Ten eerste richtte hij zich op verschillende bouwprojecten. De eerste jaren van zijn bewind werden gekenmerkt door de bouw van steden, monumenten en tempels. Hij vestigde ook de nieuwe hoofdstad in de Nijldelta, die een paar duizend jaar geleden in het noordoosten van het land lag. De locatie van deze nieuwe hoofdstad was niet toevallig, want de nieuwe hoofdstad was het beste strategische punt geworden voor de verdediging van de buurlanden (Brand, 2016). Ondanks dat Ramesses II’ door het land reisde, kwamen alle bestuurlijke beslissingen vanuit Memphis of Pi-Ramesses. De stad was verdeeld in vier delen; elk was gewijd aan een aparte godheid. In Egypte werden de Aziatische godheden steeds populairder, terwijl Ramesses II ook een passie voor hen had.
Later probeerde de jonge farao de grenzen van Egypte veilig te stellen en nieuwe gebieden te veroveren. De regeerperiode van de farao werd gekenmerkt door de gevechten met Libiërs en Nubiërs. Vooral de opstand in Nubië werd belangrijk, zodat de farao deze moest neerslaan. Hier was zijn overwinning op de Hettieten in de Slag bij Kadesh een van de bekendste. Deze slag brak uit tussen het Hettitische en het Egyptische rijk. Hij werd genoemd naar de stad Kadesh, waar de gebeurtenissen plaatsvonden. Het verhaal begon toen Ramesses II de Hettieten binnenviel en de Hettietische strijdwagens aanviel, die vanuit het zuiden Kadesh bereikten (“Ramesses II. Biografie”). De Hettieten wonnen, omdat de Egyptenaren niet in staat waren Kadesh te bezetten en het Hettietische leger te verslaan, wat leidde tot het mislukken van de invasie. Als gevolg daarvan schreven beide partijen de overwinning aan zichzelf toe. Moderne historici hebben geconcludeerd dat er geen winnaars waren in deze strijd, met de morele overwinning van de Egyptenaren, die nieuwe technologieën ontwikkelden, hun leger verenigden en het tij van de oorlog keerden, en ontsnapten aan de dood en gevangenschap. Marino verwees naar de verschillende bronnen en schreef dat Ramesses II alleen al tweeduizend vijanden doodde (Marino, 2017). De auteur betwijfelde de waarheid van dit verhaal; hij merkte echter op, dat farao waarschijnlijk uitstekende leiderschapskwaliteiten toonde (Marino, 2017). Iedereen behalve de farao gaf op toen hun eigenlijke leven in gevaar was (Marino, 2017). Toen historici erin slaagden de ware gebeurtenissen van die dag te interpreteren, kwamen ze erachter, waarom Ramesses II een vredesverdrag sloot tussen de Egyptenaren en de Hettieten. De farao wist dat de Hettieten een bedreiging vormden, omdat zij een sterke verdedigingslinie hadden. Het vredesverdrag was de enige manier om de openbare veiligheid te waarborgen, en Ramesses II was de eerste koning, die erin slaagde met zijn vijanden te onderhandelen. Beide partijen knoopten diplomatieke betrekkingen aan, en de farao trouwde met de oudste dochter van de Hettitische koning. Historici veronderstelden ook dat hij later een andere Hettitische prinses als een koningin nam (“Ramesses II. Biografie”).