Metaalbinding, kracht die atomen bij elkaar houdt in een metaalachtige stof. Zo’n vaste stof bestaat uit dicht opeengepakte atomen. In de meeste gevallen overlapt de buitenste elektronenschil van elk van de metaalatomen met een groot aantal naburige atomen. Bijgevolg bewegen de valentie-elektronen voortdurend van het ene atoom naar het andere en zijn ze niet verbonden met een specifiek atomenpaar. Kortom, de valentie-elektronen in metalen zijn, in tegenstelling tot die in covalent gebonden stoffen, niet gelokaliseerd, en kunnen relatief vrij door het hele kristal zwerven. De atomen die de elektronen achterlaten worden positieve ionen, en de interactie tussen dergelijke ionen en valentie-elektronen geeft aanleiding tot de cohesieve of bindende kracht die het metaalkristal bijeenhoudt.
Encyclopædia Britannica, Inc.
Vele van de karakteristieke eigenschappen van metalen zijn toe te schrijven aan het niet gelokaliseerde of vrije-elektronenkarakter van de valentie-elektronen. Deze toestand is bijvoorbeeld verantwoordelijk voor het hoge elektrische geleidingsvermogen van metalen. De valentie-elektronen zijn altijd vrij om te bewegen wanneer een elektrisch veld wordt toegepast. De aanwezigheid van de beweeglijke valentie-elektronen en de niet-richtingsgebondenheid van de bindingskracht tussen metaalionen verklaren de vervormbaarheid en de taaiheid van de meeste metalen. Wanneer een metaal wordt gevormd of getrokken, breekt het niet, omdat de ionen in zijn kristalstructuur vrij gemakkelijk ten opzichte van elkaar kunnen worden verplaatst. Bovendien fungeren de niet gelokaliseerde valentie-elektronen als een buffer tussen de ionen met gelijke lading en voorkomen zo dat zij samenkomen en sterke afstotende krachten genereren die het kristal kunnen doen breken.