Weinig begrafenistradities zijn meer uitgesproken dan de New Orleans jazz begrafenis. Geboren uit West-Afrikaanse tradities die door slaven naar Amerika werden gebracht en vermengd werden met Europese militaire tradities, zijn er maar weinig beelden die de typische New Orleans-cultuur zo oproepen als een jazzbegrafenis. En geen jazzbegrafenis is compleet zonder een levendige en rauwe tweede lijn.
Hoewel de tweede lijn een kunstvorm is geworden die niet langer strikt geassocieerd wordt met begrafenissen, is het een unieke traditie die geworden is wat ze is door haar historische wortels in oude begrafenisrituelen en door de slavernijgeschiedenis van New Orleans. En ja, ook vanwege die zoete New Orleans jazz die lijkt te leven en ademen in de architectuur en de straten van NOLA.
Image Credit:
Artsneworleans.org
African Roots: Second Circle to Second Line
De traditie van de tweede lijn kan worden teruggevoerd op West-Afrikaanse cirkeldansen, waarbij kinderen in een tweede cirkel rond de hoofdcirkel van volwassenen dansten. Deze dansen kwamen via de Middenpassage naar New Orleans, waar ze werden opgenomen in begrafenisstoeten, en de ringen van dansers werden rijen dansers.
Community Traditions are Born
Toen de slavernij werd afgeschaft, werden begrafenisstoeten met fanfares in Europese stijl populair onder prominente leden van de zwarte gemeenschap in New Orleans. Deze populariteit werd ironisch genoeg in de hand gewerkt door verzekeringsmaatschappijen die weigerden polissen te verkopen aan bevrijde slaven. Dit leidde tot de oprichting van de beroemde “Social Aid and Pleasure Clubs” in New Orleans, die de betalende leden gewoonlijk een fanfare aanboden voor hun begrafenissen, en ook jaarlijkse optochten organiseerden voor het plezier van hun gemeenschap.
Jazz wordt het hart van de viering
Met de 20ste eeuw kwam de jazz, en de echte New Orleans jazz begrafenis was geboren. Begrafenisstoeten van dit soort hadden tot dan toe een zeer oud formaat gevolgd – klaagzangen op weg naar de begrafenis, met meer jubelende muziek op de stoet weg van het graf (alles uitgevoerd door een militaire fanfare in Europese stijl, zoals die van de Fransen in die tijd). Met de komst van de jazz zou dit ritueel echter uitgroeien tot een cultureel fenomeen dat zijn gelijke niet kende, en de tweede rij zou zich ontwikkelen tot een kunstvorm op zich.
Image Credit:
Flickr.com
Moderne jazzbegrafenissen en de tweede lijn
Zoals ze in de loop van de 20ste eeuw aan populariteit en erkenning hebben gewonnen, zijn jazzbegrafenissen (met name tweede lijnen) bekend geworden als een manier om deel uit te maken van de levendige cultuur van deze grote stad. De moderne jazz begrafenis bestaat uit twee “lijnen”, de eerste lijn bestaat voornamelijk uit familieleden van de overledene, club officials en de band. De tweede rij is een groep rouwenden/revelers die zich achter de eerste rij verzamelt – meestal plechtig marcherend naar het graf, dan dansend en feestend op de route weg van het graf.
Deze begrafenissen, hoewel niet zo wild en kleurrijk als de befaamde Mardis Gras parades, zijn echt iets om te zien en deel van uit te maken. Met het polyritmische tromgeroffel en de tuba die de menigte net zo sterk meesleurt als het getij, is het bijna instinctief om van toeschouwer naar second liner te gaan als een van deze optochten langskomt. De zingende trompetten die de deugd van een goed geleefd leven bezingen, en de energie en inspiratie die door deze viering van het leven worden gecreëerd, bevestigen de echte ziel van New Orleans op een manier die echt moet worden gezien om te worden begrepen.
Dus als u zich in New Orleans bevindt en u hoort de klanken van de jazz begrafenis naderen, stop dan met wat u aan het doen bent en wees getuige van een werkelijk ongelooflijke vertoning van cultuur en viering die u nergens anders zult zien. En als je de neiging voelt om mee te doen, volg dan gewoon de aanwijzingen van de andere second liners en, als het tijd is om te dansen, denk er dan aan dat je danst om iemands leven te vieren. Geef je over aan het ritme en dans, dans, dans.
