Toen Gaines met Kellgren solliciteerde naar een baan bij de fabriek, “schudde ik de hand van een vent in een paarse of blauwe Napoleon outfit. Hij heeft de hoed op en alles. Ik denk, ‘Wil ik voor deze man werken? Mijn hemel. Het ging hem allemaal om een groot feest, en om werken. Hij leek die twee samen te brengen. Daarom werd de studio gebouwd.”
Gaines wees de baan af ten gunste van een verblijf in de studio van Wally Heider in het centrum van San Francisco, eraan toevoegend dat “toen Heider erachter kwam dat ze naar Sausalito kwamen, hij erop uit ging en een gebouw vond. Hij had plannen om een studio te bouwen in Mill Valley om ‘em tegen te werken.” Ingenieur en producer Stephen Barncard, die net als Gaines sessies deed in zowel Heider’s als de Plant, merkt op: “Wally had plannen voor een studio in Mill Valley in de buurt van Tam Junction. Ik heb de plannen zelfs gezien. Hij zou Filmways laten betalen, en toen de Record Plant erin ging, was het voorbij. Het is er nooit van gekomen.”
Als slechts één voorbeeld van het detail dat aan de faciliteit werd besteed, herinnert Gaines zich, “het plafond in Studio B zag eruit als wolken. Ze waren gemaakt van uitgezaagd multiplex in verschillende vormen, en bedekt met fluweel of fluweel of iets dergelijks; het leken wel wolken die daarboven hingen. Kellgren was slim; hij wilde dat zijn kamers er anders uit zouden zien. Hij wist dat hij het kunstzinnig wilde maken.”
De Record Plant raakte bekend door het uitbundige openingsfeest, maar ook door KSAN-uitzendingen van live-in-de-studio-programma’s met zwaargewichten als Bob Marley & the Wailers (waarvan een deel van het optreden in de fabriek in oktober 1973 is uitgebracht op de cd Talkin’ Blues), Bonnie Raitt, Linda Ronstadt en Fleetwood Mac.
“In die tijd was het niet echt gebruikelijk om live uitzendingen te doen, zeker niet vanuit een opnamestudio,” legt Raechel Donahue uit. “Toen we bij KSAN waren, bestond onze versie van een live-uitzending uit mij en Terry McGovern en een 100-voet microfoonkabel die ik uit het raam naar hem zou voeren, zodat hij mensen op straat kon interviewen. Het waren echt Tom , Chris Stone, en Gary Kellgren die bedachten, ‘Ah, er is duidelijk een manier om dit te doen als we dit maar konden uitvogelen.'”
KSAN startte zijn Record Plant-uitzendingen met een legendarische 72-uur durende marathon. Op een bepaald moment tijdens het optreden van Kris Kristofferson, volgens Raechel Donahue, “kwam er een mafkees door de studio lopen die zong ‘He’s a peach pit, he’s a pom pom, he’s a pervert, he’s a fool'” – een verbastering van de tekst van een van Kristoffersons beroemdste liedjes, ‘The Pilgrim, Chapter 33’ – “en liep vervolgens gewoon de andere deur uit.”
“Iedereen die iemand was, was daar, en ze dwaalden naar binnen en naar buiten,” zei Donahue. “Het enige wat ik moest doen, was uitzoeken hoe ik dat kon coördineren. Maar dat is waar KSAN om draaide, uitzoeken hoe je de realiteit in de muziek kon laten opgaan. Het was een gek ding om te doen, maar het begon het hele Record Plant live ding. ”
Het was niet de enige gekte bij de KSAN-uitzendingen; Bob Simmons, de omroeper bij sommige, herinnert zich Last Tango in Paris-ster Maria Schneider “die ronddwaalde om te proberen iemand te krijgen die met haar in het bubbelbad wilde” tijdens een uitzending.
De Plant trok al snel niet alleen sterren uit L.A. en van buiten de staat aan, maar ook een flink aantal uit de Bay Area zelf. De omgeving was net zo belangrijk voor de aantrekkingskracht als de studio zelf. “Heider’s was in de binnenstad in de Tenderloin,” zegt Gaines. “Dat is daar een heel ander concept. Ik bedoel, alleen al je auto parkeren en naar de studio gaan zonder overvallen te worden is een prestatie. Bij de Record Plant kon je gewoon naar buiten lopen, en je bent maar één deur van het water verwijderd. Dan heb je een aantal openbare tennisbanen verderop in de straat. Toen ik met de KBC Band werkte – Marty Balin en Casady en Paul Kantner – ging Marty daar tennissen als we niet aan het werk waren.”
Het beroemdste onderdeel van de studio bevond zich echter op het terrein en was beruchter om zijn, laten we zeggen, extracurriculaire activiteiten. De verzonken ruimte die bekend staat als de Pit was, in Barncard’s woorden, “gedeeltelijk boudoir en studio. Het is eigenlijk een plek om track-by-track overdubs en vocals te doen, en dan tussendoor de liefde te bedrijven met je vriendin, in pauzes aan de zijkant.”
“Sly Stone verhuisde naar die achterkamer voor een tijdje,” rapporteert Gaines. “Ze hadden een kleine slaapkamer voor hem. Gewoon een bed, met wat tierelantijntjes er overheen. Hij wilde alle deurknoppen omhoog hebben. Het was alsof hij een kind was of zo. De deurknop kon niet op een normale plaats zitten, hij moest een meter hoger zitten. Uiteindelijk heb ik dat veranderd. Ik zei, ‘Man, ik kan hier niet mee omgaan. Er is nog veel meer, maar ik weet niet of ik sommige kan vertellen.