Inhoudsopgave
Wat is personificatie
Wat betekent personificatie? Personificatie is een literaire techniek waarbij menselijke eigenschappen en kwaliteiten worden gegeven aan niet-menselijke of levenloze voorwerpen. Een zin kan bijvoorbeeld luiden: “de oude hardhouten vloer kreunde onder het gewicht van de zware tafel. In deze zin wordt de hardhouten vloer verpersoonlijkt en krijgt hij de eigenschap te kreunen als een mens.
De lezer begrijpt dat dit betekent dat de vloer een krakend geluid maakte toen de zware tafel erop werd gezet. Door personificatie te gebruiken en de vloer mensachtige eigenschappen te geven, resoneert de zin beter bij de lezer en geeft hij een beter beeld van wat er gebeurt.
Schrijvers gebruiken personificatie als een vorm van figuurlijke taal om de stemming te bepalen en beeldspraak op te bouwen in een stuk tekst. Wat personificatie het beste doet, is dat het een lezer verbindt met het object dat wordt beschreven.
Het is de menselijke natuur om te antropomorfiseren en ook levenloze objecten menselijke kenmerken te geven om ze meer relateerbaar te maken. In het vorige voorbeeld, toen de vloed kreunde onder het gewicht van de tafel, kan de lezer zich onmiddellijk een tijd in zijn leven herinneren toen hij een zwaar voorwerp moest dragen, waardoor hij zich meer verbonden voelt met de last die de vloer droeg.
Voorbeelden van personificatie in een zin
Personificatie helpt ook om emotie te versterken en kan gewone zinnen interessanter maken als ze effectief worden gebruikt. Kijk eens naar de vloeiende zinnen:
De staart van de hond bewoog heen en weer toen zijn baasje terugkwam van zijn werk.
En
De hond danste van vreugde toen zijn baasje terugkwam van zijn werk.
Terwijl er niets mis is met de eerste zin, verbindt de tweede zin zich met de lezer op een persoonlijker niveau vanwege het gebruik van personificatie.
Het drukt de blijdschap van de hond uit dat zijn baasje thuis is en stelt de lezer in staat zich een levendiger beeld te vormen van wat er in het verhaal gebeurt.
Betekenis van personificatie
Bij het gebruik van personificatie moet een schrijver een paar dingen in gedachten houden om de boodschap over te brengen die hij wil, zonder de lezer in verwarring te brengen.
Ten eerste moet een auteur bedenken wat voor emoties en betekenissen hij wil overbrengen bij het gebruik van personificatie en of die gedachten wel of niet passen bij de beschrijving van het object.
In het bovenstaande voorbeeld over de hardhouten vloer die kreunt, zou het niet logisch zijn om te zeggen dat de vloer zong van vreugde onder het gewicht van de zware tafel. Verder moet de personificatie van een voorwerp of dier consequent worden uitgevoerd, zodat de emotie die er door het gebruik van de personificatie aan verbonden is, niet vaak verandert.
Dit kan tot verwarring leiden bij de lezer. Ten slotte kan personificatie het best worden gebruikt op plaatsen waar een lezer het niet verwacht. Het is nuttig om te onthouden dat personificatie niet alleen een band met de lezer schept, maar ook bepaalde kenmerken benadrukt.
Goede schrijvers gebruiken figuurlijke taal zoals personificatie om hun schrijven leven te geven en een band met hun publiek te scheppen. Door levenloze voorwerpen menselijke eigenschappen te geven, helpt personificatie om ideeën en voorwerpen aan mensen te relateren, waardoor een auteur zijn betekenis doeltreffender kan overbrengen.
