Woorden: Tom Connick en Tom Smith
Er zijn bepaalde onderwerpen die je gewoon niet aansnijdt tijdens een etentje. Politiek is er een, religie is een ander. Daar is een reden voor – ze inspireren te veel tot heftige discussies, de meningen van mensen over beide onderwerpen bevinden zich zelden in een schouderophalend middengebied. Naarmate de tijd verstrijkt, lijkt het erop dat we The 1975 aan die lijst moeten toevoegen.
De band uit Manchester is snel uitgegroeid tot een van de heetste hangijzers van de moderne muziek, en inspireert in gelijke mate verrukking en afkeer. Er is weinig onverschilligheid als het gaat om Matty Healy en zijn bandleden – ‘love them or loathe them’ lijkt nauwelijks de intensiteit van de emoties te vatten die deze band volgen. Kijk maar eens naar de commentaren onder elk artikel, video of interview waarin The 1975 voorkomt, en je zult zien wat we bedoelen.
LEES MEER: How I learned to love The 1975
Ongeacht wat onze 2014 Worst Band NME Award zou hebben gesuggereerd (die was overigens door lezers gestemd), zijn we van The 1975 gaan houden alsof ze onze eigen nakomelingen waren. Een Britse band met een genre-overstijgende gevoeligheid, ze zijn zowel consumenten als producenten van de moderne cultuur, de perfecte weerspiegeling van een tijd waarin culturele grenzen en genre-labels minder relevant voelen met de dag. Intelligent, pop-gericht en interessant, ze zijn uitgegroeid van tiener idolen tot volwaardige iconen, met gedurfde stappen voorwaarts met elk nieuw album.
Met dat in het achterhoofd, hebben we gesnuffeld in The 1975’s uitgebreide back catalogue, om het allerbeste van hun ondefinieerbare oeuvre samen te stellen. Van balladry tot bangers, van pop-punk tot Britpop, er is hier echt voor elk wat wils. Kom op, opa – geef ze nog een kans.
10) ‘You’
Een melodramatische, verliefde ballade geschikt voor een tienerromantiekfilm, ‘You’ blijft overeind als een van The 1975’s meest uitdagende nummers. “It takes a bit more than you,” zegt de hemel schrapende haak, een mantra voor gedumpte minnaars overal. Vreemd genoeg voor een band zo arena-vullend als The 1975, is het een vroeg EP-nummer dat ook een vaste waarde is op de live setlist. Die toewijding aan het doorspitten van de deep cuts, zelfs als ze enorme concertzalen uitverkopen, is slechts een van de vele minder-dan-gebruikelijke paden die The 1975 hebben bewandeld naar popsupersterrendom. TC
9) ‘Milk’
Toegevoegd aan het einde van ‘You’ als een verborgen bonus track (herinner je je die?), werd ‘Milk’ al snel een andere onwaarschijnlijke fan favoriet. Zoals veel van The 1975’s beste vroege bangers, gaat het over drugs en neuken, maar in ‘Milk’ worden die platgetreden onderwerpen behandeld met een front-and-centre pop gevoeligheid. Net zo mierzoet als de “straight lines that unwind you” waar het over gaat (don’t do drugs, kids), is ‘Milk’, zoals weinig nummers van de band uit Manchester sindsdien, een rechttoe rechtaan pop-rock hit – en des te beter daarvoor. TC
8) ‘It’s Not Living (If It’s Not With You)’
De tijd tussen ‘I Like It When You Sleep…’ en ‘A Brief Inquiry…’ was een openbaring voor Matty en de band. Na een verslaving bracht de leadzanger tijd door in een afkickkliniek op de Bahama’s om zich te zuiveren voor het schrijven van hun derde album. Het was de moeite waard en er werd een blijvende vriendschap opgebouwd tussen hem en een belangrijk onderdeel van zijn verblijf daar – een therapiepaard genaamd Favor. Dit nummer gaat niet over dat trouwe ros; in plaats daarvan vermenselijkt Healy zijn grootste vijand en reflecteert hij op zijn vroegere afhankelijkheid, maar met een blik op de toekomst. Het zware onderwerp is niet doorgedrongen in de compositie. Gebouwd op een pittige pop riff, met een zwevend en optimistisch refrein, neemt het wat een moeilijke luisterbeurt zou moeten zijn en draait het in een wonderbaarlijke wedergeboorte. TS
7) ‘Antichrist’
Sorry, Matty. Antichrist’ is een soort van albatros geworden voor de band, zie je – elke dag opent de arme Healy zijn Twitter-berichten met honderden verzoeken aan de band om het aan hun setlist toe te voegen. Er was zelfs een change.org petitie om het toegevoegd te krijgen. Het is nog nooit live gespeeld – Matty is er niet zeker van of hij het recht kan doen, of het emotioneel aan kan, blijkbaar. Het is echter niet moeilijk te begrijpen waarom het zo’n populaire keuze is – doom, somber en krachtig, het is de perfecte distillatie van de meest gothic tendensen van begin 1975. TC
6) ‘I Always Wanna Die (Sometimes)’
Klinkt als een verloren klassieker uit The Verve’s ‘Urban Hymns’ of Radiohead’s ‘The Bends’, dit is de band op hun meest grandioze en ambitieus. Samen met David Campbell, de muzikant die de strijkers arrangeerde op The Goo Goo Dolls mammoet ‘Iris’, is de finale van ‘A Brief Inquiry…’ een meesterwerk in zijn eigen recht. Matty reflecteert met bewonderenswaardige eerlijkheid, is geïnspireerd en uitdagend in het aangezicht van tegenspoed (“There’s no point in buying concrete shoes, I refuse”), maar het is de zware klap in de middelste acht die zorgt voor de grootste tranentrekker van het nummer: “If you can’t survive, just try”. TS
5) ‘Somebody Else’
Het moment dat de meeste eerste-album-naysayers deed opveren en opletten, ‘Somebody Else’ is een hartverscheurende hit als weinig anderen. Resoluut hedendaags in zijn lyrische raakpunten (“I’m looking through you while you’re looking through your phone”), het is het perfecte voorbeeld van het vermogen van The 1975’s om versleten tropen zoals liefde, seks, dood en drugs te keren, en ze weg te slepen van aloude clichés. TC
4) ‘Robbers’
Een andere ballad uit de diepten van Healy’s emo hart, ‘Robbers’ is The 1975’s puurste tranentrekker. Compleet met een Hollywood-klare videoclip, schetst het een beeld van jonge liefde dat net zo pijnlijk oprecht is als tienergevoelens zelf. Aanstekers in de lucht, maatjes op de schouders – het is een festivalklassieker, en dat uit volle borst meegezongen “babe, you look so cool” is de perfecte dosis semi-ironisch tienersentiment waar Healy bekend om is geworden. TC
3) ‘Sex’ (EP Version)
Sorry to get all ’the old stuff is better’, maar er zit een ruwe-edged briljantheid aan de pre-debut versie van ‘Sex’ die niet genegeerd kan worden. Met hun meest veramerikaniseerde pop-punk invloeden is ‘Sex’ een drie minuten durende stormer, met een massieve, post-rocky midden-acht ertussen voor een goede maatregel. Die gespannen akkoorden aan het begin zijn genoeg om zelfs de meest gerijpte ’75 fan tot manie aan te zetten; er is een reden waarom het tot op de dag van vandaag hun sets afsluit. Punky, jeugdig en doorspekt met een brutale charme, die “she’s got a boyfriend anyway” hook is de perfecte throwback naar een tienertijd die we allemaal liever zouden vergeten – in plaats daarvan moedigt The 1975 ons aan om het te omarmen. TC
2) ‘The Sound’
Toen de nu kritische lievelingen dit nummer live gingen spelen op The Brits in 2017, voelde het passend voor hen om een kleine por te hebben naar de haters. Terwijl ze optraden, flitsten verschillende kritieken op de band – waaronder klappen op hun “niet overtuigende emo-teksten” en suggesties dat ze “oppervlakkig” en “uit de toon” waren – op de televisieschermen van de natie om te laten zien wie er het laatst lachte. The Sound’ is dan ook een bewuste viering geworden van een band die trouw is gebleven aan waar ze goed in zijn – het schrijven van radiohits en daarbij ook nog eens lachen – en die speelse houding nog eens verdubbelt met een zinderende popproductie. TS
1) ‘Love It If We Made It’
Weinig nummers slagen erin het culturele moment zo goed te vatten als ‘Love It If We Made It’. Een momentopname van de huidige tijd, van Twitter meltdowns tot opruiende tabloid krantenkoppen, drugsgebruik tot jonge, dode rappers, de teksten omspannen het hele moderne bewustzijn in slechts vier minuten. The 1975 hebben er geen doekjes om gewonden dat ze iets willen maken dat ‘quote-unquote’ belangrijk is. In bijna elk interview heeft Healy het over de acties van zichzelf en zijn bandleden, en over de noodzaak van cultuur in de wereld waarin we leven.
Met ‘Love It If We Made It’, echter, kwamen al die grootse ideeën tot bloei – het is een nummer dat actueel voelt maar niet wegwerp, belangrijk maar niet over-intelligent, en het is het bewijs dat The 1975 een werkelijk briljante band is, of je norse oom nu van Healy’s kapsels houdt of niet. TC