De ouders van Eric en Dylan lokken op mijn evenementen de meeste discussie uit, maar helaas zal dit de kortste sectie op de site zijn. Dat komt omdat Wayne & Kathy Harris, en Tom & Sue Klebold na de aanslag werden verguisd, en rationeel reageerden: met korte schriftelijke verklaringen en daarna stilte.
Ik zou heel graag meer van hen willen weten, maar ik begrijp hun standpunt. (Een paar dagen na de Virginia Tech-tragedie heb ik een opiniestuk in de New York Times gepubliceerd waarin ik een andere aanpak met de ouders daar voorstelde, in de hoop op een andere uitkomst.)
Het komt erop neer dat er een gebrek aan informatie is, in vergelijking met de rest van de zaak. Maar als je een beetje graaft – en dat heb ik zeker gedaan – is er wel degelijk nuttige informatie over hen aan het licht gekomen. Die zal hier worden geschetst.
Gepubliceerde artikelen
Er zijn slechts drie artikelen van betekenis geweest:
David Brooks’ New York Times column uit 2004, Parents of a Killer.
Het was gebaseerd op een lang gesprek dat Brooks had met Tom en Sue Klebold. Het column formaat beperkte het tot ongeveer 800 woorden, maar Brooks koos ze wijselijk. Het is een indringende, empathische column, die je niet mag missen.
Susan Klebolds essay uit 2009 voor O, The Oprah Magazine, I Will Never Know Why.
Dichter bij de bron dan dit kom je niet. Dylan’s moeder schreef een openhartig, welbespraakt, 5.000 woorden tellend essay. Het had twee primaire onderwerpen, die toevallig de twee meest gestelde vragen aan de ouders zijn: 1) Wat zagen zij en Tom in Dylan voor de moorden, en 2) Hoe zag hun leven er de volgende tien jaar uit? Ze deed het meesterlijk in beide. Het is verplichte lectuur voor iedereen die geïnteresseerd is in de zaak. Maar zet je schrap: het is hartverscheurend.
Een heel klein aantal critici klaagde dat het stuk niet onthullend genoeg was. Ik vind dat absurd. We kunnen wensen dat zij en Tom magische inzichten hadden, maar de realiteit is dat de overgrote meerderheid van de zelfmoorden onder tieners hun ouders overrompelen – of ze nu andere mensen doden op hun weg naar buiten of niet. Geen van de vooraanstaande psychologen met wie ik aan de zaak werkte, verwachtte dat de ouders van Harris of Klebold grote verrassingen in petto zouden hebben. Ze achtten dat mogelijk, maar niet waarschijnlijk.
Ik vind Sue geloofwaardig en oprecht. Haar perspectief van een moeder die de ernst van de depressie van haar zoon pas achteraf ziet, is van onschatbare waarde. Lees het.
Mijn Daily Beast-essay uit 2010, The Last Columbine Mystery.
Het is een gerapporteerd stuk, gebaseerd op mijn interviews met Bob Curnow en Linda Mauser. Bob heeft zowel de Harris als de Klebold ouders ontmoet. Linda en haar man Tom ontmoetten de Harrises en Tom ontmoette ook de Klebolds. Dit zijn de enige bekende ontmoetingen tussen de ouders van de moordenaars en de slachtoffers. Ik deed verslag van alle vier de ontmoetingen in het Nawoord bij de paperbackeditie van het boek, en concentreerde me op de Harrises in dit artikel dat ik bewerkte voor de Daily Beast.
Boeken
Andrew Solomon’s uitstekende, Far From The Tree.
Sue Klebolds A Mother’s Reckoning.
Andere fragmentarische informatie
Ik vond allerlei andere stukjes informatie over de ouders, met name de Klebolds. Bronnen waren onder andere: de vragenlijsten die ze hadden ingevuld voor het Diversion-programma, Wayne’s dagboek over Eric dat door Jeffco was vrijgegeven, het politiedossier over het enige gesprek tussen de Klebolds en rechercheurs, mijn interviews met hoofdonderzoeker Kate Battan over die ontmoeting, en interviews met mensen die dicht bij de families stonden – sommige door mijzelf afgenomen, andere in gepubliceerde verslagen van journalisten die ik vertrouw.
Tom en Sue Klebold hebben er via hun advocaat ook mee ingestemd om een lijst met informatie die ik voorafgaand aan de publicatie van het boek had samengesteld op feitelijkheden te controleren. In dat proces hebben ze ook hier en daar wat details toegevoegd, via hun advocaat.