstaartbuizerds zijn de zilvermeeuwen van de havikwereld. Met een enorme inherente variatie alleen al in de “Oostelijke” (borealis) ondersoort, onze “vlees en aardappelen” meest voorkomende roofvogel hier, moeten we dan nog verschillende andere varianten van Roodstaartbuizerds die hier in de winter aanwezig zijn toevoegen om het volledige, ingewikkelde, en vaak verwarrende beeld te krijgen. Deze extra varianten omvatten “Harlan’s” (harlani), “Krider’s” (kriderii), “Western” (calurus), en “Northern” (abieticola).
“Harlan’s” Haviken zijn zeer zeldzaam maar bijna jaarlijks in centraal Illinois, waarbij de meer voorkomende donkere fasen naar verwachting vaker worden gedocumenteerd, hoewel we hier in onze onderzoekscorridor de veel zeldzamere lichtere fase Harlan’s bij ten minste drie gelegenheden hebben gedocumenteerd (waaronder een adult dit jaar vlak bij de Fraker Farm).
“Krider’s” varianten komen ook bijna jaarlijks voor, maar kunnen moeilijk te bevestigen zijn als gevolg van een glijdende schaal van inherente variatie in “Easterns”.
“Northern” Roodstaartbuizerds vertegenwoordigen een ondersoort die pas onlangs veel aandacht heeft gekregen. Van alle genoemde varianten zijn deze het minst zeldzaam van de niet-“oostelijke” versies, waarvan er jaarlijks meerdere worden gevonden in centraal Illinois.
En tenslotte is er de “westelijke” Roodstaartbuizerd, oftewel de calurus. Een van de grote mysteries rond de winterroofvogels van Illinois is waarom zoveel prachtige donkere-fase “Westerns” goed gedocumenteerd worden, terwijl geen enkele lichte-fase “Calurus” in de Illinois-boeken terechtkomt. Distributief gezien is het onbegrijpelijk dat donkere “Westerns” jaarlijks opduiken, waarschijnlijk meer dan “Harlan’s”, maar lichte “Westerns” komen hier nooit.
Of zijn deze donkere “Westerns” eigenlijk echte calurus?
Een interessante theorie achter het verschil in fase-aanwezigheid van “Westerns” hier in Illinois is dat misschien al onze donkere “Westerns” vogels eigenlijk donkere “Northerns” (abieticola) zijn. Omdat identificatie in het veld van een donkere “westelijke” vogel versus een donkere “noordelijke” vogel op dit moment niet mogelijk is, zou alleen een soort fysieke monitoring (banden, satelliet, tags) van deze donkere “westelijke” vogels die in het oosten opduiken, ons kunnen leiden naar de plaats waar ze in het voorjaar terugkeren en ons helpen ontdekken of deze donkere mysterieuze vogels al dan niet “westelijke” of “noordelijke” vogels zijn (hele alinea pers.comm. Jerry Liguori).
Terwijl de winter voor de inwoners van Illinois een seizoen van angst kan zijn, is het voor velen van ons weer een geweldig seizoen om naar buiten te gaan om vogels te zoeken – roofvogels in het bijzonder. Probeer elke winter Roodstaartbuizerd die je veilig kunt fotograferen of op zijn minst beter in de gaten te houden – het is bijna gegarandeerd dat je op een bepaald moment in de winter een bijzondere zwerver van veraf zult fotograferen/zien.
door Matt Fraker