Het leger van de Middeleeuwen was aanvankelijk gebaseerd op de feodale heffing. Dit model was goed genoeg voor het gebruikelijke conflict van enkele dagen tussen naburige senioren. Het was echter volstrekt ongeschikt voor lange campagnes of oorlogsvoering op nationaal niveau. Het werd dus noodzakelijk een meer methodische methode te vinden om de troepen te werven en te organiseren en dat was de dienstplicht tegen betaling. Dit leidde in de 15e eeuw tot de oprichting van een echt permanent leger.
Tijdens de lange oorlogen tussen Engeland en Frankrijk bereikte het Middeleeuwse leger een omvang en belang die het nooit eerder had gehad. Het is interessant na te gaan hoe het dit niveau bereikte.
Middeleeuws leger: A Foot Soldier
Medieval military enlisting process
Het was een goed georganiseerd systeem dat als volgt werkte:
– De feodale pachters vervulden de dienst volgens hun leengoederen.
– De ouden, de zwakken, de vrouwen die ridders erfden of de geestelijkheid, allen waren verplicht plaatsvervangers te sturen, of het geld te betalen dat nodig was om een gelijkwaardig aantal troepen te werven en uit te rusten.
– De troepen werden geleverd door overeenkomsten met verschillende feodale heren en ridders. De overeenkomsten bepaalden het aantal troepen, de tijd dat zij beschikbaar waren, en het bedrag van de beloning per dienstplichtige man.
In de koninklijke ordonnanties worden in principe drie klassen van manschappen genoemd:
– De lichamelijk fitte en in staat zich volgens de normen uit te rusten.
– De fitte maar financieel arme.
– Mensen met financiële middelen maar ongeschikt voor de dienst.
De mannen van de eerste categorie waren verplicht in persoon dienst te doen. Die van de tweede categorie werden bewapend en bevoorraad door de derde. Bovendien moesten mannen van militaire leeftijd met een inkomen boven een bepaald bedrag per jaar bijdragen naar draagkracht.
In geval van grote nood werd de geestelijkheid opgeroepen de wapens op te nemen na overleg met de prelaten in het Parlement.
De contractueel aangeworven legertroepen werden betaald naar hun rangen.
De grote Middeleeuwse oorlogen vroegen om een speciale militaire organisatie, zoals een verplichte massale rekrutering. In 1346 beval koning Edward III van Engeland iedere gewapende man in het land zich bij het leger aan te sluiten of een plaatsvervanger te sturen. De feodale heren werd gevraagd bewapende manschappen en boogschutters te sturen in verhouding tot hun inkomen. Wie daar niet aan voldeed, werd naar de gevangenis gestuurd.
De dagvaardingen voor de feodale pachters werden eerst naar de schouten gestuurd. Zij maakten op hun beurt afschriften die naar de betrokkenen werden gestuurd. Proclamaties in hoven, kermissen en markten werden gebruikt voor de lagere feodale rangen, de zogenaamde mindere pachters.
Wanneer de troepen werden geleverd, werd een inspectie uitgevoerd om na te gaan of hun aantal en uitrusting in overeenstemming was met het contract.
De geaccepteerde excuses voor het niet ingaan op de oproep om dienst te nemen waren meestal van financiële aard. Een ridder was vrijgesteld van het vervullen van zijn plicht als hij een jaarinkomen had van minder dan twintig pond. In geval van een hoger inkomen, als de ridder schulden had, en het inkomen min het bedrag dat hij aan zijn schuldeisers moest betalen minder was dan 20 pond, was hij ook vrijgesteld.
Rangen in het Middeleeuws Engels leger
De Graaf Constabel en Graaf Maarschalk voerden het opperbevel onder de Koning. Als het leger bij contract werd opgericht, werden twee of meer maarschalken aangesteld die het bevel voerden.De cavalerie werd gecommandeerd door konstabels.
De Middeleeuwse troepen werden verzameld in compagnieën van twintigers, die werden gegroepeerd in honderdtallen, en tenslotte gegroepeerd in duizenden, waarbij de bevelvoerende officieren hun naam ontleenden aan het aantal mannen dat zij aan het hoofd hadden.
Troepen van het Middeleeuwse leger
De Engelse troepen waren verdeeld in ridders, schildknapen, de armati of gewone paardentroepen, hobilers, lichte cavalerie, boogschutters van de koningsgarde, voet- en bereden boogschutters, bill-men en pavisers.
Er waren ook de gynours (de troepen die de belegeringsmachines bedienden), de pioniers, de mijnwerkers, de smeden en de timmerlieden.
De ridders waren van twee rangen, de banier en de vrijgezel. De eerste had zowel een wimpel als zijn vaandel in het veld.
De armati waren een minder uitgeruste cavalerie, van een lagere rang dan de ridders en de jonkheren. De hobilers waren lichte cavalerie, hun naam gegeven door de kleinere paarden waarop zij reden. Een deel van deze troepen was gewapend met de boog, en werden hobiler- boogschutters genoemd. Hun standaard wapenrusting bestond uit een wambuis en een bascinet.
De snavelmannen waren uitgerust met lange stokwapens zoals de guisarme. De pavisiers vochten ofwel te voet ofwel als cavalerie. Er was ook een derde categorie pavisiers die grote schilden gebruikten om de kruisboogschutters en boogschutters te beschermen tijdens het laden. Soms was de pavis eigenlijk een mantel die hetzelfde doel diende door voor de kruisboogschutters te worden geplaatst.
In de organisatie van het Middeleeuwse leger speelden hulptroepen een belangrijke rol, hoewel minder spectaculair. De pioniers waren bijvoorbeeld hulptroepen die wegen, loopgraven en palissaden aanlegden.