The Subtle Genius of Wonder Woman’s Cinematic Origin

Dankzij de recente hausse van superheldenfranchises zijn er een paar waarheden die wij, de bioscoopbezoekers, universeel erkend kunnen achten. Bruce Wayne ziet zijn ouders – Martha en Thomas – neergeschoten worden in een steegje, Clark Kent wordt van een exploderende Krypton gelanceerd voor hij in Smallville landt, en Peter Parker is er enigszins/grotendeels verantwoordelijk voor dat zijn vriendelijke oom Ben tragisch sterft voor hij zijn grote kracht volledig kan ontwikkelen. Dit zijn de dingen waar helden van gemaakt zijn.

Maar wat het begin betreft, Diana van Themyscira a.k.a. Wonder Woman heeft een paar meer opties. Haar oorsprong is niet steeds opnieuw verteld op het scherm. En op de pagina, zoals elke stripliefhebber je kan vertellen, veranderen die verhalen altijd. Dus het DC Cinematic Universe, regisseur Patty Jenkins en de handvol scenaristen van Wonder Woman uit 2017 hadden een zeer interessante keuze te maken toen het ging om de lancering van de eerste vrouwelijke hoofdsuperheld in 12 jaar. Amazone, halfgod, prinses, klomp klei – wat is Gal Gadot’s versie van Diana? Uiteindelijk opent deze beslissing een fascinerende wereld van mogelijkheden voor de Justice League-franchise en wordt Wonder Woman de begenadigde held waarnaar de DCEU op zoek was.

Bekijk meer

Als de film begint, is Diana, voor zover ze weet, de enige dochter van de Amazonekoningin Hippolyta (Connie Nielsen) en werd ze door haar moeder gevormd uit een klomp klei. Dit is ook het verhaal van Diana’s geboorte in de comic uit 1941 en herinnert aan klassieke oorsprongsverhalen uit zowel de Helleense mythologie als de Bijbel. Maar de stripversie van Diana was nooit zomaar een atletische klomp klei die er geweldig uitzag in een badpak; ze kreeg altijd goddelijke geschenken van de goden die haar maakten: “Mooi als Aphrodite, wijs als Athena, sneller dan Hermes, en sterker dan Hercules.” Haar accessoires – het schild, de lasso en de armbanden – zijn ook goddelijk krachtig. In elke zin van het woord is deze originele versie van prinses Diana een geschenk.

Maar in 2011 kreeg Diana een ander verhaal (ik zei toch dat ze altijd veranderen) en het is deze oorsprong die de nieuwe film besloot te coöpteren. In de New 52-relaunch van Wonder Woman, gecreëerd door schrijver Brian Azzarello en tekenaar Cliff Chiang, komt Diana erachter dat haar moeder tegen haar heeft gelogen. Ze is niet geboren uit een klomp klei (go figure!), maar eerder het resultaat van een affaire tussen Hippolyta en Zeus. Met andere woorden, ze is niet alleen een begaafde Amazone, ze is een volwaardige halfgod. En in plaats van de gaven van Zeus te “kanaliseren” via haar armbanden, etc., is Diana de bron van haar eigen kracht.

Het zorgt voor een zeer boeiend verhaal in de film. In Wonder Woman wordt Diana geleerd zich te schamen voor haar goddelijke krachten, omdat haar moeder, Hippolyta, denkt dat als Diana die gebruikt, zij het doelwit wordt van een wraakzuchtige oorlogsgod. Met andere woorden, wat we hier hebben is een Frozen-achtige reis van zelfacceptatie en, je weet wel, loslaten. De Diana van Themyscira die ooit haar excuses aanbood omdat ze haar tante Antiope (Robin Wright) in haar Amazone-kont had geschoten, eindigt de film in het volle bezit van en vertrouwen in haar krachten die, en dat is cruciaal, de hare zijn en niet zomaar cadeautjes van de god die op elk moment kunnen worden teruggedraaid.

In de climax van de film lijken de armbanden (die zich in de loop der tijd in de comics hebben ontwikkeld tot veel krijgshaftiger ogende wambanden) elektrische schichten te kanaliseren die ofwel volledig zijn afgeketst op haar halfbroer, Ares (David Thewlis), ofwel rechtstreeks zijn geërfd van haar vader, Zeus. En het is die familiale connectie (die er niet zou zijn als ze voor de klomp klei aanpak hadden gekozen) die Wonder Woman een ander voordeel geeft ten opzichte van versleten superhelden oorsprongsverhalen. Diana krijgt een verrassende voorouderlijke les van broer Ares die niet zo beklemmend weemoedig is als “Luke, ik ben je vader”, maar meer in de lijn ligt van Guardians of the Galaxy Vol. 2. Diana neemt haar afstamming in stride en met zeer minimale agita – ze is in het midden van een strijd, geen tijd voor emotionele onrust – maar het bloed dat ze deelt met Ares maakt hun showdown een snede boven de gebruikelijke zwart-wit strip clash.

De nieuwste Marvel aflevering kreeg een berg lof, en terecht, voor de invoering van complexe familiedrama in een klassieke held / schurk stof-up. Wonder Woman heeft niet de ruimte om zo diep in te gaan op disfunctionele familiewaarden als Guardians doet, maar Thewlis spendeert 85% van zijn tijd op het scherm niet begraven onder een log kostuum (kijk naar jou, X-Men: Apocalypse) en krijgt eigenlijk om zijn weg te acteren door zijn poging tot verleiding van zijn halfzus naar de donkere kant a la Kurt Russell’s Ego en Chris Pratt’s Star Lord. Diana’s beslissende einde van hun strijd (ja, zucht, liefde overwint alles) is misschien een beetje routineus, maar Thewlis valt op in een overvol veld van getalenteerde acteurs die stripschurken spelen die worden gehinderd door te veel make-up, kostuum, of beide.

Diana’s goddelijke afkomst plaatst haar ook in een rol die DC-fans heel bekend is. Terwijl Zack Snyder ervoor koos om zijn oorsprongsverhaal van Superman, Man of Steel, in een veel donkerder oord te verankeren, geeft Wonder Woman stripliefhebbers de hoopvolle, blauw en rood geklede held waarnaar ze misschien op zoek waren. Diana had qua geest dichter bij Bruce Wayne kunnen staan, die in de laatste trailer van Justice League grijnzend tegen een vragende Barry Allen zegt dat zijn superkracht heel rijk is. Met andere woorden, Diana had een verzameling prachtig speelgoed kunnen zijn. Maar de misleiding van de film – dat zij, en niet haar zwaard, eigenlijk de legendarische “Godkiller” is – plaatst Diana op een gelijker speelveld met de goddelijke krachten van Clark Kent. Die vergelijking met de zonnigere Superman die fans uit de stripboeken kennen en liefhebben, is iets waar de film van Jenkins op leunt. . .

.

Nog één opmerking over Wonder Woman en de oorsprong van die goddelijk krachtige armbanden voordat we gaan. Het is vrij recent aan het licht gekomen dat een van de oorspronkelijke inspiratiebronnen voor Diana een vrouw genaamd Olive Byrne was, die samenwoonde met de oorspronkelijke schepper van Wonder Woman – schrijver en psycholoog William Moulton Marston – samen met zijn vrouw Elizabeth. Dat klopt: de oorsprong van Wonder Woman is verwikkeld in een vroeg 20e eeuws polyamoreus koppel. Volgens The Smithsonian droeg Byrne een paar armbanden vergelijkbaar met die van Wonder Woman in plaats van een trouwring om haar relatie met de Marstons te markeren. Je kunt ze duidelijk zien op deze foto waar ze met Marston werkt aan een vroege leugendetector. (Zeker zijn inspiratie voor de Lasso der Waarheid.)

Diana’s wambanden genaamd, intrigerend, “The Bracelets of Submission” maakten Wonder Woman ooit machteloos als ze werden samengebonden door een man en waren, volgens Marston, bedoeld om “liefdevolle onderwerping” aan te duiden. In latere versies werken Diana’s wambanden om sommige van haar goddelijke krachten in toom te houden. Maar in elke serieuze studie van Wonder Woman is er altijd een overweging over de manier waarop haar uitrustingen – de armbanden, de lasso, etc. – in verband staan met Marston’s fascinatie voor de iconografie van bondage. In een van zijn vroege scripts staat: “Close-up van WW’s hoofd schouders. Ze houdt haar halsketting tussen haar tanden. De ketting loopt strak tussen haar tanden en de muur, waar hij vastzit aan een stalen ringbout.” Een goddelijke vrouw met banden met bondage en Superman? Zij is echt de held die we nu verdienen.