Nadat bekend werd dat de overleden vriendin van Notre Dame’s ster linebacker Manti Te’o waarschijnlijk helemaal nooit heeft bestaan, zei de atletiekdirecteur van de universiteit dat de footballer het slachtoffer was van een online “catfishing” hoax.
“Ik zou jullie allemaal willen verwijzen naar de documentaire genaamd ‘Catfish’ en de MTV-show die een afgeleide is van die documentaire,” Jack Swarbrick vertelde verslaggevers op woensdag, volgens de Hollywood Reporter.
‘Catfishing’, een slangterm voor het creëren van nepprofielen op sociale media om valse identiteiten te creëren, vindt zijn oorsprong in de film ‘Catfish’ uit 2010, een pseudo-documentaire die de online vriendschap van een jonge man met een vrouw chroniqueerde die heel anders bleek te zijn dan haar Facebook-profiel.
(Spoilers ahead!)
In de film vertelt een personage een verhaal over hoe leveranciers van zeevruchten problemen hadden met het verschepen van levende kabeljauw van de VS naar China – bij aankomst was het vlees papperig omdat de kabeljauw traag was geweest. Maar de leveranciers ontdekten dat als zij een van de natuurlijke vijanden van de kabeljauw, de meerval, in de tank bij hen plaatsten, zij actief bleven, en de lichaamsbeweging zorgde ervoor dat hun vlees steviger en smakelijker bleef. Zo gaat het verhaal.
“Er zijn van die mensen die meervallen zijn in het leven,” zegt het personage, “en ze houden je scherp. Ze laten je gissen, ze laten je nadenken, ze houden je fris. En ik dank God voor de meerval, want we zouden koddig, saai en duf zijn als we niet iemand hadden die aan onze vin knabbelt.”
Het is onduidelijk of deze anekdote iets is wat visleveranciers daadwerkelijk doen – of dat het trainen van vis de vleeskwaliteit daadwerkelijk zou verbeteren.
Een blauwvintonijn die aan de haak wordt geslagen, zal woest vechten, wat, net als bij elke zware inspanning, betekent dat zijn spieren veel melkzuur gaan verzamelen. Het melkzuur kan een lelijke verkleuring, of “verbranding”, veroorzaken in het vlees van de tonijn. Bij het vissen op blauwvintonijn, die ongelooflijk hoge prijzen kan opbrengen als het vlees vers is, moeten vissers dus proberen de grote vis snel aan dek te krijgen. Er zijn workshops die vissers leren hoe ze tonijn kunnen zuiveren van melkzuurverbranding. Op tonijnkwekerijen worden de vissen snel weggebracht en opgehangen in zout water dat dicht bij de vriestemperatuur ligt om melkzuurverbranding te voorkomen.
Wat wij gewoonlijk als meerval beschouwen – die met de snorharen die in Louisiana wordt gefrituurd – is typisch een zoetwatervis, en zou waarschijnlijk niet in aanmerking komen als een “natuurlijke vijand” van de zoutwater kabeljauw. Maar katvissen, formeel bekend als de orde Siluriformes, zijn een grote en diverse orde van vissen, met veel zeevarende soorten. Sportvissers zien deze zoutwater meervallen meestal als vuilnisvissen.
Anarhichas lupus, de Atlantische wolvis, staat ook bekend als de “Atlantische meerval” en leeft vaak naast de Atlantische kabeljauw. Maar de wolvin eet geen andere vis, en geeft de voorkeur aan schaaldieren en weekdieren.
Een andere mogelijke – en misschien meer toepasselijke – oorsprong voor de term “catfishing,” hoewel het niet degene is die gegeven wordt door de “Catfish” film of spin-off tv-show, zou kunnen liggen aan de restaurantkant van zeevruchten. Sommige restaurants serveren klanten een goedkopere vis met het label van een andere, duurdere soort, en rekenen hen voor de liefhebber zeevruchten.
Een 2011 Boston Globe onderzoek van zeevruchten verkeerde etikettering in lokale restaurants en markten bleek dat de klanten van een Dorchester restaurant slachtoffer waren van een heel ander soort catfish hoax.
“De 23 dollar kostende botfilet bleek een Vietnamese meerval te zijn die bekend staat als swai — inferieur aan de voedingswaarde en vaak geprijsd onder de 4 dollar per pond,” meldde de Globe.