PMC

Discussie

Blaasdiverticula worden gewoonlijk geclassificeerd als aangeboren of verworven. Verworven blaas diverticula ontstaan als gevolg van blaasuitgang obstructie of neurogene blaas. De meeste blaas diverticula zijn asymptomatisch en worden meestal ontdekt tijdens onderzoek naar hematurie, symptomen van de lagere urinewegen, of infectie. Sommige kunnen ook incidenteel worden gevonden bij radiografische beeldvorming.6

Blaas diverticula kunnen op verschillende manieren worden behandeld, waaronder conservatieve niet-operatieve behandeling, chirurgische excisie, en endoscopische behandeling. Indicaties voor de behandeling van blaas diverticula zijn urine infectie, stenen, of maligniteit. Maligniteit kan van bijzonder belang zijn bij blaas diverticula door het ontbreken van een spierwand voorbij de mucosale laag, wat mogelijk resulteert in een verhoogd risico op uitbreiding van mogelijke maligniteit buiten de blaas.2 Open blaas diverticulectomie is de meest invasieve behandeling en kan worden uitgevoerd door middel van een transvesicale of extravesicale benadering.7

Verschillende rapporten in de literatuur hebben het gebruik van endoscopische behandeling van blaas diverticula beschreven met behulp van transurethrale endoscopische fulguratie van de blaas diverticula mucosa en/of incisie van de diverticulaire hals van de urineblaas. Orandi5 publiceerde als eerste een verslag over een serie van 17 patiënten die een transurethrale fulguratie ondergingen, waarbij bij 5 patiënten een volledige oplossing werd gevonden en bij 9 patiënten de grootte afnam op cystogrammen die vanaf 1 week tot 12 maanden na de operatie werden gemaakt. Clayman en collega’s behandelden op vergelijkbare wijze zes patiënten met transurethrale fulguratie, bij vijf van hen werden geen diverticula meer gezien op het cystogram en bij één was het volume aanzienlijk afgenomen.2 In 1992 meldden Yamaguchi en collega’s3 de meest recente en grootste serie tot op heden waarbij endoscopische behandeling van blaas diverticula werd toegepast door transurethrale resectie van de diverticulaire hals en fulguratie van het diverticulaire slijmvlies bij 31 diverticula. Cystogrammen die 1 maand na de operatie werden verricht, toonden een volledige oplossing in 26 diverticula met een volumevermindering in de resterende 5 diverticula van 60% tot 99%.

Wij beschrijven het eerste verslag uit de moderne tijd van endoscopische fulguratie van een blaas divertikel tot een bijna volledige oplossing. Hoewel de patiënt in dit rapport geen significante comorbiditeiten had die hem van een open diverticulectomie uitsluiten, was deze techniek succesvol in het bereiken van een gunstig resultaat op een minimaal invasieve manier. Wij pleiten ervoor om endoscopische fulguratie van blaas diverticula te overwegen bij patiënten die niet geschikt zijn voor chirurgie, zoals oudere patiënten met meerdere comorbiditeiten, patiënten met eerdere abdominale chirurgie of bestraling, en patiënten die anticoagulatietherapie gebruiken. Deze benadering biedt gunstige resultaten en het gebruik ervan wordt al tientallen jaren ondersteund. Deze casus voegt toe aan de literatuur in die zin dat we nu, meer dan 20 jaar na het meest recente verslag, beschikken over duidelijke intraoperatieve beelden van hoge kwaliteit die de techniek aantonen, evenals uitstekende radiografische beelden zowel vóór als na de operatie.