Dit artikel is een poging om de oorsprong en de evolutionaire verwantschap van inheemse Andespopulaties te onderzoeken door middel van een multidisciplinaire benadering. Archeologisch en linguïstisch bewijsmateriaal wordt kort besproken. Een genetische afstandsanalyse tussen de belangrijkste linguïstische groepen en tussen inheemse bevolkingsgroepen in de Andes en het Amazonegebied, samen met informatie verkregen uit archeologische en linguïstische bronnen, werd gebruikt om een migratiemodel te genereren. Er wordt gesuggereerd dat in het late Pleistoceen een groep nomadische jagers Zuid-Amerika binnenkwam via de Isthmus van Panama en zich daarna opsplitste in twee groepen, waarvan de ene zuidwaarts trok naar de centrale en zuidelijke Andesgebieden en na het oversteken van de Colombiaanse, Equador en Peruviaanse hooglanden naar het noordwesten van Argentinië, het open parkland van Oost-Brazilië en de Argentijnse Pampa’s trok. De tweede groep migreerde oostwaarts naar Venezuela en Guyana en later zuidwaarts, waar zij het Braziliaanse Amazonegebied bevolkte. De Amazone-indianen volgden de beschikbare waterwegen en breidden zich uit naar het oosten en het westen en kwamen waarschijnlijk zo’n 3500 jaar geleden aan op de oostelijke hellingen van de Andes. Er wordt verondersteld dat de huidige inboorlingen van de Andes afstammen van de groepen Amazone-indianen die oostwaarts trokken.