Een van de dingen waar New Orleans het meest bekend om staat is de religie van voodoo. Voodoo is in de afgelopen eeuw gepopulariseerd en gecommercialiseerd, maar toch zijn de wortels van voodoo in New Orleans diep, en voodoo-priesters en priesteressen beoefenen nog steeds de godsdienst zoals die uit Afrika en van de eilanden naar de stad is gekomen. Ter ere van de belangrijkste “feestdag” van voodoo, St. John’s Eve op 23 juni, laten we de invloed van voodoo op New Orleans onderzoeken.
Voodoo Basics
Vodon, Vodoun, Voudou, Voodoo, zijn verzamelnamen voor de inheemse religies van West-Afrika. Voodoo is een natuur/aarde-religie, gebaseerd op een goddelijke schepper, meestal bekend als Mawu. Zoals vele aardse godsdiensten kent voodoo een dubbele kosomologie, waarbij de maan wordt voorgesteld als een vrouwelijke geest, die ook Mawu wordt genoemd, en de zon als Lisa, het mannelijke aspect van de godheid. De theologie van voodoo werd verfijnd door Afrikanen die tot slaven werden gemaakt in Haïti. Zij geloofden dat de schepper in wezen onbereikbaar was voor mensen, en daarom aanbaden zij mindere geesten die zij loa noemden. Gelovigen in Vodou hielden de hele nacht rituelen om hun loa om gunsten en macht te vragen. Als men de juiste formulieren volgde, de hymnes zong en de juiste offers bracht, verklaarde de priester of priesteres het ritueel tot een succes.
De meeste vormen van deze godsdienst omvatten een diep respect voor en een intense verering van de voorouders. Het onderhouden van een nauwe band met familie die hen voorging is belangrijk. In Haïti geloven de beoefenaars dat geesten van de doden een jaar en een dag op aarde gevangen zitten. Zij bidden voor hun overleden dierbaren, en houden ceremonies die het einde van die periode markeren, wanneer zij weer kunnen leven.
Buiten Afrika vermengen christelijk-katholieke beelden en rituelen zich met voudon. Beoefenaars maskeerden hun echte verering door uiterlijke tekenen van het christendom te vertonen, zoals aanroepingen tot Jezus, en door overeenkomsten te ontwikkelen tussen loa en katholieke heiligen. Slaven gebruikten bijvoorbeeld Johannes de Doper om de godheid Agonme Tonne voor te stellen; Ogou Feray werd “Heilige Mozes”, en Eruzile Dantor was de heilige Elisabeth. Elizabeth. De Europeanen zagen iconen, kaarsen en beelden met voor hen bekende afbeeldingen/persoonlijkheden en lieten de slaven aan hun devoties over.
Origins of Voodoo in New Orleans
Voodoo kwam naar de Franse kolonie New Orleans als Vodun, één van de vele traditionele religies die door Afrikaanse slaven naar Noord-Amerika werden gebracht. Aangezien de meeste slaven die naar het koloniale New Orleans kwamen, afkomstig waren uit wat nu het West-Afrikaanse land Benin is, kwam Vodun met hen mee. De Franse planters waren er niet zo op gebrand hun slaven te dwingen zich tot het christendom te bekeren als hun Engelse en Spaanse collega’s. Het aantal slaven in Zuid-Louisiana was veel groter dan het aantal Europeanen, dus één van de gemakkelijkste manieren om de slaven te pacificeren was hen basisprivileges te geven, zoals vrijheid van godsdienst en vrije tijd op zondagnamiddag. Tijdens en na de Haïtiaanse Revolutie (1791-1804) verlieten de Franse kolonisten die op dat eiland woonden Haïti, velen van hen kwamen naar New Orleans, en brachten hun slaven met zich mee. De West-Afrikaanse Vodun was in Haïti ingrijpend gewijzigd en verfijnd. De Haïtiaanse variant van de religie had een sterke invloed op de praktijken in de stad, vooral omdat het ontwikkelde syncretisme tussen Afrikaanse en katholieke praktijken de slaven hielp om onder de radar te blijven van de Spanjaarden, die de kolonie aan het einde van de 18e eeuw controleerden.
Voodoo-persoonlijkheden
Een van de belangrijkste aspecten van Louisiana voodoo die het uniek maakt ten opzichte van andere stromingen van de religie, is het beroep op “priesters” en “priesteressen”, die door de voodoefamilies als leiders van de gemeenschap werden beschouwd. De meest bekende New Orleans voodoo persoonlijkheid was Marie Laveau. Marie zou geboren zijn in 1801 (hoewel veel bronnen haar geboorte al in 1784 plaatsen). Zij stierf in 1881, na het grootste deel van haar volwassen leven te hebben doorgebracht als de “Voodoo Koningin” van New Orleans, de meest invloedrijke priesteres van de religie in de stad. Deze priesteressen werden door families in dienst genomen om voodoo rituelen voor hen te leiden en zo hun verbinding met de goden te vergemakkelijken. De priesteressen, en priesters, want er waren ook mannen in deze rol, boden hun diensten aan tegen betaling, in geld of in natura, zoals voedsel of huisvesting.
Marie’s sociale positie als vrije vrouw van kleur, en ook als echtgenote van een Fransman, hielp de gemeenschap te beschermen tegen de invloed van de Europeanen. Deze status, gecombineerd met een uitgebreid informatienetwerk binnen de zwarte gemeenschap van New Orleans, stelde Marie in staat een dominante persoonlijkheid te zijn. Voor degenen die geloven dat zij voodoo beoefende, werden de verhalen over rituelen die langs de oevers van Bayou St. John werden gehouden legendarisch. De voodoo priesteressen trokken naar het noorden van de stad, voorbij het noordelijke einde van het Carondelet kanaal, naar het meer geïsoleerde gebied van de baai zelf. Daar leidden Marie (of andere priesteressen/priesters) de gelovigen in het zingen van voodoo hymnen, het brengen van offers aan de goden, en het dansen gedurende de nacht om respect te tonen voor de goden.
Zoals vele aardse religies, sloot voodoo zich aan bij de christelijke kalender voor grootschalige observanties en vieringen. Het belangrijkste moment voor voodoo was de zomerzonnewende, in de volksmond ook wel “midzomer” genoemd, omdat die dag de langste van het jaar was. De katholieke kalender markeerde 24 juni als het feest van St. John. Voodoo priesteressen en priesters hielden ceremonies op St. John’s avond, de nacht voor de feestdag van de heilige. Deze feesten werden vaak gekenmerkt door vreugdevuren en de hele nacht door dansen en zingen.
Voodoo Today
Na verloop van tijd werd de samensmelting van Afrikaanse vodun en Haïtiaanse vodou die in New Orleans werd beoefend iets totaal unieks. Om dit verschil aan te geven, wordt de religie hier in New Orleans gewoonlijk “voodoo” genoemd, en “vodou” in Haïti. Toen New Orleans in de 20e eeuw meer en meer een toeristische bestemming werd, werd voodoo een onderdeel van de toeristencultuur, met families in de zwarte gemeenschap die winkels openden waar bedeltjes, “gris gris”-zakjes, kaarsen, poppen en andere magische gebruiksvoorwerpen werden verkocht. Uw bescheiden auteur heeft ingenieurs en geofysici die in de olie- en gasindustrie werkten, meegenomen naar “voodoo-shops” waar ze “gris gris” konden kopen om hen geluk te brengen bij het boren naar putten in de Golf van Mexico.
Degenen die voodoo serieus beoefenden, deden dit buiten het zicht van het publiek. Na verloop van tijd zijn sommige van deze “authentieke” beoefenaars echter een meer publieke rol gaan spelen in de gemeenschap. Anderen die Haïtiaanse en Afrikaanse stromingen van de religie bestudeerden en beoefenden, kwamen naar de stad en mengden hun eigen overtuigingen in de gumbo die hier al was. Een aantal van deze priesters (honguns) en priesteressen (mambos) houden openbare ceremonies en moedigen participatie en educatie aan.
Lokale bewoners en bezoekers kunnen meer te weten komen over voodoo in het New Orleans Historic Voodoo Museum, gelegen aan 724 Dumaine Street in het French Quarter.
Of men nu een toevallige interesse in voodoo heeft, of een serieus verlangen om de religie te beoefenen, New Orleans is de plaats om te zijn.
Dank zij Carolyn Morrow Long, voor haar boek, “A New Orleans Voudou Priestess: The Legend and Reality of Marie Laveau,” en aan Lisa Graves, voor haar boek “History’s Witches,” die bronmateriaal waren voor dit artikel.
Edward Branleyis de auteur van New Orleans: The Canal Streetcar Line, Brothers of the Sacred Heart in New Orleans, en Maison Blanche Department Stores, in de serie Images of America van Arcadia Publishing. Hij is ook auteur van Legendary Locals of New Orleans. Branley’s nieuwste boek, New Orleans Jazz, is nu verkrijgbaar in de boekhandel en online. Edward is ook de NOLA History Guy, online en op Twitter (@NOLAHistoryGuy).