National Park Service
De komst van de Europeanen naar hun land bood de Six Nations nieuwe mogelijkheden om hun invloed uit te breiden door een dominante rol te gaan spelen in de bonthandel. Aanvankelijk waren de Nederlanders hun belangrijkste handelspartners; dit veranderde in de Engelsen nadat de Nederlanders hun landaanspraken in Amerika in 1660 aan Engeland hadden afgestaan. De relatie van de Confederatie met Frankrijk was niet vriendschappelijk, omdat Frankrijk zich aanvankelijk had aangesloten bij de Abenaki, die al lange tijd vijanden waren van de Naties. De relatie tussen de Zes Naties en Frankrijk schommelde heen en weer tussen perioden van vrede en geweld.
Bij het uitbreken van de Frans-Indiaanse Oorlog in 1755 deden zowel Frankrijk als Engeland actief hun best om de Six Nations als bondgenoten te winnen. Hoewel de Fransen aanvankelijk enig succes hadden, vooral bij de Seneca, werden de Six Nations uiteindelijk bondgenoten van de Engelsen. Deze loyaliteit werd grotendeels gewonnen door het werk van één man, Sir William Johnson. Johnson was een arme Ierse immigrant die in de Mohawk Vallei een imperium had opgebouwd door zijn omgang met de Indianen. Hij dompelde zich onder in de Indiaanse cultuur; en als gevolg daarvan werd hij uiteindelijk opgenomen in de Mohawk Natie. Johnson werd uiteindelijk hoofdinspecteur van Indianenzaken voor een groot deel van de 13 koloniën en Canada. Gedurende zijn hele leven was hij een vertrouwde vriend, bemiddelaar en adviseur van de Six Nations. De alliantie tussen de Engelsen en de Six Nations hielp bij de bouw van Fort Stanwix in 1758 op traditioneel Oneida land. Als Britse bondgenoten verschafte de Confederatie een zekere mate van veiligheid aan de Engelse grensnederzettingen in New York en hielpen zij de Engelsen bij veel van hun expedities tegen de Fransen, die uiteindelijk leidden tot de Engelse overwinning op de Fransen.
De vrede die kwam met het einde van de Frans-Indiaanse oorlog was echter van korte duur, want kolonisten drongen steeds verder het land van de Indianen binnen. In een poging om verder bloedvergieten te voorkomen, kwamen Engelse koloniale leiders en leiders van de Zes Naties in 1768 bijeen in Fort Stanwix om vaste grenslijnen vast te stellen. Dit “Boundary Line Treaty”, dat werd ondertekend door Engeland en de “Six Nations” (die ook tekenden voor de Shawnee, Delewares, Mingoes, en anderen, zowel met als zonder hun toestemming), legde een vaste lijn vast tussen Indiaans en Europees land. Uiteindelijk deed het verdrag echter weinig om de stroom van nederzettingen in Indiaans land te stoppen.
De komst van de oorlog tussen Engeland en haar koloniën bracht nieuwe problemen en zorgen met zich mee voor de Six Nation Confederatie. Zij begrepen niet goed waarom de Engelsen ruzie met elkaar maakten en wilden niet betrokken worden bij wat zij als een burgeroorlog beschouwden. Vroeg in de revolutie stuurden de Oneida leiders een bericht naar de gouverneur van New York waarin zij stelden: “Wij willen ons niet aansluiten bij een dergelijke strijd, want wij houden van u beiden, van Old England en New. Mocht de grote koning van Engeland ons om hulp vragen, dan zouden wij hem afwijzen – en mochten de koloniën een verzoek indienen, dan zullen wij weigeren. Wij Indianen kunnen ons uit de overleveringen van onze voorouders geen soortgelijk geval herinneren.”
Deze neutrale koers kon echter niet lang worden volgehouden, want de druk van zowel Engeland als de 13 Staten nam toe. Vooral de Engelsen drongen erop aan dat de Confederatie haar verplichtingen als bondgenoot van Engeland zou nakomen. Uiteindelijk vloeiden de burgeroorlogsaspecten van de Amerikaanse Revolutie over naar de Zes Naties. Niet in staat het eens te worden over een gezamenlijke koers, splitste de Confederatie zich op, waarbij niet alleen natie tegen natie streed, maar ook individuen binnen elke natie verschillende kanten kozen. Vanwege de oude bondgenootschappen en de overtuiging dat zij een betere kans hadden om hun land onder de Engelsen te houden, steunden de meeste volken Engeland op de een of andere manier. Alleen de Oneida en Tuscarora gaven grote steun aan de Amerikanen.
De leden van de Confederatie die de Engelsen steunden, zoals Joseph en Molly Brant, hielpen hun bondgenoten tijdens de oorlog bij talrijke verwoestende overvallen op de grensnederzettingen van New York en Pennsylvania. De Oneida en Tuscarora verleenden de Amerikanen waardevolle diensten als verkenners en gidsen, en leverden zelfs korte tijd manschappen aan het Continentale Leger. Beide partijen plunderden en verwoestten elkaars dorpen.
Het Verdrag van Parijs maakte in 1783 een einde aan de oorlog. In dit verdrag hadden echter noch de Engelsen noch de Amerikanen voorzieningen getroffen voor hun bondgenoten van de Zes Naties. De Confederatie werd gedwongen om in 1784 een afzonderlijk verdrag met de Verenigde Staten te ondertekenen. Dit verdrag, waarover werd onderhandeld en dat werd ondertekend in het verwoeste Fort Stanwix, had tot gevolg dat de met de Engelsen geallieerde leden van de Confederatie aanzienlijke hoeveelheden van hun traditionele landerijen moesten afstaan; uiteindelijk was het verdrag niet bindender dan dat van 1768. De Oneida en Tuscarora zouden weinig compensatie ontvangen voor hun steun aan de Verenigde Staten.
Het einde van de Revolutionaire Oorlog bracht vrede, maar geen overwinning, voor de Haudenosaunee van beide zijden. De oorlog legde hun confederatie en cultuur in duigen, en hun land en dorpen werden verwoest en vernietigd. Hoewel tijd en fortuin hebben geholpen, zijn veel wonden uit die tijd nog niet geheeld.
Negotiating at the Oneida Carry door William J. Campbell, Ph.D., is de nieuwste publicatie die de verdragen die werden ondertekend/onderhandeld in Fort Stanwix onder de loep neemt. Dr. Campbell gebruikte historische teksten om degenen te onderzoeken die betrokken waren bij de verdragen, en hun acties voor, tijdens en na de onderhandelingen.
terug naar:
bovenkant pagina
geschiedenis &cultuur
hoofdpagina Fort Stanwix