Regulering
Een regel van orde met de kracht van de wet, voorgeschreven door een hogere of bevoegde autoriteit, met betrekking tot de acties van degenen die onder de controle van de autoriteit.
Verordeningen worden uitgevaardigd door verschillende federale overheidsdepartementen en -agentschappen om de bedoeling van wetgeving uit te voeren die door het Congres is vastgesteld. Administratieve agentschappen, vaak “de bureaucratie” genoemd, voeren een aantal verschillende overheidsfuncties uit, waaronder het maken van regels. De regels die door deze agentschappen worden uitgevaardigd, worden verordeningen genoemd en zijn bedoeld om richting te geven aan de activiteiten van degenen die door het agentschap worden gereguleerd en ook aan de activiteiten van de werknemers van het agentschap. Verordeningen dienen ook om de uniforme toepassing van de wet te waarborgen.
Administratieve agentschappen zijn begonnen als onderdeel van de uitvoerende tak van de regering en zijn ontworpen om de wet en het beleid van de president uit te voeren. Het Congres behoudt echter de primaire controle over de organisatie van de bureaucratie, met inbegrip van de bevoegdheid om agentschappen op te richten en op te heffen en presidentiële benoemingen voor het personeel van de agentschappen te bekrachtigen. Het Congres heeft ook administratieve agentschappen opgericht die buiten de uitvoerende macht staan en onafhankelijk zijn van presidentiële controle. President Franklin D. Roosevelt en het door hem uitgevoerde New Deal-plan creëerden veel nieuwe administratieve agentschappen. In de loop der jaren zijn de administratieve agentschappen een steeds belangrijkere rol gaan spelen in de algemene structuur van de federale overheid, naarmate het Congres en de president meer wetgevende en uitvoerende taken aan hen hebben gedelegeerd. Administratieve agentschappen zijn ook verantwoordelijk geworden voor veel rechterlijke functies.
De rechterlijke en wetgevende functies van administratieve agentschappen zijn niet precies zoals die van de rechtbanken of de wetgevende macht, maar ze zijn vergelijkbaar. Omdat verordeningen niet het werk van de wetgever zijn, hebben zij in theorie niet de werking van de wet; maar in de praktijk kunnen verordeningen een belangrijk effect hebben bij het bepalen van de uitkomst van zaken waarbij regelgeving een rol speelt. Een groot deel van de wetgevende macht die aan administratieve agentschappen wordt verleend, vloeit voort uit het feit dat het Congres slechts tot op zekere hoogte wetgeving kan uitvaardigen of richtsnoeren kan vaststellen die de agentschappen moeten volgen. Taalgebruik dat intrinsiek vaag is en niet kan spreken voor elke feitelijke situatie waarop het wordt toegepast, alsmede politieke factoren, dicteren dat de agentschappen veel moeten interpreteren en beslissen bij de handhaving van de wetgeving. Zo verbiedt de effectenwetgeving insiders om in strijd met het algemeen belang profijt te trekken, maar het wordt aan de bevoegde administratieve instantie, de Securities and Exchange Commission, overgelaten om het begrip “algemeen belang” te definiëren. De Food and Drug Administration, een ander administratief agentschap, moet onveilig voedsel en ondoeltreffende geneesmiddelen van de markt weren, maar verdere administratieve verfijning en interpretatie is nodig voor het agentschap om te bepalen welke producten “onveilig” of “ondoeltreffend” zijn. De Federal Communications Commission moet wetten interpreteren die de omroep reguleren; het ministerie van Financiën vaardigt voorschriften uit voor de interpretatie van de Internal Revenue Code; en de Board of Governors van het Federal Reserve System vaardigt voorschriften uit voor het optreden van Federal Reserve-banken. De vele andere administratieve agentschappen en departementen maken verordeningen om duidelijkheid en begeleiding te bieden op hun respectieve gebieden van de wet.
Administratieve agentschappen voeren wetgeving op verschillende manieren uit, waaronder het uitvaardigen van verordeningen om uit te voeren wat volgens het agentschap de bedoeling van de wet is. Over het algemeen formuleren agentschappen voorgestelde verordeningen en openen dan regelgevingsprocedures waarin belanghebbende partijen kunnen getuigen en opmerkingen kunnen maken. Het agentschap vaardigt dan een regel of beleid uit dat het agentschap in toekomstige gevallen bindt, net zoals wettelijke wetgeving dat doet.
De Administrative Procedure Act van 1946, 5 U.S.C.A. § 551 e.v., met de daaropvolgende wijzigingen, was ontworpen om administratieve agentschappen verantwoordelijk te maken voor hun regelgevende en andere overheidstaken. Er werd een aantal procedurele voorschriften in opgenomen om de procedures tussen de agentschappen uniformer te maken. In administratieve regelgevingsprocedures moeten formele hoorzittingen worden gehouden, moeten belanghebbenden de gelegenheid krijgen om commentaar te leveren op voorgestelde regels, en moeten de goedgekeurde formele regels in het Federal Register worden gepubliceerd. Na publicatie in het Federal Register worden de voorschriften vervolgens per onderwerp geordend in de Code of Federal Regulations. De Administrative Procedure Act is echter bekritiseerd, omdat deze een aantal uitzonderingen bevat die de agentschappen discretionaire bevoegdheid geven bij het al dan niet strikt naleven van de in de wet vastgestelde richtsnoeren. Organisaties als de American Bar Association zetten zich in voor de afschaffing van deze discretionaire bevoegdheid bij bestuursorganen.
Verder leesvoer
Janosik, Robert J., ed. 1987. Encyclopedia of the American Judicial System. Vol. II. New York: Scribner.