Posted: 15 mei 2019
Het is vaak gegrapt dat veel muziek gespeeld kan worden met slechts een handvol akkoorden, en dat geldt ook voor de muziek van John, Paul, George en Ringo. Naarmate The Beatles groeiden in populariteit en bekendheid, groeide ook hun muziek. Van de begindagen van With the Beatles tot Let it Be experimenteerden ze met de grondslagen van hun werk. We bekijken enkele van de openingsakkoorden van een paar belangrijke nummers, en zien hoe de band in de loop der jaren vooruitgang boekte en verschillende technieken toepaste.
I Want to Hold Your Hand – 1963
Opgenomen en uitgebracht op Meet the Beatles!, de openingsriff van het nummer maakt gebruik van een paar power akkoorden, of 5e akkoorden. Voor dit nummer gebruiken de gitaristen C5 en D5 voor die langzame opbouw voordat het nummer volledig in zijn pakkende, boogie-geïnspireerde groove komt. De eenvoud van de riff was gebruikelijk in een aantal van hun nummers, maar uiteindelijk zouden de dweilorkesten een hele catalogus van interessante akkoorden en riffs hebben. Slechts een jaar later zouden ze een nummer uitbrengen dat misschien wel een van de meest iconische akkoorden is die ooit zijn getokkeld vanaf het moment dat het werd gespeeld.
A Hard Day’s Night – 1964
Het iconische akkoord bij de opening van deze Beatles-klassieker is het F6add9- of F6/9-akkoord. Bekijk hier de vele variaties. Zoals je in het schema kunt zien, zijn er een aantal manieren om het akkoord te spelen. Met het akkoordenschema als referentie speelden de Liverpoolse jongens Variatie 2, maar in plaats van de eerste fret van de hoge E snaar te spelen, spelen ze de derde fret van de hoge E snaar. Afgezien van de F6/9 aan het begin, is de rest van het nummer een vrij standaard aangelegenheid.
Yesterday – 1965
“Yesterday” is een van de eerste Beatles-liedjes die volledig door Paul McCartney is geschreven, ook al staat het ook op naam van John Lennon. McCartney is ook het enige lid van The Beatles dat op de oorspronkelijke opname te horen is. Sir Paul gebruikte een G5 akkoord om de openingsakkoorden te tokkelen, wat een variatie is van het standaard open G majeur akkoord, maar met een toegevoegde vijfde noot, de D noot. McCartney ging nog een stap verder en stemde zijn gitaar zelfs een hele trap lager.
Norwegian Wood – 1965
De akkoorden in dit nummer van het zeer folky Rubber Soul-album zijn vrij eenvoudig, want het begint een paar maten met een standaard open D-akkoord en springt dan over naar een C. Natuurlijk is er een capo op de tweede fret, maar het opvallendste is beslist de baslijn, waarbij je een aantal noten doorloopt terwijl je die D majeur speelt.
Helter Skelter – 1968
Eindelijk zouden The Beatles hun geluid letterlijk en figuurlijk in verschillende genres en stijlen verheffen. Een opmerkelijk nummer is “Helter Skelter”, een van de hardste, meest agressieve nummers die de vier ooit hebben uitgebracht. Het begint met een iconische riff die overgaat in een G5 en een E-majeur akkoord. Maar wat deze intro zo bijzonder maakt, is dat de band echt in elk van deze akkoorden duikt en ze hard aanvalt, voor een krachtig geluid. De G5 die hier wordt gespeeld is een verre schreeuw van de opening G5 op “Yesterday.”