Intro to the American Criminal Justice System
In tegenstelling tot de meeste landen, is de Verenigde Staten strafrechtsstelsel niet vertegenwoordigd door een enkele, allesomvattende instelling. Het is veeleer een netwerk van strafrechtsstelsels op federaal niveau, op het niveau van de deelstaten en op speciale gerechtelijke niveaus, zoals militaire rechtbanken en territoriale rechtbanken. Het strafrecht op deze niveaus varieert, hoewel ze allemaal zijn gebaseerd op de Amerikaanse grondwet.
Het federale strafrechtsysteem behandelt zaken die een nationale reikwijdte hebben: verraad, spionage, moord op topambtenaren van de regering, onder andere. Ondertussen behandelt het strafrechtsysteem van de staten misdaden die hebben plaatsgevonden of, in bepaalde situaties, een duidelijke betrokkenheid hebben in de staat. Hetzelfde proces geldt voor de strafrechtsstelsels binnen speciale jurisdicties.
Componenten van het strafrechtsstelsel
Zoals elk mechanisme omvat het strafrechtsstelsel de gecoördineerde werking van de verschillende onderdelen ervan. Het ideale resultaat is dat de daders boeten voor hun criminele daden en er berouw over hebben, en dat de slachtoffers schadeloos worden gesteld. De drie onderdelen van het strafrechtelijk systeem zijn:
Wetshandhaving
De raderen van de wetshandhaving beginnen te draaien wanneer een misdrijf wordt ontdekt. Opsporing vindt plaats wanneer de betrokken wetshandhavingsinstantie (politie of gespecialiseerde dienst) een aangifte ontvangt van het slachtoffer of een getuige, of de dader van het misdrijf betrapt. Daarna verifiëren de wetshandhavers de verstrekte informatie en gaan verder met het onderzoek.
De taken van de wetshandhavers omvatten: het arresteren van vermoedelijke daders, het verzamelen en bewaren van bewijsmateriaal, het vaststellen van het motief, en het invullen van politie-/arrestatierapporten met vermelding van de resultaten van het onderzoek. Tot de verantwoordelijkheden behoren: het handhaven van de rechten van daders, slachtoffers en getuigen; en het uitvoeren van politieprocedures binnen de door de wet voorgeschreven regels.
Op federaal niveau is er een wetshandhavingsorgaan dat is aangewezen om bepaalde gebieden van het strafrecht te bestrijken. Een voorbeeld is het Amerikaanse ministerie van Binnenlandse Veiligheid, dat zich bezighoudt met het probleem van de mensenhandel. Een ander voorbeeld is het Amerikaanse ministerie van Justitie (DOJ), dat bestaat uit agentschappen zoals de FBI die politiebevoegdheden hebben voor misdrijven met een aanzienlijke nationale impact, zoals terreurdaden.
Ondertussen variëren de politieorganisaties van de deelstaten en andere lokale overheden in structuur, alsook in naam. De missie is echter dezelfde als die van de anderen: wetten handhaven, vrede en orde handhaven in de gemeenschappen die zij dienen, en hun kiezers veiligheid en zekerheid bieden.
Rechterlijke uitspraak
Bij de berechting van een strafzaak zijn gerechtelijke processen betrokken. In gewone bewoordingen verwijst berechting naar de juridische procedure waarbij de rechter een vonnis uitspreekt aan de partijen in een zaak. Net als bij de wetshandhavingscomponent van het strafrechtsysteem, zijn de rechtbanken georganiseerd op federaal, staats- en speciaal-jurisdictieniveau.
Precessie- Het proces van berechting begint wanneer de wetshandhavingsinstantie het politie/arrestatierapport heeft ingediend bij de openbare aanklager. De officier van justitie bepaalt op zijn beurt of het incident al dan niet zal uitmonden in een strafzaak, waarin de vermoedelijke dader van het misdrijf zal worden beschuldigd. Het is niet ongewoon dat de openbare aanklager de aanklacht laat vallen of helemaal seponeert, onder meer wegens gebrek aan bewijs en gebrekkig politieonderzoek. De officier van justitie kiest de kant van het slachtoffer en dus van de staat (de samenleving of gemeenschap), die ook door het misdrijf is getroffen.
Uitspraak- Als de officier van justitie besluit een verdachte van een misdrijf in staat van beschuldiging te stellen, gaat het proces van berechting over tot de voorgeleiding. Tijdens de voorgeleiding wordt de verdachte de tenlastelegging(en) tegen hem of haar voorgelezen. Met behulp van een raadsman pleit de verdachte schuldig of onschuldig.
Proces- De voorgeleiding gaat over in het proces om de schuld van de verdachte vast te stellen (indien hij geen schuld heeft bekend). Bij een schuldigverklaring wordt de dader veroordeeld en bepaalt de rechtbank de straf.
Een rechtszaak wordt gekenmerkt door een betoog met twee partijen: het openbaar ministerie en de verdediging. Enerzijds vertegenwoordigt het openbaar ministerie de belangen van het slachtoffer en in feite van de samenleving (of de staat) die de dader vermoedelijk heeft geschonden. Aan de andere kant verdedigt de verdediging de onschuld van de dader en probeert de dader vrijgesproken te krijgen.
Een proces mondt vaak uit in hoger beroep, waarbij de benadeelde partij (vervolging of verdediging) zal proberen het voordeel om te buigen. In dit geval wordt de zaak voor een hogere rechtbank gebracht, die de eerdere beslissing bevestigt of vernietigt.
Vonnis- Een veroordeling door de rechtbank komt overeen met een vonnis, dat is de straf die wordt opgelegd aan de dader die schuldig is bevonden als gevolg van het voorafgaande proces. Het vonnis wordt uitgesproken door de rechter, die voorgeschreven richtlijnen, normen en beperkingen volgt bij het straffen van veroordeelden.
Doodstraf- In het algemeen staat de wetgeving van de Verenigde Staten de doodstraf toe voor veroordeelden die gruwelijke misdaden hebben begaan, hoewel de praktijk van de doodstraf van geval tot geval wordt bekeken.
In principe veroordeelt de Federal Death Penalty Act van 1988 alle daders die voor moord zijn veroordeeld ter dood. Maar in de praktijk is de doodstraf meer uitzondering dan regel. Zo moeten de meeste ter dood veroordeelde terroristen hun straf nog ondergaan.
Correcties
Het derde onderdeel van het strafrechtelijk systeem is correcties. Hoewel het hervorming en rehabilitatie impliceert, omvat correcties alle veroordeelde overtreders, met inbegrip van degenen die in de dodencel zitten.
De federale en nationale strafrechtsstelsels beschouwen “correcties” als de vervanging van de “penologie”, die velen hard en meedogenloos vinden. In ieder geval beheert het onderdeel “correcties” de opgesloten veroordeelden en degenen die voorwaardelijk zijn vrijgelaten, alsmede degenen die alleen maar straffen opgelegd hebben gekregen waarvoor geen gevangenisstraf nodig is, maar die toch onder toezicht moeten worden gesteld.
Het correctienetwerk omvat door de overheid beheerde en particulier geëxploiteerde instellingen, samen met het personeel en andere belanghebbenden, en de administratie ervan moet zich houden aan wettelijke normen. Het proces omvat hervormings- en rehabilitatieprogramma’s om in aanmerking komende veroordeelden voor te bereiden op herintreding en reïntegratie in de samenleving als vrije individuen.