Ik ben nog nooit “eerst vrienden” geweest met een jongen, hoewel het concept best fascinerend is.
Stel je voor dat je iemand ontmoet tot wie je je niet aangetrokken voelt. Dan later, na verloop van tijd, begin je plotseling al die fantastische kwaliteiten aan hem op te merken waarvan je het bestaan niet wist, en boem! Je bent verliefd! Is dat een jaren ’90 sitcom plot of wat?!
Ik hou van dit idee. Veel deskundigen adviseren dat koppels eerst vrienden moeten zijn. Dan is de relatie gebaseerd op persoonlijke compatibiliteit, niet alleen op seksuele chemie.
Sociaal psychologe Grace Cornish beweert dat romances die als vriendschap beginnen meer kans van slagen hebben:
“Als je eerst vrienden bent, vind je elkaar eerst aardig. Je ontwikkelt een respect voor elkaar. Je kijkt uit naar elkaars belangen. Ik spoor mensen aan: trouw met je beste vriend.”
Verder houden vriendschappen je rationeel, stabiel en logisch.
“Je bent altijd aardig voor je vriend. Je zorgt ervoor dat je vriend vooruit komt door op zijn belangen te letten. In een vriendschap sta je met beide benen op de grond. Je bent niet op zoek naar enige vorm van eigendom. Er is geen respect als je bezitterig en controlerend wordt.”
Cornish vervolgt,
“Als je een echte vriendschap hebt, ga je je niet voordoen als iemand die je niet bent, zodat iemand met je kan trouwen. Sommige mensen gedragen zich op hun best tot ze over de drempel stappen. Dan laten ze hun schild zakken. Maar je ware aard zal naar boven komen als je eerst iemands vriend bent. Als je vanaf het begin echte vrienden bent, hoef je niet te doen alsof.”
Ik ben het niet oneens met wat Cornish zegt, maar waarom doet ze het voorkomen alsof eerlijkheid, vriendelijkheid en respect alleen inherent zijn aan vriendschappen, niet aan romantiek?
Jaloezie en bezitterigheid komen in alle relaties voor, ook in vriendschappen. Ik ben jaloers geweest op nieuwe vrienden die oude vriendschappen verdringen. Ik heb ook vrienden die hun verschillende vriendenkringen niet delen uit angst voor sociale vermenging. En iedereen heeft wel eens een “slechte vriend” gehad, toch?
Ik heb gemerkt dat het enige echte onderscheid tussen vriend en vriend de aantrekkingsfactor is. Een vriend is eigenlijk een vriend waar je zo snel mogelijk kinky mee wilt worden.
Als ik iemand ontmoet, kan ik hem in ongeveer 30 seconden inschatten en beslissen of we elkaar ooit naakt zullen zien.
Als ik me tot een man aangetrokken voel, dan kan ik echt geen vriendschap met hem sluiten. Ik zal “vriendelijk” zijn, maar een echte vriendschap vereist een zekere mate van eerlijkheid en gemak. Ik weet dat sommige mensen in staat zijn om hun ware gevoelens te verbergen, a la Joey Potter, maar dat zit gewoon niet in mijn aard. Het klinkt alsof je wacht op de onvermijdelijke teleurstelling, weet je?
Volgens Paul Dobransky, PT Blogger en co-auteur van The Secret Psychology of How We Fall in Love,
Succesvolle romantische relaties hebben drie fasen:
1. Aantrekkingskracht
2. Verbondenheid in vriendschap
3. Verbintenis
Deze opsomming is zinvoller. Aantrekkingskracht moet altijd aanwezig zijn en moet altijd voorafgaan aan een romantische band. Het hoeft niet fysiek te zijn, maar ik denk dat er iets aan die persoon moet zijn wat je opwindt.
Bijvoorbeeld, mijn grootste opwinding is iemand met vocaal talent, in het bijzonder imitaties. Als je een heel goede Kermit-imitatie kunt doen, ben ik de jouwe.
Aantrekkingskracht is ook het gevoel dat je met iemand op één lijn zit. Met vrienden kun je goed opschieten en heb je leuke gesprekken, maar iemand vinden met wie je een unieke band hebt – of je nu dezelfde humor deelt, dezelfde foursquare-locaties bezoekt of allebei van The Golden Girls houdt – dat is wat de chemiebeker aan het koken krijgt.
Aantrekkingskracht is dat magische ingrediënt dat je hart sneller doet kloppen als je een sms’je van je liefje krijgt of wat je maag met vlinders vult als je hem in je deuropening ziet.
Aantrekkingskracht is ook wat er ontbreekt als je je raar en spijtig voelt nadat je net iemand aan de haak hebt geslagen die alleen maar een vriend is.
Ik denk dat een verwante vraag, en een waar ik mijn hele leven al over nadenk, is of jongens en meisjes überhaupt echt “vrienden” kunnen zijn.
Kort antwoord?
Ja.
Ik was vroeger een van die mensen die dachten dat het onmogelijk was om gewoon vrienden te zijn met een jongen. Dat kwam waarschijnlijk omdat ik op een gegeven moment met die zogenaamde vriendjes ging zoenen. Meestal waren alcohol of eenzaamheid de boosdoeners achter deze betreurenswaardige beslissingen.
Daarna was ik altijd bang voor de ongemakkelijke volgende ontmoeting. Erkennen we wat er gebeurd was? Worden we dronken en doen we het opnieuw? Moet ik beweren dat ik niet goed bij mijn hoofd was?
Ja. Nee. Misschien.
Het is belangrijk om al je vriendschappen met respect te behandelen. Wees eerlijk. Wees aardig. En beloof dat je vanaf nu platonisch zult zijn. (Immers, we zijn allemaal vatbaar voor af en toe vervallen in oordeel.)
Als je vasthouden aan die filosofie, dan kun je en moet zeker vrienden.
Wil je weten wanneer ik een nieuwe post te schrijven? Meld je dan hier aan.