Uitgaande van alleen volledige albums en geen collabo’s
The Calm Before the Storm – Geweldig album van voor tot achter, maar dit is niet helemaal de Tech die we kennen en waar we zo van houden.
The Worst – Een mindere of betere versie van The Calm Before the Storm, afhankelijk van wie je het vraagt. Het is best goed, Trauma is een banger
Anghellic – Classic Tech N9ne, zijn laatste album met Don Juan, zijn eerste album met een Krizz Kaliko feature (Who You Came To See), en het is moeilijk om mis te gaan met dit album. Voor velen is dit hun favoriet, ik denk niet dat het zijn beste is, maar het moet zeker beluisterd worden
Absolute Power – Dit is mijn 3e favoriete Tech album. De nummers zijn wat de titel van het album suggereert, als je workout muziek nodig hebt, draai dan dit album. Klassieke nummers van I’ma Playa tot Here Comes Tecca Ninna tot (mijn favoriete nummer uit alle muziek) Slacker
Everready – Dit is mijn 2e favoriete Tech album. Het stond lange tijd op nummer 1 voordat een van zijn latere releases me aansprak, maar Everready is een perfecte mix van alle stijlen die Tech gebruikt, totdat hij het later verbetert
Killer – Dit is mijn 4e favoriete album, en ik moet toegeven dat “all killer no filler” onzin is, omdat er zeker een hoop filler op dit album stond. Het is een 2 disc album, het gaat om vuller op te hebben. Dat gezegd hebbende, zelfs de nummers die in het algemeen zinloos waren, waren gewoon zo leuk om naar te luisteren, en dit album bevat enkele van de beste “komedie” nummers die Tech heeft gedaan (Wheaties, The Waitress, Seven Words). Als je ooit te veel tijd over hebt, moet je deze eens beluisteren
K.O.D. – Hé kijk, dit is mijn 5e favoriete Tech N9ne album. De nummers 2-5 in mijn top 5 zijn allemaal uitgebracht binnen een periode van 7 jaar door Tech N9ne, hij was on fire in het midden-late 2000s. KOD is zijn donkere album, het heeft echt een geweldige storytelling en laat hem veel van zijn problemen in het leven ventileren. Martini was een geweldige manier om het af te sluiten, zelfs als Krizz die credits zingt voor een minuut of twee de replay waarde van dat nummer zou kunnen wegnemen lmao
Alle 6s en 7s – Dit is Tech N9ne’s album met de hoogste hitlijsten, en met een goede reden. Hij kreeg het voor elkaar om E-40, Snoop Dogg, Kendrick Lamar, Yelawolf, Busta Rhymes, Lil Wayne, T-Pain, en anderen op het album te krijgen en had WorldWide Choppers, Am I A Psycho?, en He’s a Mental Giant, allemaal een paar van mijn favoriete nummers van hem, evenals het trieste en hartverwarmende So Lonely en Mama Nem. Dit album is eerlijk gezegd ongeveer 6e voor mij en kwam heel dicht bij het maken van top 5, maar het heeft een groep van seks nummers in het midden die een beetje slepen imo.
Something Else – Enige manier waarop ik kan beschrijven dit nummer is dat het is gewoon Tech wordt Tech. Er is niets mis met de muziek, ik hou van Straight Out The Gate, Strange 2013, So Dope, en nog een paar andere (ik heb waarschijnlijk het hele album in mijn “vind ik leuk” afspeellijst op mijn telefoon), maar iets aan het album als geheel sprong er bij mij nooit uit als noemenswaardig. Ik ben eerlijk gezegd verbijsterd, want hoewel ik liever naar dit luister dan naar Anghellic, denk ik dat Anghellic het betere album is. Ik kan het niet verklaren.
Special Effects – Hier is het dan, piek Tech N9ne. Nummer 1 album imo, het is een perfect voorbeeld van alles wat hij kan doen. De beste intro van elk album dat hij heeft gemaakt met Aw Yeah?, de koorzang op Lacrimosa, het snelle rappen op Speedom (MET EMINEM), de heavy metal met Corey Taylor van Slipknot op Wither, het feestnummer met B.o.B. en 2 Chainz, Give It All waarvan ik het gevoel heb dat het zwaar ondergewaardeerd wordt, en Roadkill waar hij rapt over een dubstep beat. Het album is opgedeeld in dagen van de week. Van zondagmorgen tot zondagavond tot maandag tot dinsdag tot woensdag tot donderdag tot vrijdag tot zaterdag tot zondag en dan de Encore. Young Dumb Full of Fun is ook een leuke bonus track.
The Storm – Ik heb het gevoel dat deze veel wordt geslapen en dat is jammer want het is echt een goed in elkaar gezet album. Sommige dingen hadden er niet op gehoeven (Sriracha, WiFi, etc) maar het was een erg goed album om naar te luisteren en het gaf een goed voorbeeld van de 3 grote stijlen van Tech N9ne die Everready ons gaf.
Planet – Tech zei dat hij na The Storm nieuwe fans wilde laten kennismaken met zijn muziek, en dat zijn albums showcases zouden worden van wat hij kan. Daaruit kwam Planet voort, een album met een heleboel nummers waarvan je aan de oppervlakte zou denken dat het geweldige nummers zijn om naar te luisteren, maar een paar van hen vielen plat en dat is jammer. Dit album is geweldig, maar het is waarschijnlijk het meest melige album dat Tech ooit heeft gemaakt, ik kan niet echt liegen. Habenero klonk cool, maar “speedom-mobile” en “jealous of my dinero, you think you hot, lit, bitch im habenero” vind ik maar raar, evenals de robotstem die later kwam met Dub B Dub en wat al niet meer, Red Byers had meer Kaliko nodig, etc, maar als je van de hook op Habenero geniet, is het album geweldig van Habenero tot Brightfall, dan is er Red Byers die niet slecht is, Never Stray is goed, Sho Nuff is goed, How I’m Feeling is een van mijn favoriete tracks, Not a Damn Thing is hit or miss, My Fault is een cool verhaal de eerste keer dat ik het hoorde, ik hou helemaal niet van Tappin In, Levitation en We Won’t Go Quietly voelen voor mij niet echt als Tech nummers maar ze klinken wel erg lekker. Ik hou ervan dat hij een andere weg is ingeslagen voor deze twee nummers, het heeft echt goed uitgepakt